Μια παγκόσμια αρρωστημένη συνωμοσία

Η Μαρία Παπαγιαννίδου μας έκανε την τιμή να μας χαρίσει άλλο ένα κείμενό της. Το δημοσιεύουμε με χαρά και σας προτείνουμε να διαβάσετε και την αποκαλυπτική συνέντευξή της. Η Μαρία Παπαγιαννίδου σοκάρει. Διαβάστε την.

Πριν λίγους μήνες ο UNAIDS αναγνώρισε ότι είχαν υπερεκτιμήσει το μέγεθος της επιδημίας στην Αφρική, δηλαδή έχουμε επιδημία στην Αφρική αλλά όχι τόσο μεγάλη. Στο μεταξύ ο διευθυντής επί 13 χρόνια του UNAIDS Peter Peot δήλωσε από τον Απρίλιο ότι δεν θα ανανεώσει τη θητεία του μετά το τέλος της. Τώρα ο Ντε Κοκ από τον WHO αναγνώρισε με ανακοίνωσή του στις 8 Ιουνίου 2008 ότι η επιδημία μεταξύ ετεροφυλόφιλων σε χώρες εκτός Αφρικής είναι απίθανο να εκδηλωθεί, άρα δεν ήταν ποτέ επιδημία. Και στις 11 Ιουνίου 2008 ο WHO "διόρθωσε" την ανακοίνωση του Κοκ με νέα Συνέντευξη Τύπου όπου ανακοίνωσε ότι η παγκόσμια επιδημία του AIDS δεν τελείωσε, παραμένει η κυρίαρχη αιτία θανάτου στην Αφρική, εξακολουθεί να μεταδίδεται σε παγκόσμιο επίπεδο με την ετεροφυλοφική επαφή, ενώ έχουν σημειωθεί επιδημίες και σε άλλα μέρη του κόσμου εκτός της Αφρικής, όπως στην Αιτή και την Παπούα/Νέα Γουινέα.

Μήπως είναι καιρός να σταματήσουμε να παίζουμε με τους αριθμούς; Περιμένουμε ακόμα να μας παρουσιάσουν τις αποδείξεις ότι ο HIV υπάρχει, ότι προκαλεί το AIDS, ότι είναι σεξουαλικά μεταδιδόμενος και ότι ανιχνεύεται με τα τεστ αντισωμάτων για τον HIV. Ολα αυτά υποτίθεται ότι έχουν διασφαλιστεί μέσα από μια διεθνή επιστημονική ομοφωνία, αλλά κανείς από αυτούς τους επιστήμονες δεν είναι σε θέση να προσκομίσει τη μελέτη με τις αποδείξεις.

Μαρία Παπαγιαννίδου

Απομυθοποίηση

Αυτό το θέμα το θεωρούμε "κορυφαίο". Η απίστευτη δήλωση του επικεφαλής του τμήματος καταπολέμησης του AIDS του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, Κέβιν δε Κοκ έρχεται για πρώτη φορά να καταρίψει "θεσμικά" ένα μύθο!

Η δήλωση έχει ως εξής: "Είναι πολύ απίθανο να εκδηλωθεί μια επιδημία μεταξύ ετεροφυλόφιλων σε χώρες εκτός Αφρικής".

Άρα ... τέρμα ο μύθος που μας είχαν δημιουργήσει ότι το aids είναι "κατάρα", είναι "μάστιγα" από την οποία κινδυνεύουμε όλοι, είναι ο "φόβος" και ο "τρόμος" !! Και δώσε χρήμα για την ενημέρωση και την πρόληψη. Και δώσε και άλλο χρήμα για πρόληψη... Το AIDS απειλεί μόνο κάποιες χώρες στην Αφρική (και αυτό εξηγείται επιστημονικά) και φυσικά τις τάξεις των ομοφυλόφιλων (επίσης εξηγείται επιστημονικά).
Αύριο θα αναφερθούμε λεπτομερέστερα στο θέμα που -αν δεν το καταλάβατε- είναι μία από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες συνωμοσίες που στήθηκαν ... για να κερδίσουν οι φαρμακευτικές εταιρείες. Αυτό δεν είναι θεωρία συνωμοσίας. Αυτό είναι πραγματικότητα. Αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα. Όποιος θελήσει να ενημερωθεί, θα εντυπωσιασθεί με το πόσο αποστομοτικά επιχειρήματα υπάρχουν υπέρ της άποψης ότι το aids "δημιουργήθηκε" για να κερδίσουν ορισμένοι.
Αύριο θα επανέλθουμε στο θέμα. Επίσης μπορείτε να διαβάσετε την αποκλειστική συνέντευξη της Μαρίας Παπαγιαννίδου στον Artbomber

To πρώτο ελληνικό ψηφιακό βιβλίο

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα από τα 15 "πανέμορφα όνειρα" του πρώτου μας ψηφιακού βιβλίου. Το συλλογικό μας ψηφιακό εκδοτικό εγχείρημα μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν από το διαδικτυακό βιβλιοπωλείο του Artbomber.

Το στόμα του μάγου
Του blogger Άρπαγος
www.arpagos.blogspot.com


Είναι 7 η ώρα το πρωί και το ξυπνητήρι χτυπάει ήδη 10 λεπτά. Αισθάνομαι ότι δεν βρέχει μόνο έξω αλλά και μέσα στο δωμάτιο. Η ατμόσφαιρα από την υγρασία είναι τόσο βαριά που δεν έχω το κουράγιο να σηκώσω το κεφάλι μου από το μαξιλάρι. Ακόμα και οι σκέψεις μου είναι συμπιεσμένες.
Πρέπει να σηκωθώ και να αρχίσω να τρέχω. Σήμερα λήγει η προθεσμία για την πληρωμή των οφειλών μου στην εφορία και δεν είμαστε τώρα για πρόστιμα. Μόνο προσωπικό ασφαλείας σήμερα εξαιτίας της γενικής απεργίας. Αυτό σημαίνει πολλή δουλειά και λίγοι υπάλληλοι. Όσο πιο γρήγορα πάω τόσο πιο νωρίς θα ξεμπερδέψω. Γρήγορος καφές στο πόδι. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάω. Φανάρι. Η ταυτότητα; Φανάρι. Το ένταλμα πληρωμής; Μποτιλιάρισμα και πολλά φανάρια. Χρήματα, τα πήρα τα φράγκα από το συρτάρι; Παρκάρω στο πάρκινγκ της υπηρεσίας, τα έχω όλα εντάξει. Για μια ακόμα φορά υπήρξα απόλυτα συνεπής όταν έπρεπε να πληρώσω.
Έχει πάει 1 το μεσημέρι όταν φτάνω στην γκαλερί. Αύριο είναι τα εγκαίνια της φωτογραφικής μου έκθεσης. Ο επιμελητής είναι στην πόρτα και με περιμένει με εκείνο το βλέμμα που έχει κανείς όταν πατήσει σκατά σκύλου λίγο πριν πάει στο πρώτο ραντεβού. Δεν ξέρω τι να περιμένω αλλά μάλλον η κατάσταση δεν είναι και η καλύτερη. Η αποθήκη με τις φωτογραφίες έχει πάρει νερά. Από τα μάτια των δυο μεγάλων πορτραίτων των τσιγγάνων κυλάνε μελανά δάκρυα. Ειρωνικό για μια έκθεση που φιλοδοξούσε να έχει τίτλο “Το γέλιο”. Αγώνας δρόμου για το ξανατύπωμα των φωτογραφιών και για το στήσιμο της έκθεσης. Το απρόοπτο και η καταστροφή είναι ένα ζευγάρι παπούτσια που φοράω πάντα σε κάθε νέο βήμα.
Εξουθενωμένος πέφτω στο κρεβάτι να κοιμηθώ. Σκατά μέρα, όπως ήταν και η χτεσινή όπως θα είναι και οι επόμενες. Τα σεντόνια με τυλίγουν σαν γάζες. Στο μυαλό μου ξετυλίγονται οι ενοχές. Την εγκατέλειψα επειδή ήμουνα δειλός και δεν ήθελα να δεσμευτώ; Όλες οι δικαιολογίες ήταν αλήθεια ή προφάσεις; Ήθελα ή δεν ήθελα, μπορούσα ή δεν μπορούσα να αφήσω τις ευκολίες μου; Πρέπει να βρω το κουράγιο να αλλάξω τη ζωή μου…να την πάρω τηλέφωνο αύριο…έχω να κάνω σεξ πολύ καιρό…ας με πάρει εκείνη…καλύτερα…να…

Στέκομαι στον χώρο που δεν έχει όρια και διαστάσεις. Τριγύρω υπάρχει μόνο πηχτό και συμπαγές σκοτάδι, ένα αδιαμόρφωτο σύμπαν. Δεν υπάρχει χρόνος, δεν έχω μνήμες, δεν έχω επιθυμίες.
Ξαφνικά προβάλλει μπροστά μου ένας λεπτός, γρανιτένιος βράχος. Όμοιος με πύργο αλλά η βάση του δεν διακρίνεται ενώ και η κορυφή του είναι δυσδιάκριτη. Γύρω του ελίσσεται μια πέτρινη σκάλα. Χορταριασμένη, ετοιμόρροπη. Χτισμένη από χέρι ανθρώπινο ή την τύχη, δεν μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα.
Βρίσκομαι στο πρώτο σκαλοπάτι, δεν γνωρίζω τι μπορεί να υπάρχει στο τέλος της διαδρομής αλλά η επιθυμία μου να ανέβω τα σκαλοπάτια είναι ανεξάντλητη. Ξεκινάω να ανεβαίνω, η επιθυμία μου ενισχύεται και σταδιακά μπλέκεται με την περιέργεια και τον φόβο. Συνεχίζω να ανεβαίνω.
Η κορυφή είναι επίπεδη. Από το βάθος ξεπροβάλλει ένας γέροντας λευκοντυμένος. Φοράει μια μακριά ρόμπα που καλύπτει ολόκληρο το σώμα του. Το πρόσωπο του είναι μακρύ και ισχνό. Έχει μακριά λευκά μαλλιά και γένια και στις κόγχες των ματιών του δεσπόζουν ολόμαυροι βολβοί. Κινείται οριακά πάνω από το έδαφος και πλησιάζει μερικά μέτρα προς το μέρος μου. Σταματάει.
Τώρα είμαι εγώ που κινούμαι προς το μέρος του. Δεν αισθάνομαι φόβο ή δισταγμό. Πλησιάζω. Ανοίγει το στόμα του. Στην αρχή είναι ένα φυσιολογικό ανοιχτό στόμα αλλά πολύ γρήγορα το στόμα του ανοίγει και προς τις δυο σιαγόνες. Τόσο που αντικαθιστά το σκοτάδι γύρω μας. Το στόμα του μάγου είναι μια αβυσσαλέα τρύπα στεφανωμένη από την άσπρη ρόμπα, τα άσπρα μαλλιά, τα άσπρα γένια.
Συγκεντρώνω την επιθυμία μου, συσπειρώνομαι σαν ελατήριο και βουτάω μέσα στο στόμα του. Με καταπίνει και εγώ αισθάνομαι μια γλυκιά θαλπωρή την ώρα που γλιστράω μέσα στο σώμα του.

Ανοίγω τα μάτια μου. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε άλλοτε είχα υπάρξει τόσο ήρεμος. Ένα αδιόρατο χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλη μου , μου προκαλεί αμηχανία. Λες, όταν θα σηκωθώ από το κρεβάτι, να ξαναβάλω πάλι τα τσιμεντένια παπούτσια μου;

Το παραπάνω κείμενο καθώς και άλλα 14 πανέμορφα όνειρα αποτελούν το πρώτο ψηφιακό βιβλίο του Artbomber. Αγοράστε το (download) δωρεάν από εδώ (ψηφιακές εκδόσεις)

Ο Artbomber προτείνει:

Από 19 ως 21 Ιουνίου μουσικοί και συγκροτήματα από την Ελλάδα και το εξωτερικό που εκπροσωπούν όλα τα είδη μουσικής στήνουν το μεγαλύτερο μουσικό πανηγύρι !!!
Η ευρωπαική γιορτή της μουσικής αποτελεί τη μεγαλύτερη κοινή πολιτιστική δράση της Ευρώπης.
Από αύριο ... θα την ακούσετε στην πόλη.

Επιλάξαμε να μην έχουμε σχόλια στα κείμενά μας για διάφορους λόγους. Ωστόσο όποιος επιθυμεί μπορεί να αποστέλλει τα σχόλιά του, τις προτάσεις του ή τα κείμενά του στο mail μας
www.artbomber@windowslive.com. Φυσικά, αν το επιθυμείτε και μας το δηλώνετε, εμείς θα δημοσιοποιούμε τα mail σας στο blog των δημιουργών...

Τι μπορείτε να μας στείλετε;

• Κείμενά σας με θέμα της επιλογής σας.
• Κείμενα που σας άρεσαν από διάφορα άλλα blogs. Ο Artbomber θα επικοινωνήσει με τον συντάκτη και με την άδειά του, θα τα δημοσιοποιήσει.
• Ιδέες σας για οποιαδήποτε δημιουργική πρωτοβουλία. Μας αρέσουν οι πρωτότυπες και οι... "καταδικασμένες σε αποτυχία".

Το πρώτο ελληνικό ψηφιακό βιβλίο

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα από τα 15 "πανέμορφα όνειρα" του πρώτου μας ψηφιακού βιβλίου. Το συλλογικό μας ψηφιακό εκδοτικό εγχείρημα μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν από το διαδικτυακό βιβλιοπωλείο του Artbomber.

Το ομορφότερο όνειρο
Του blogger sofi-k
http://sofi-k.blogspot.com

... τα μάτια της βάρυναν και ο κόσμος γύρω της μίκραινε…
Και ξαφνικά, σαν να τίναξε από πάνω της όλη την κούραση, σωματική και ψυχική, σηκώθηκε.
Άνοιξε την πόρτα του δωματίου της και έκανε μερικά βήματα. Δε βρισκόταν στο σπίτι της. Αν και δεν το αναγνώριζε, ένιωθε πολύ οικεία, σαν να είχε ξαναβρεθεί στο ίδιο μέρος κάποτε… Κάτι της θύμιζε… αλλά πάλι, δεν μπορούσε να πει με σιγουριά που ήταν. Τι παράξενο συναίσθημα.
Ασυναίσθητα συνέχισε να προχωράει. Καθώς προχωρούσε σε ένα μακρύ διάδρομο, έβλεπε γύρω της κλειστές πόρτες. Κάθε φορά που περνούσε δίπλα από μία, άκουγε αδιευκρίνιστους θορύβους. Πίσω από μία βαριά ξύλινη πόρτα ακούστηκε μια γλυκιά μουσική, σαν κάποιος να έπαιζε φλογέρα, ή κάτι τέτοιο, δεν μπορούσε να διακρίνει καλά. Το συναίσθημα της οικειότητας δυνάμωσε.
Πίσω από μία άλλη πόρτα, ξύλινη κι αυτή, αλλά σπασμένη, ακούστηκαν κραυγές, άναρθρες, - κι όμως μελωδικές!… Σαν κάποιος να μιλούσε μια άγνωστη γι’ αυτή γλώσσα. Κάτι την έσπρωξε να κοιτάξει μέσα από μία χαραμάδα. Είδε μικρά πλασματάκια να κινούνται σε παράξενους βηματισμούς και να κάνουν κινήσεις, σαν να χόρευαν. Σαν να συμμετείχαν όλα μαζί σε μια τελετή! Έμεινε για λίγο εκεί να τα χαζεύει. Πραγματικά πρωτόγνωρο θέαμα! Κάποια στιγμή κατάλαβε πως είχε γίνει αντιληπτή, αλλά κανείς δεν είχε ενοχληθεί από την παρουσία της. Σε μία κίνησή του ένα από τα πλάσματα σκόνταψε μάλλον, και έπεσε. Όλα μαζί γέλασαν καλοπροαίρετα, βοηθώντας το να σηκωθεί και να συνεχίσουν την τελετουργία τους. Ένα χαμόγελο είχε σχηματιστεί και στα χείλη της.

Συνέχισε να περπατάει, αφήνοντας πίσω της την πόρτα με τα παράξενα αυτά πλάσματα. Πριν προλάβει να απομακρυνθεί, ένιωσε κάποιον να την ακολουθεί. Γύρισε και είδε το πλασματάκι που πριν λίγο είχε πέσει να κρατάει ένα λουλούδι. Ασυναίσθητα έσκυψε κι αυτό της το έπλεξε στα μαλλιά. Χαμογελάσανε και οι δύο και συνεχίσανε την πορεία τους. Όλα φαινόταν να γίνονται τόσο φυσικά! Η αίσθηση της οικειότητας γινόταν ολοένα και πιο έντονη!

Πιο κάτω, από την απέναντι πλευρά του διαδρόμου αυτή τη φορά, μια άλλη πόρτα ήταν διάπλατα ανοιχτή. Υπήρχε έντονο διάχυτο φως παντού και στην μέση του δωματίου ένα μικρό σιντριβάνι. Στάθηκε για λίγο να το κοιτάζει και ενώ ένιωθε το νερό να την απορροφά, ένας κρότος της τράβηξε την προσοχή. Γύρισε το κεφάλι της και είδε πως σχεδόν είχε πλησιάσει στο τέλος του διαδρόμου. Εκεί, υπήρχε μία τελευταία πόρτα, η πιο εντυπωσιακή από όλες! Μια πόρτα φτιαγμένη από γυαλί. Ένιωσε ένα ρίγος να τη διαπερνά και μια έντονη επιθυμία να πλησιάσει κι άλλο και να την ανοίξει, αλλά συγχρόνως, κάτι την φόβιζε, κάτι που δεν μπορούσε να διασαφηνίσει τι ήταν… Κι άλλος κρότος ακούστηκε... Χωρίς να το καταλάβει καλά καλά, είδε το χέρι της να σπρώχνει την πόρτα και αυτή να ανοίγει διάπλατα. Έκανε δυο βήματα και βρέθηκε μέσα σε ένα δωμάτιο, γεμάτο με καθρέφτες. Ξαφνικά, ένιωσε σαν να έπρεπε να αντιμετωπίσει κάτι. Δεν ήξερε τι, κι αυτό ήταν κάτι που λιγάκι την τρόμαξε, αλλά παρόλα αυτά αποφάσισε να συνεχίσει. Αποφάσισε; Ίσως να ένιωθε πως δεν είχε άλλη επιλογή... Καθώς βημάτιζε, κοίταξε γύρω της. Τόσοι πολλοί καθρέφτες... Σαν τα δωμάτια που υπάρχουν σε μερικές ταινίες τρόμου, που πρέπει να διασχίσεις διαδρόμους με πολλούς καθρέφτες, που χάνεσαι, δε βρίσκεις το δρόμο σου... Ειρωνεία, αυτό πάντα το φοβόταν σε τέτοιου είδους ταινίες. Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε. Ίσως ήταν αυτήν η ευκαιρία να ξορκίσει το φόβο της!
Αρχικά, περπατούσε προσπαθώντας να μένει προσηλωμένη στο διάδρομο. Πίστευε πως αν κοιτάξει γύρω της θα μπερδευόταν από όλες τις αντανακλάσεις. Και προς στιγμήν φάνηκε να τα καταφέρνει. Αλλά... κάποια στιγμή ένιωσε πως μια εικόνα την ακολουθούσε. Φοβήθηκε και επιτάχυνε το βήμα της. Όπως ήταν φυσικό, άρχισε να χάνει το δρόμο. Σκόνταψε μια δυο φορές πάνω στους καθρέφτες. Σκέφτηκε πως ή θα πανικοβαλλόταν και δε θα έβγαινε ποτέ από εκεί, ή θα χαλάρωνε και σιγά σιγά θα έβλεπε μπροστά της την έξοδο. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να ανακτήσει την συγκέντρωση της. Σταμάτησε και κοίταξε. Φυσικά ήταν η δική της αντανάκλαση η εικόνα που ακολουθούσε. Αλλά ήταν η δική της αντανάκλαση, γυμνή. Κοιτάχτηκε και συνειδητοποίησε πως ήταν όντως γυμνή. Το μόνο που έβλεπε πάνω της, ήταν ένα λουλούδι πλεγμένο στα μαλλιά. Δε θυμόταν ακριβώς πως βρέθηκε εκεί αλλά της άρεσε! Η εικόνα της, όμως, κάτι είχε. Ήταν η ίδια, αυτό το καταλάβαινε. Το ίδιο καλούπι, το ίδιο στήθος, λιγάκι πεσμένο από το πέρασμα του χρόνου, κοιλίτσα, γλουτοί. Κι όμως αυτήν η αντανάκλαση, είχε κάτι διαφορετικό, κάτι όμορφο. Κοίταξε τα χέρια της αντανάκλασης, τα πόδια, το πρόσωπο. Όλα τα αναγνώριζε, αλλά σίγουρα είχαν κάτι πιο όμορφο! Έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της, βλέποντας συγχρόνως τη φιγούρα στον καθρέφτη να στρέφεται κι αυτή. Είδε το σημάδι στον ώμο, σημάδι εκ γενετής, την τομή, απομεινάρι μιας παλιάς επέμβασης. Όλα ήταν εκεί. Συνέχισε να περπατάει, γυρνώντας συχνά να παρατηρήσει την εικόνα της. Είχε αρχίσει να το διασκεδάζει! Ποτέ ξανά δεν είχε κοιτάξει κατάματα τον εαυτό της! Και τώρα, ανάμεσα σε τόσους καθρέφτες, της δινόταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία! Έβλεπε μια όμορφη εκδοχή του εαυτού της από κάθε γωνία! Ξαφνικά σταμάτησε και ξανακοίταξε έντονα τη φιγούρα που στεκόταν απέναντι της και την κοιτούσε κι αυτή στα μάτια. Κατάλαβε. Ήταν ακριβώς η ίδια. Ούτε πιο όμορφη, ούτε πιο άσχημη. Ούτε πιο ψηλή, ούτε πιο αδύνατη. Ακριβώς η ίδια!

Το φως του ήλιου που διαπέρασε τις γρίλιες, έπεσε στα μάτια της και την ξύπνησε. Ένιωθε πως κοιμήθηκε τόσο ξεκούραστα, μετά από πολλά χρόνια στη ζωή της! Απόλαυσε για λίγο τη θαλπωρή που ένιωθε και μετά σηκώθηκε να κάνει τον πρωινό της καφέ. Αυτό το πρωινό, δεν κοιτάχτηκε σε κανέναν καθρέφτη! Ήξερε πως όση ομορφιά χρειαζόταν, την είχε μέσα της! Το ήξερε, τώρα πια την είχε δει!...

Το παραπάνω κείμενο καθώς και άλλα 14 πανέμορφα όνειρα αποτελούν το πρώτο ψηφιακό βιβλίο του Artbomber. Αγοράστε το (download) δωρεάν από εδώ (ψηφιακές εκδόσεις)

Το πρώτο ελληνικό ψηφιακό βιβλίο

Ο Artbomber σας ανακοινώνει ότι φτάσαμε τις 52 πωλήσεις.
Το πρώτο μας ψηφιακό βίβλίο με τίτλο ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΙΔΑ βρίσκεται στον υπολογιστή τουλάχιστον 52 βιβλιοφάγων ονειροπόλων. Το πρωτοποριακό εκδοτικό εγχείρημά μας μπορείτε να το αγοράσετε (download) από το ψηφιακό βιβλιοπωλείο του Artbomber.

Σας ευχαριστούμε που είστε περίεργοι... Λένε ότι η περιέργεια θα σώσει τον κόσμο.

Eτοιμαζόμαστε...

Ο Artbomber σας ανακοινώνει ότι αυτόν τον καιρό βρίσκεται σ' επαφές προκειμένου να βρει τον κατάλληλο συνεργάτη για το επόμενο εκδοτικό εγχείρημα.
Ελπίζουμε σε λίγες μέρες να έχουμε καταλήξει και να είμαστε σε θέση να ανακοινώσουμε τις λεπτομέρειες. Να είστε βέβαιοι ότι το επόμενο δημιουργικό "χτύπημα" του Artbomber θα είναι τουλάχιστον ... "υπερβολικό".

Συλλυπητήρια

Ο Αrtbomber νιώθει την ανάγκη να συλλυπηθεί τους συγγενείς των θυμάτων του εγκέλαδου και να ευχηθεί "κουράγιο" στους τραυματίες και τους δεκάδες νεο-άστεγους.

Είναι κλισέ αλλά είναι όσο ειλικρινές γίνεται. ΚΟΥΡΑΓΙΟ.

Το πρώτο ελληνικό ψηφιακό βιβλίο

Το ομορφότερο όνειρο που είδα
Το παρακάτω κείμενο είναι ένα από τα 15 "πανέμορφα όνειρα" του πρώτου μας ψηφιακού βιβλίου. Το συλλογικό μας ψηφιακό εκδοτικό εγχείρημα μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν από το διαδικτυακό βιβλιοπωλείο του Artbomber.


Όνειρα και όνειρα..
του blogger Shades
http://sershades.blogspot.com

Κοιτά πίσω στα παιδικά του χρόνια και θυμάται στιγμές όμορφες γεμάτες φροντίδα και ζεστασιά, πολύ φτώχια, αξιοπρέπεια, αρχές, μυρωδιές και χρώματα φωτεινά.. και όνειρα, πολλά όνειρα.
Βλέπει σήμερα τον εαυτό του στο καθρέφτη και δεν τον αναγνωρίζει, βλέπει βαθιές χαρακιές στο πρόσωπό του σχεδόν ουλές αλλά δε μένει σ’ αυτό.. εκείνο που του τριβελίζει το μυαλό είναι το ύφος, ναι αυτό το θλιμμένο ύφος.. αυτό του αποτυχημένου.
Έκανε όνειρα μικρός εκεί στη φτωχογειτονιά που έμενε, ήθελε λέει να φτιάξει μια οικογένεια με πολλά παιδιά κι ένα εξοχικό, δεν είχε ποτέ εξοχικό ούτε χωριό να φύγει όπως έκαναν όλοι. Του έλειπε και το ‘θελε πολύ, να φυτεύει διάφορα λουλούδια να έχει γλάστρες με βασιλικό, ζουμπούλια, νυχτολούλουδα και να βλέπει θάλασσα να χάνετε το μάτι του στη θάλασσα, αυτό τον ηρεμούσε.
Να πηγαίνει τα βράδια και να μαζεύει όστρακα στην ακρογιαλιά, να κάθεται με τις ώρες μ’ ένα τρανζίστορ και λίγη ρακί να τον ψήνει η αρμύρα.
Θυμάται τις αλάνες της Κοκκινιάς που έπαιζε μπάλα μικρός και τη καστάνια με τα λαδερά, που είχε έτοιμο φαΐ απ’ τα χτες η μάνα, για να πάρει μαζί του στη δουλειά.Ακόμα είχε στη μύτη του τις οσμές απ’ τις αυλές, τα ασπρισμένα σκαλοπάτια, τη μυρωδιά του ασβέστη και εικόνες που στα μάτια του τότε φάνταζαν ανούσιες και βαρετές τώρα μόνο τέτοιες θυμάται.
Την παλιοπαρέα με τα παιδιά της γειτονιάς, τα αυτοσχέδια πατίνια με τα κλεμμένα ρουλεμάν και το χάρτινο φανάρι που κρατούσε στη περιφορά του επιταφίου τη μεγάλη Παρασκευή.
Βλέπει τώρα στο καθρέφτη και το πρόσωπό του είναι μεγάλη Παρασκευή.Δεν του ‘ρθαν σαν τα λογάριαζε, άλλη τροχιά πήρε η ρότα του αλλού τον τράβηξε η ζωή, δεν είπε όχι, μήτε δείλιασε ποτέ το πάλεψε με νύχια και με δόντια και τις κακοτοπιές τις κοίταξε στα μάτια.
Έρχονται ώρες μόνο που σκέφτεται και πονά.Είχε όνειρα παιδί όχι μεγάλα κι άπιαστα, παρά μόνο ένα ακρογιάλι κι ένα χουρμά.
Ένα χουρμά που ποτέ πια δεν θα γευτεί..

Το παραπάνω κείμενο καθώς και άλλα 14 πανέμορφα όνειρα αποτελούν το πρώτο ψηφιακό βιβλίο του Artbomber. Αγοράστε το (download) δωρεάν από εδώ (ψηφιακές εκδόσεις)

To ομορφότερο όνειρο που είδα

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα από τα 15 "πανέμορφα όνειρα" του πρώτου μας ψηφιακού βιβλίου.
Το συλλογικό μας ψηφιακό εκδοτικό εγχείρημα μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν από το διαδικτυακό βιβλιοπωλείο του Artbomber.

Το ομορφότερο όνειρο
Του blogger Tradescadia
http://tradescadia.blogspot.com/

Ο φίλος μου ο Αλί από το Πακιστάν, έγινε προχτές τμηματάρχης στην εταιρεία που δουλεύει.
Η φίλη μου η Αλεξάνδρα που είναι αρχιτέκτονας και δουλεύει σε μια μεγάλη δημόσια υπηρεσία, ανέλαβε ένα πολύ σημαντικό έργο και είναι πανευτυχής. Έχασε την ακοή της σε παιδική ηλικία από χορήγηση λανθασμένης φαρμακευτικής αγωγής, αλλά αυτό δεν έχει επηρεάσει σε τίποτα την επαγγελματική της σταδιοδρομία.
Ο φίλος μου ο Κωστής παντρεύεται το σύντροφό του το Μάνο σε ένα μήνα, μετά από τέσσερα χρόνια σχέσης. Οι γονείς του είναι πανευτυχείς που ο γιος τους είχε την τύχη να βρει έναν άνθρωπο που να τον αγαπάει και να τον κάνει ευτυχισμένο.
Ο φίλη μου η Ίντι από τη Νιγηρία έγραψε τις προάλλες τα παιδιά της στο σχολείο της γειτονιάς. Ήρθε ενθουσιασμένη να μου διηγηθεί πόσο πολύ τα καλοδέχτηκαν οι συμμαθητές τους και πως έπιασαν κιόλας τις πρώτες τους φιλίες.
Ο φίλος μου ο Σταμάτης μου είπε προχτές να πάμε σινεμά. Τον ρώτησα σε ποιο προτιμά, μια που είναι σκληρυντικός και κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Μου απάντησε: «Δεν έχω πρόβλημα. Ούτως ή άλλως όλοι οι κινηματογράφοι της πόλης, όπως και οι δρόμοι άλλωστε, έχουν πλήρη προσβασιμότητα. Έχουμε άπειρες επιλογές.»
Η φίλη μου η Κατερίνα παντρεύτηκε πρόσφατα. Στην εταιρεία που δουλεύει της έδωσαν προαγωγή και επιπλέον αρμοδιότητες. Είναι πολύ χαρούμενη με αυτή την εξέλιξη γιατί έχει επενδύσει πολλά σε αυτή τη δουλειά και νιώθει ότι τώρα αναγνωρίζονται όλα όσα είχε κάνει, καθώς και η επαγγελματική της αξία.
Ο φίλος μου ο Στέφανος μου ανακοίνωσε χαρούμενος ότι βρήκε τη δουλειά που πάντα ονειρευόταν σε ένα βιβλιοπωλείο. «Είμαι πολύ τυχερός», μου ομολόγησε. «Από τότε που κατάφερα να απεξαρτηθώ από τις άτιμες τις ουσίες, η επανένταξή μου έχει υπάρξει τόσο ομαλή, που ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν είναι αλήθεια».
Η φίλη μου η Μαρίνα με κάλεσε στο πάρτι των εβδομηκοστών της γενεθλίων. Έλαμπε από χαρά. Περιτριγυρισμένη από την οικογένειά της και τους φίλους της, έδειχνε με καμάρι το «Βραβείο Δημιουργικότητας» που κέρδισε στο Εργαστήρι Τρίτης Ηλικίας της γειτονιάς της. «Από τότε που σταμάτησα να δουλεύω», μου είπε, «είναι σα να άρχισα να ζω από την αρχή. Έχω παρέα, έχω εναλλακτικές, κάνω πράγματα που με κάνουν να νιώθω δημιουργική, είναι στ’ αλήθεια υπέροχο!».

Εκείνο το βράδυ, όλοι μου οι φίλοι με επισκέφτηκαν στο όνειρό μου. Και αφού ο καθένας μου εξιστόρησε τα νέα του, άρχισαν να χτυπούν όλοι μαζί κάτι μελωδικά καμπανάκια που έβγαζαν μια παραδεισένια μουσική.
Ξύπνησα. Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι. Όνειρο και τούτο… Ωραία θα ήταν…
Αναλογίστηκα τον Αλί που γνώρισα στα φανάρια της Αγ. Παρασκευής και με καλημέριζε κάθε πρωί. Τώρα λογικά μπορεί και να έχει γυρίσει στο Πακιστάν. Η΄ απλά άλλαξε φανάρι.
Την Αλεξάνδρα που φυτοζωεί στη δουλειά της, μιας και λόγω της κώφωσής της δεν της αναθέτουν απολύτως καμία αρμοδιότητα. Λες και σκέφτεται με τα αυτιά ο άνθρωπος…
Τον Κωστή που δεν πρόκειται να μιλήσει ποτέ στους γονείς του για το Μάνο, το σύντροφο της ζωής του.
Την Ίντι, που κάθε μεσημέρι όταν τα παιδιά της γυρίζουν από το σχολείο τα παρηγορεί και τους σκουπίζει τα δάκρυα προσπαθώντας να τα κάνει να ξεχάσουν όλα όσα τους έχουν πει οι συμμαθητές τους κατά τη διάρκεια της μέρας για το χρώμα το δέρματός τους και την καταγωγή τους.
Το Σταμάτη, που από τότε που νόσησε είναι αποκλεισμένος σε ένα σπίτι και εξαρτάται από κάποιον για να κάνει το παραμικρό, μια που στην πόλη δεν υπάρχει καμία προσβασιμότητα για εκείνον.
Την Κατερίνα, που δε θα πάρει επιπλέον αρμοδιότητες στη δουλειά της γιατί όπως λέει και ο προϊστάμενός της «Ε, τώρα που παντρεύτηκες, θα κάνεις και κανά παιδί και πού να σου δίνω τώρα νέο πόστο».
Το Στέφανο, που γράφτηκε στο πρόγραμμα μεθαδόνης για να απεξαρτηθεί από τις ουσίες. Δε θα δουλέψει ποτέ σε βιβλιοπωλείο. Απλούστατα γιατί η σειρά προτεραιότητάς του δεν τον βρήκε ζωντανό.
Και τη Μαρίνα, που εγκαταλελειμμένη από οικογένεια και παιδιά, μαραζώνει κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους και μετράει τις μέρες μέχρι την τελική της «φυγή», για να πάψει να νιώθει αυτό το απόλυτο κενό της απραξίας.
Οι φίλοι μου. Όλοι διαφορετικοί. Όλοι ίσοι;

Το παραπάνω κείμενο καθώς και άλλα 14 πανέμορφα όνειρα αποτελούν το πρώτο ψηφιακό βιβλίο του Artbomber. Αγοράστε το (download) δωρεάν από εδώ (ψηφιακές εκδόσεις)