Αυτό το κάτι σαν "προδημοσίευση" που ετοιμάσαμε για σήμερα... ακολουθεί. Είναι 10 περίπου τυχαίας επιλογής ιστορίες απο αυτές που έχουμε συγκεντρώσει μέχρι σήμερα. Κάποιες από αυτές τις έχουμε αναρτήσει και στο παρελθόν.

Ελπίζω διαβάζοντας τα κείμενα να βρείτε άλλο ένα επιχείρημα για να συμμετάσχετε στην πιο πρωτότυπη μαζική έκδοση που έχει γίνει ποτέ. Σαν ένα έντυπο μωσαϊκό. Δεν ακούγεται ωραίο;

Ιστορία 1

Ήταν κρύα και απόμακρη, οι ιστορίες της όμως ξεπερνούσαν κάθε φαντασία γιατί ήταν πραγματικές. Έζησε χλιδή και μεγαλεία, εκεί στην Αλεξάνδρεια. Όταν ήρθε στην Ελλάδα, το μόνο που ήξερε ήταν, να παίζει πιάνο, να μιλάει γαλλικά, και να φοράει κοσμήματα. Ποτέ δεν την είδα χωρίς κραγιόν και ατημέλητη. Ήταν στιγμές, που με εξόργιζε η αλαζονεία της, άλλες πάλι, γελούσα με τα αριστοκρατικά καπρίτσια της. Μου φάνταζε εξωτική, αλλούτερη, όταν όμως άρχιζε τις ιστορίες της, όλα έμπαιναν στη θέση τους. Σαν ξαφνικά να καταλάβαινα γιατί όλα αυτά, σαν ξαφνικά μέσα στις ιστορίες της, να γινόταν «κανονική». Ανήκε σ’ αυτές και πουθενά αλλού. Τα μάτια της γυάλιζαν, ζωντάνευε, κουνούσε τα χέρια της σαν να διευθύνει ορχήστρα, και γω άκουγα την μουσική, την πιο όμορφη, την πιο μαγική μουσική του κόσμου. Ήταν περήφανη, χωρίς ίχνος αδυναμίας, χωρίς κανένα τσάκισμα....ποτέ. Όσο «τέλεια» απ’ έξω, τόσο και από μέσα.
Όταν αρρώστησε, δεν ήταν πια κομψή, ήταν αδύναμη και ανήμπορη. Απεχθανόταν την αδυναμία, εχθρός της ήταν η εξάρτηση.
«Θα φύγω» μου είπε. Σε λιγότερο από ένα μήνα ήταν στην εντατική.
«Χρειάζεστε κάτι να πω, να σας φέρουν;» τη ρώτησε ο γιατρός,
«το κραγιόν μου...» απάντησε.
Φόρεσε το κραγιόν της, πέρασε απαλά με το χέρι της την χωρίστρα των μαλλιών της και έφυγε.......πέταξε στις αραβικές της νύχτες, στα πλουμίδια και στα αρώματα.
Τώρα η γιαγιά μου παίζει κουμ - καν, και ποντάρει με χρυσές αστραφτερές λίρες, μυρίζει πούδρα και φλερτάρει με τα κατακόκκινα χείλη της....

Α. Π

Ιστορία 2

Μικρός έμπλεκα συνεχώς σε καυγάδες. Το έπαιζα δυνατός και τσαμπουκάς. Με τα χρόνια φόρεσα γραβάτα και κοστούμι και τώρα κάθε πρωί στις 7.00 έχω εγερτήριο. Δουλειά – σπίτι – δουλειά. Σε λίγο θα αποκτήσω και το πρώτο μου παιδί. Αυτή η ρουτίνα με διέλυσε. Ακούω τους άλλους που λένε ότι αυτός ο γρήγορος ρυθμός της μεγαλούπολης τους γεμίσει νεύρα χρειάζεται να ξεσπάσουν κάπου. Εγώ αντιθέτως μαθαίνω συνεχώς να υπομένω τα πάντα. Τις προάλλες σ’ ένα περιστατικό στο δρόμο ένας τύπος περίπου συνομήλικός μου έκανε να μου επιτεθεί και εγώ αμέσως τον πήρα με το μαλακό και του ζήτησα συγγνώμη γιατί βιαζόμουν. Όμως αυτό ήταν το «κλικ». 20 χρόνια πριν θα σ’ έστελνα στο νοσοκομείο. 3 ή 4 Ιανουαρίου μπροστά από τα EVEREST στο Σύνταγμα. Φορούσες γάντια (παλιόφλωρε). Να ξέρεις ότι αν σε βρω… τη γάμησες.

Ιστορία 3

Δε θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να το ονομάσω αυτό εξομολόγηση παρά μόνο μια πικρή διαπίστωση, ή καλύτερα αυτοδιαπίστωση. Ο ευρύτερος όρος εξομολόγηση εμπεριέχει και το μυστικό, αυτό το ανείπωτο μικρό γεγονός που σε βαραίνει θέλοντας και μη. Όμως κάθε μέρα είναι ένα ψέμα, μια απογοήτευση που πρέπει να κρύψω γιατί πρέπει να περνάμε όλοι καλά. Αυτό είναι το μυστικό. Σε ένα κόσμο υλιστικής αυτάρκειας οπού μπορείς να υποκαταστήσεις τα πάντα, με δεδομένο ότι αυτό θα σου φέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση, και που όλα λειτουργούν με μαθηματική ηλιθιότητα (ναι, υπάρχει) δεν έχεις το δικαίωμα να μη περνας καλά. Δε μπορείς να αμφισβητήσεις το αναπόφευκτο. ‘Ετσι σε ένα κόσμο ατελείωτης μετριότητας όπου η χαζομάρα ανταμοίβεται πρέπει να το παίζεις και εσύ χαζός. Η πνιγηρή ατμόσφαιρα της αβίαστης βλακείας που ξεχυλίζει από παντού καταρρακώνει τις συνειδήσεις των ανθρώπων και δυστυχώς δρα καταλυτικά προς την αντίθετη κατεύθυνση της εξέλιξης. Ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι ένα άγριο ζώο. Και αυτό που με βαραίνει είναι ότι δε μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Ο απόλυτος μηχανισμός της φύσης πάντα δρα προς όφελος του χρυσού κανόνα του μέσου όρου. Μπορώ να αντιδράσω και να πεθάνω νωρίς ή να κάτσω απλός παρατηρητής. Προφανώς μπορείτε να μαντέψετε τι διάλεξα για να απολογούμαι αυτή τη στιγμή.

Κώστας Μούφας

Ιστορία 4

Δυστυχώς όνειρο έμεινε…

του Purple Overdose
purpleoverdose.blogspot.com

Έβγαλε τον ασημένιο της αναπτήρα από ένα μικρό, δερμάτινο τσαντάκι κι άναψε το τσιγάρο της με μια ανεπαίσθητη κίνηση. Φύσηξε μεγάλα, μπλε δαχτυλίδια καπνού προς τα πάνω, τα οποία μπερδεύτηκαν με τις νότες που έβγαιναν απ’ το πιάνο του κλαμπ. Καθόταν στο σκαμπό, ακουμπώντας ελαφρά τον αγκώνα της στην μπάρα και ανακατεύοντας το ουίσκι με τα μακριά της δάχτυλα. Το στενό της φόρεμα είχε σηκωθεί αρκετά, ώστε να διακρίνονται δυο υπέροχα πόδια, τα οποία τελείωναν σ’ ένα ιδανικό ζευγάρι μαύρες γόβες.
Την κοιτούσα εδώ και ώρα. Φαντάζομαι, δεν ήμουν ο μόνος. Αλλά και πάλι, ήμουν αρκετά μεγάλος για να την πέφτω σε διάφορες τύπισσες, οι οποίες καθόντουσαν μόνες στα μπαρ, φυσώντας μεγάλα, μπλε δαχτυλίδια καπνού, τα οποία μπερδεύονταν με τις νότες του πιάνου κτλ, κτλ…
Γύρισε και με κοίταξε. Μου χαμογέλασε. Μπορεί και να μου φάνηκε. Ξέρεις, μερικές φορές, όταν θέλεις κάτι πολύ, όταν ονειρεύεσαι κάτι, νομίζεις ότι συμβαίνει στ’ αλήθεια. Η αντίδρασή μου ήταν νευρική. Γύρισα πλάτη και κατέβασα μονορούφι το ποτό μου. Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα. Διάολε, τι έπαθα; Η στόφα του πλέϊμπόι, άλλωστε, δεν είχε φύγει ποτέ από πάνω μου. Γύρισα αποφασισμένος να της μιλήσω. Είχε φύγει. Ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο έβγαζε μικρά, μπλε δαχτυλίδια καπνού προς τα πάνω…

Ιστορία 5


Με βίασε. Όσο και να επιμένει ότι τον προκάλεσα εγώ. Με βίασε. Πολλές φορές μου είχε ζητήσει να βγούμε. Εκείνη την ημέρα δέχθηκα. Ήπιαμε, γελάσαμε και καταλήξαμε στο σπίτι του. Ήμασταν και οι δύο ζαλισμένοι. Όχι όμως μεθυσμένοι. Ήξερε πολύ καλά τι του γινόταν και τι έκανε σε μένα. Όταν άρχισε να μου ξεκουμπώνει το πουκάμισο –και καλά παιχνιδιάρικα- του έκοψα τη φόρα. Εκείνος γελώντας αρχικά και βαριανασαίνοντας αργότερα ασκούσε συνεχώς μεγαλύτερη δύναμη και βία πάνω μου. Με βίασε. Δεν μπορεί να μην κατάλαβε ότι το γέλιο μου έγινε κλάμα. Ούρλιαζα να σταματήσει και εκείνος μου έκλεισε το στόμα και συνέχιζε…
Με βίασε. Δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ. Και εκείνος το ξέρει ότι με βίασε. Επίσης ξέρει ότι ντρέπομαι τόσο για το σώμα μου… που δεν θα τον καταγγείλω ποτέ. Αν μπει όμως η ιστορία μου στο βιβλίο σας, θα του στείλω ένα αντίτυπο με τσεκαρισμένη τη σελίδα και θα του την αφιερώσω. Θα του γράψω: Το κάθαρμα.

Ιστορία 6

To αφεντικό μου γουστάρει τη γυναίκα μου. Της τηλεφωνεί κρυφά από μένα. Εκείνη είναι ψυχρή μαζί του αλλά δεν μου είπε τίποτα. Μου το είπε άλλος. Κάποια στιγμή της άνοιξα κουβέντα για το πόσο άθλιος γυναικάς είναι αυτός και εκείνη με κοίταξε σαν να ήθελε να μου πει κάτι… αλλά και πάλι κράτησε το στόμα της κλειστό. Δεν θέλει να με φέρει σε δύσκολη θέση για να μην αναγκαστώ να χάσω τη δουλειά μου. Το εκτιμώ απεριόριστα. Την ξαναερωτεύτηκα με όλα αυτά. Τώρα όμως κάπως θα πρέπει να αντιδράσω. Θα βρω μια αφορμή και θα παραιτηθώ. Είσαι ο πρώτος που το λέω. Ίσως και ο τελευταίος. Ας τελειώσει όπως ξεκίνησε. Σαν ένα μυστικό.

Ιστορία 7

skeleton key
Το ασημένιο μέταλλο μήνες πρόσμενε υπομονετικά.Η αρμάθα με τα κλειδιά έσπασε τη σιωπή της νύχτας.Τα δάχτυλα ψαχούλεψαν,εντόπισαν την οπή,το σωστό κλειδί ταίριαξε στην κλειδαρότρυπα κι ακούστηκε ενας ανεπαίσθητος ήχος σαν ξεφούσκωμα αναμονής. Έσπρωξε προσεχτικά την πόρτα σιγουρος πώς θα τρίξει και νυχοπατώντας σαν κλέφτης πέρασε στο εσωτερικό.Στάθηκε προς στιγμή για να συνηθίσει το μάτι στο σκοτάδι , δεν πρόλαβε να κάνει βήμα και πάγωσε όταν μια σιλουέτα φάνηκε στο βάθος που έσπευσε να ελέγξει με περίσσιο θάρρος τον απρόσμενο επισκέπτη.Ξαφνιασμένη κι αναμαλλιασμένη η μικρόσωμη γυναίκα έτρεξε βαριά προς το μέρος του αδιαφορώντας για την εμφανιση της και τη γύμνια που δεν ήταν δυνατό να καλυφθεί απ’το λευκό νυχτικό.Τον σφιχταγκάλιασε κι αγουροξυπνημένη τον ρώτησε για το ταξίδι και την υγεία του .Έπειτα ξεστόμισε μερικές ακόμη τυπικές κουβέντες καλοσωρίσματος.Ήταν χαρούμενος παρά το γεγονός ότι η συζήτηση αυτή είχε ξαναγίνει στην προηγούμενη επίσκεψη, ίδια λέξη προς λέξη λες κι ήταν ατάκες θεατρικής σκηνής.Κανείς απ’τους δυό δεν σκέφτηκε ν’ανάψει το φως κι η μεσήλικη γυναίκα εξερευνούσε δια της αφής όλο του το κορμί λες και προσπαθούσε να βεβαιωθεί αν ήταν αυτός ή μην ταχα ήταν κανένας σωσίας του!Πόσα θα μπορούσες να πεις γι αυτή τη γυναίκα!Θα μπορούσες να μιλάς με τις ώρες ,να διηγείσαι αστείες ή καθημερινές αδιαφορες ιστορίες ,προσπαθώντας να ξετυλίξεις το χαρακτήρα της.Δε χρειάζεται όμως.Αρκεί να γράψεις στο χαρτί δυό μονάχα λέξεις,ένα αρθρο κι ένα ουσιαστικό χωρίς καν να τις τονίσεις,χωρίς να τις πλαγιογράψεις ή οτιδήποτε άλλο. Μονάχα δυο απλές λεξεις: η μανα…

beerman
stories-of-a-beerman.blogspot.com
500

Ιστορία 8

Οι 200 λέξεις είναι πολλές. Το πρόβλημά μου εκφράζεται μόνο με 5. Με κουράζει ο άντρας μου. Καμιά φορά σκέφτομαι: Δυστυχώς είμαστε υγιείς και οι δύο και άρα θα πρέπει να υπομείνω το μαρτύριο για χρόνια. Τι να κάνεις όμως..;

Ιστορία 9

Εξομολόγηση
Στον αθεράπευτο Π. Π,
Τα μάτια μου και η ψυχή μου, μήνες τώρα έψαχναν κάπου ν’ ακουμπήσουν… μια ζεστή αγκαλιά, ένα τρυφερό χάδι, μια γλυκιά κουβέντα… μάταια όμως… είχα καταντήσει ένα πραγματικό κουρέλι μέσα σε ένα πλήθος ανθρώπων που το χρησιμοποιούσαν για λίγο κι έπειτα το πετούσαν στην άκρη… Είχα φωνή, όμως δε μιλούσα… είχα μάτια, κι όμως δεν έβλεπα… πονούσα, αλλά δεν έκλαιγα… είχα αδειάσει…
Ξάφνου, οι σπίθες της ματιάς σου κεντρίζουν τη δική μου… και τότε, μαγικά, το άδειο μου μυαλό και η άδεια μου ψυχή, γεμίζει με τ’ όνομά σου… αρχίζω ν’ αποκτώ υπόσταση, κάποιο ενδιαφέρον και τότε παύω το σκοτάδι μέσα μου και γεμίζω χρώματα και μουσική… ένα σου μόνο χαμόγελο, αρκούσε για να χάνομαι ύστερα με τις ώρες στη σκέψη σου… τόσες σκέψεις, κι όμως πάλι έχω χάσει τα λόγια μου … τόσα συναισθήματα που πάλι δε βρίσκουν διέξοδο… Με τι τρόπο να εκφραστώ ; Πώς να σου δείξω τον αθεράπευτο έρωτά μου; Κι αν μ’ απορρίψεις;
Να’μαι τώρα σ’αυτές τις λίγες γραμμές, έρχομαι αντιμέτωπη με τους φόβους, τη δειλία μου και αυτόν τον κόμπο στο λαιμό, που στέκεται πάντα όταν πρόκειται να σου μιλήσω. Προσπαθώ να τα ξορκίσω … Δεν ήταν ευκολότερο απ’ ότι νόμιζα… θέλει εξίσου θάρρος…
Κι έτσι το φύλλο αυτό παίρνει μορφή, ντύνεται με ψυχή… τη δική μου… θέλω να τη μοιραστώ μαζί σου … Σ’αγαπώ…

Κατερίνα Πανούση.

Ιστορία 10

Artbomber θα ήθελα τη γνώμη σου σ’ ένα θέμα που μ’ απασχολεί. Είμαι παντρεμένος με μια υπέροχη γυναίκα, έχω μια υπέροχη γκόμενα και τώρα τελευταία είμαι τρελά ερωτευμένος με μια υπέροχη νέα συνάδελφο. Εσύ αν ήσουν στη θέση μου, τι θα έκανες;


Αrtbomber: Καταρχάς μια υπέροχη άιτηση διαζυγίου.

Σε 6 ώρες θα αναρτήσουμε 10 ιστορίες από τις 500 που θα εκδώσουμε.
Για εσάς που βρίσκετε την ιδέα ενδιαφέρουσα, θα είναι μια καλή ευκαιρία να διαμορφώσετε άποψη και να πάρετε μια πρώτη εικόνα για το υλικό που συγκεντρώνεται.

Άλλη μία ιστορία που με συγκίνησε. Ο δημιουργός απαίτησε να μπει η υπογραφή του μόνο στο βιβλίο.

Έμαθα ότι ο πατέρας μου χαροπελεύει. Μου τηλεφώνησαν συγγενείς. «Έ.. και τι έγινε;» σκέφτηκα. «Μεγάλος άνθρωπος είναι. Και να το ξεκινήσω το ταξίδι, ίσως να μην προλάβω να φτάσω. Και που να βρω λεφτά να πάω; Και τέτοια ώρα ποιόν να ενημερώσω στο γραφείο; Και αύριο μου έχουν φορτώσει ένα σωρό δουλειές. Αύριο το απόγευμα είναι και το ματς. Το περιμένω πως και πως αυτό το ματς. Μπορώ κάλλιστα να πάω μεθαύριο Σάββατο χωρίς να τους κρεμάσω στη δουλειά. Και σιγά τώρα… ο πατέρας μου ήταν ΛΟΚατζής. Θα αντέξει άλλη μια μέρα».
Τελικά έφτασα στο χωριό το Σάββατο το βράδυ. Ο πατέρας δεν μπορούσε να μου μιλήσει αλλά με κοίταξε πριν ξεψυχήσει στα χέρια μου. Σαν να με συγχώρεσε. Αυτό το βλέμμα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Πως μπόρεσα ο άθλιος και δεν έτρεξα από την αρχή;

Βρέθηκε επιτέλους και ο Παναγόπουλος. Έχει επιβιώσει από έμφραγμα, έχει σοβαρότατα προβλήματα υγείας, τώρα καθάρισε και μ' αυτό... "Γερό" σκαρί.

Όσοι εκδηλώνετε ενδιαφέρον για το εκδοτικό μας εγχείρημα να εκδώσουμε 500 Έλληνες, το Σάββατο θα έχετε τη δυνατότητα να διαβάσετε 10 ιστορίες από τις 72 που έχουμε συγκεντρώσει μέχρι σήμερα. Βάλαμε τον πήχυ ψηλά. Θέλουμε 500 !!!

O Artbomber προτείνει:

Μετά την περσινή της πετυχημένη πορεία στο Κ44 αρχικά, και στο τροχόσπιτο του Φεστιβάλ Αθηνών έπειτα, η παράσταση «ΕΔΩ», που σκηνοθέτησε ο ηθοποιός Γιώργος Νανούρης, επιστρέφει στο χώρο που «γεννήθηκε»: το Κ44 bar, κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
Πρόκειται για 8 αληθινές ιστορίες-μαρτυρίες μεταναστών, που δημοσιεύτηκαν σε Αθηναϊκές εφημερίδες, από το δημοσιογράφο και συγγραφέα Γκαζμέντ Καπλάνι και ερμηνεύονται στη σκηνή από 4 πρωτοεμφανιζόμενους Έλληνες ηθοποιούς.

Όταν λαμβάνεις ένα κείμενο συμμετοχής από ένα e-mail που ίσως δημιουργήθηκε μόνο για να σου στείλει αυτό το κείμενο, δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για το αν αυτό που διαβάζεις είναι πραγματικό ή φανταστικό. Δεν ξέρεις αν αυτός που σου το έγραψε, εκείνη τη στιγμή εξομολογείται ή απλά γράφει καλά... Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα ότι μου αρκεί το δεδομένο. Ότι κάποιος έκατσε και έγραψε 200 λέξεις γιατί του άρεσε η πρόκληση να γράψει και να εκφραστεί. Τι και αν είναι εξομολόγηση, τι και αν ερεθίζει μια καταχωνιασμένη σκέψη... Πραγματικό ή φανταστικό είναι ... εσύ!

Η επόμενη ιστορία είναι ανυπόγραφη.

Με βίασε. Όσο και να επιμένει ότι τον προκάλεσα εγώ. Με βίασε. Πολλές φορές μου είχε ζητήσει να βγούμε. Εκείνη την ημέρα δέχθηκα. Ήπιαμε, γελάσαμε και καταλήξαμε στο σπίτι του. Ήμασταν και οι δύο ζαλισμένοι. Όχι όμως μεθυσμένοι. Ήξερε πολύ καλά τι του γινόταν και τι έκανε σε μένα. Όταν άρχισε να μου ξεκουμπώνει το πουκάμισο –και καλά παιχνιδιάρικα- του έκοψα τη φόρα. Εκείνος γελώντας αρχικά και βαριανασαίνοντας αργότερα ασκούσε συνεχώς μεγαλύτερη δύναμη και βία πάνω μου. Με βίασε. Δεν μπορεί να μην κατάλαβε ότι το γέλιο μου έγινε κλάμα. Ούρλιαζα να σταματήσει και εκείνος μου έκλεισε το στόμα και συνέχιζε…
Με βίασε. Δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ. Και εκείνος το ξέρει ότι με βίασε. Επίσης ξέρει ότι ντρέπομαι τόσο για το σώμα μου… που δεν θα τον καταγγείλω ποτέ. Αν μπει όμως η ιστορία μου στο βιβλίο σας, θα του στείλω ένα αντίτυπο με τσεκαρισμένη τη σελίδα και θα του την αφιερώσω. Θα του γράψω: Το κάθαρμα.

Το πανηγύρι μας ξεκίνησε. Ιστορίες κάθε ύφους, γεμάτες συναισθήματα και ένστικτα έρχονται στο mail μας και αυτό μας κάνει ιδιαίτερα χαρούμενους. Σήμερα δημοσιεύουμε άλλη μία ιστορία που η δημιουργός της θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία της.


Οι 200 λέξεις είναι πολλές. Το πρόβλημά μου εκφράζεται μόνο με 5. Με κουράζει ο άντρας μου. Καμιά φορά σκέφτομαι: Δυστυχώς είμαστε υγιείς και οι δύο και άρα θα πρέπει να υπομείνω το μαρτύριο για χρόνια. Τι να κάνεις όμως..;

Eγώ δεν μπορώ να καταλάβω όλους αυτούς που λένε ότι ο Καραμανλής θα πάει σε πρόωρες και άμεσες εκλογές. Και το έχουν και σίγουρο... Μα είναι δυνατόν να πάει σε εκλογές όσο είναι πίσω στις δημοσκοπήσεις; Είναι δυνατόν να πάει τώρα που χάνει; Το αν χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αλλά να πάει αυτός άμεσα για να αιφνιδιάσει -λέει- τον αντίπαλο..... αυτό δεν έχει λογική. Αν αλλάξουν οι δημοσκοπήσεις, τα ξανασυζητάμε. Προς το παρόν...ας γράψουμε ανέμελοι τις ιστορίες μας.

500 Έλληνες γράφουν ένα βιβλίο

Εξομολογήσου το μυστικό σου σε 200 λέξεις και στείλτο στο artbomber@windowslive.com

Πάρε μέρος στο μεγαλύτερο δημιουργικό πανηγύρι που έχει στήσει ο Artbomber με τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ.

Φτάσαμε τα 148 μέλη στο facebook. Είμαστε όμως μόνο στην αρχή...
Ήρθε και η πρώτη ιστορία από μέλος του group στο FACEBOOK. Είναι ανώνυμη και είναι εύκολο να καταλάβετε γιατί....

-εξομολόγηση-

Ο Ν. ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Η κοπέλα του ήταν η πιο πρόστυχη γκόμενα που έχει βγάλει η φύση. Τι υπερτερεί; Η φύση.
Η καργιόλα ήταν πολύ πρόστυχη. Και με έπαιζε συνέχεια. Μου τηλεφωνούσε, μου έστελνε sms. Πόσο θα μπορούσα να αντισταθώ;
Και όσο με βασάνιζαν οι σκέψεις, ήρθε ο Τ., ο τρίτος της παρέας και μου είπε ότι τη γάμησε. «Σαν δεν ντρέπεται η βρώμα» σκέφτηκα και της τηλεφώνησα να βγούμε.
Ο Ν. δεν έμαθε ποτέ το παραμικρό. Η φύση ρε Ν. … η φύση!

Άλλη μια ιστορία από τις 500. Στην κατηγορία ΈΧΘΡΑ.

Απο τον: Suspect και και την ιστοσελιδα, www.suspectblog.gr

ΤΗΛΕΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ
Τον τελευταίο καιρό με έχουν ζαλίσει στο τηλεμάρκετινγκ. Συνέχεια με καλούν στο σπίτι και ρωτούν αν θέλω την ταδέ πιστωτική κάρτα ή το δεινα προϊόν ή οτιδήποτε άλλο προϊον που στοχευει στηντσεπη μου παντα στη συσκευασια της φοβερης προσφορας και της τρεληςευκαιριας. Αφού ξεπέρασα το σταδιο της οργής το έριξα στην πλάκα. Εδώ και λίγο καιρό έχω εφαρμόσει το εξής: Με καλούν.
Απαντώ Γεια σας, θέλουμε να σας ενημερώσουμε ότι η ταδε πιστωτική κάρτα εχει αυτή την περιοδο αυτή την προσφορά
Διακοπτω. Με συγχωρείτε, επειδή αυτή τη στιγμή είναι απασχολημένος, μήπως μπορείτε σας παρακαλώ να μου δώσετε το τηλέφωνο του σπιτιού σας να σας καλέσω εγώ όταν θα μπορεσω;
Ακόλουθει μικρή σιωπή εκπληξης ή αυθόρμητα μου λένε «δεν μπορω να το κανω αυτό»
Και τους στελνω: Ελπιζω τωρα να καταλαβαίνετε πως αισθάνομαι.. Γεια σας.

Το group λέγεται "500 Έλληνες γράφουν ένα βιβλίο". Έχουμε ήδη 113 φίλους της ιδέας μας. Ζητάμε πολλούς περισσότερους. Ζητάμε 500. Έχουμε το χρόνο και κυρίως τη διάθεση να υλοποιήσουμε την πιο πρωτότυπο εκδοτικό εγχείρημα που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα.

Οι εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ και ο Artbomber στήνουν ένα μεγάλο δημιουργικό πανηγύρι.
Διαδώστε το μήνυμα στους φίλους σας που νομίζετε ότι θα τους ενδιαφέρει. Επικοινωνήστε μαζί μας στο artbomber@windowslive.com

O Αrtbomber έχει δικό του group στο FACEBOOK. Σε μια προσπάθεια να ακούσουν το εγχείρημά μας όσο το δυνατόν περισσότεροι δημιουργοί γίνεται... αναγκάζεσαι να μάθεις και πως λειτουργεί το FACEBOOK. Πλάκα έχει τελικά..!

Εξομολογήσου το μεγάλο σου μυστικό στον Artbomber και πάρε μέρος στο μεγαλύτερο δημιουργικό πανηγύρι που έχουμε στήσει με τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ. Θέλουμε 500 ιστορίες...
Μία απο αυτές είναι η ακόλουθη:

Από Νηκεδνή
Κάπως έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ με την παιδαγωγική:
Η αλήθεια είναι ότι λατρεύω τα καυτερά. Όσο περισσότερο πιπέρι και τσίλι στο φαγητό μου, τόσο το καλύτερο. Και από αυτή μου την προτίμηση συμπεραίνω ότι τα στρουμφάκια με λατρεύουν. Και αφού τα παιδιά λατρεύουν τα στρουμφάκια, επαγωγικά θα λατρεύουν κι εμένα. Και αφού είναι έτσι, γιατί να μην ασχοληθώ με την παιδαγωγική;
Και εξηγούμαι: Όταν χιλιάδες στρουμφάκια ξεχύνονται στους δρόμους και με ψεκάζουν με τόνους πιπεριού, δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι έχουν μάθει αυτή τη μικρή γαστρονομική μου προτίμηση και προσπαθούν να με ευχαριστήσουν. Εντάξει, όχι μόνο πιπέρι, μερικά επιπλέον χημικά για να καταλάβω τη γεύση. Εκείνο που δεν έχω καταλάβει βέβαια είναι το πώς είναι τόσο σίγουρα τα στρουμφάκια ότι και σε όλους τους υπόλοιπους διαδηλωτές αρέσουν τα καυτερά, αλλά αυτό είναι μάλλον πρόβλημα εντροπίας – δεν μπορούμε να έχουμε όλη την πληροφορία σε έναν τόσο πολύπλοκο κόσμο.
Καθώς είμαι πεσμένη στα γόνατα λοιπόν και γεύομαι αυτό το απολαυστικό οξύ που καίει τα σωθικά μου, βλέπω τρία στρουμφάκια να έρχονται προς το μέρος μου με τα μαγικά ραβδιά τους ανάποδα και ανασηκωμένα. Συμπεραίνω λοιπόν ότι έρχονται να μου χτυπήσουν στοργικά την πλάτη μετά το λουκούλειο γεύμα μου – αυτά τα στρουμφάκια είναι απίστευτα! Και πριν να αρχίσουν με αυτά τα φιλικά – λίγο δυνατά βέβαια, αλλά δε βαριέσαι! – χτυπήματα, το τελευταίο πράγμα που προλαβαίνω να σκεφτώ είναι πως τελικά θα γίνω μια πολύ καλή παιδαγωγός, αλλά το μέλλον ανήκει στους μάγειρες…

Εξομολογήσου στον Artbomber το μεγάλο σου μυστικό και πάρε μέρος στο πιο πρωτότυπο εκδοτικό εγχείρημα που έγινε ποτέ στην Ελλάδα.
Στείλε mail στο artbomber@windowslive.com για να σου σταλεί κείμενο με τις λεπτομέρειες συμμετοχής.

Η λογική του τσαμπουκά

(ο Artbomber είναι δημοσιογράφος. Συνεπώς δεν θα πρέπει να λαμβάνετε σοβαρά υπόψιν τα σχόλιά του. Είναι όμως και άνθρωπος και αν δεν γράψει αυτά που έχει ανάγκη, θα σκάσει)

Δηλαδή ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης είχε τη φαεινή ιδέα μόλις ανέλαβε, να δείξει το αυστηρό πρόσωπο της ελληνικής αστυνομίας. Ενώ η ΝΔ είναι ήδη 5 μονάδες πίσω... Δηλαδή αν ήταν καμιά δεκαριά μπροστά.... τί θα έκανε; Όμως οι κύριος το σκέφτηκε διαφορετικά. Λέει... θα πάρω μαζί μου τους αγανακτισμένους φιλήσυχους πολίτες. Θα δείξω ότι μπορώ να τους προστατέψω.

Αυτό βέβαια δεν συμβαδίζει με τη λύση μονόδρομο που έχει πια ο Καραμανλής.... να πάρει μερίδα του μεσαίου χώρου. Μόνο από εκεί καλύπτεται η διαφορά. Το ξέρει πια καλά ότι το ποσοστό του Καρατζαφέρη φαίνεται να είναι θωρακισμένο. Και να μην ανέβει.... δεν πέφτει!!!

Άρα ελπίζει στους σύγχρονους κεντρώους (αυτούς που μετακινούνται και αλλάζουν τις κυβερνήσεις). Άρα ο Μαρκογιαννάκης μάλλον κινήθηκε αυτοβούλως. Επομένως σ' αυτόν θέτουμε την ερώτηση.

Πόσο μυαλό θέλει για να σκεφτεί κανείς ότι το να δώσει εντολή να απομακρύνουν τους δημοσιογράφους με βία... μάλλον θα λειτουργήσει αρνητικά για την κυβέρνηση...;;; Πόσο μυαλό χρειάζεται;

Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει και το GROUP "500 Έλληνες γράφουν ένα βιβλίο" στο FACEBOOK.

Εξομολογήθείτε μας το μεγάλο σας μυστικό και πάρτε μέρος στο μεγαλύτερο δημιουργικό πανηγύρι που έχει στηθεί.

Θέλουμε 500 ιστορίες

Μεσολάβησαν οι διακοπές, ήταν δύσκολη και η περίοδος επαγγελματικά.... καθυστερήσαμε λιγάκι.
Ωστόσο ο στόχος μας δεν αλλάζει. Θέλουμε να συγκεντρώσουμε 500 ιστορίες Ελλήνων.

Ζητήστε στο artbomber@windowslive.com να σας σταλεί το κείμενο με τις λεπτομέρειες συμμετοχής.

Όπως προαναγγείλαμε, από σήμερα θα αρχίσουμε ενδεικτικά να δημοσιεύουμε τις ιστορίες μας
Σήμερα δημοσιεύουμε την πρώτη ιστορία μας. Είναι από τον Purple Overdose.




Δυστυχώς όνειρο έμεινε…

του Purple Overdose
purpleoverdose.blogspot.com

Έβγαλε τον ασημένιο της αναπτήρα από ένα μικρό, δερμάτινο τσαντάκι κι άναψε το τσιγάρο της με μια ανεπαίσθητη κίνηση. Φύσηξε μεγάλα, μπλε δαχτυλίδια καπνού προς τα πάνω, τα οποία μπερδεύτηκαν με τις νότες που έβγαιναν απ’ το πιάνο του κλαμπ. Καθόταν στο σκαμπό, ακουμπώντας ελαφρά τον αγκώνα της στην μπάρα και ανακατεύοντας το ουίσκι με τα μακριά της δάχτυλα. Το στενό της φόρεμα είχε σηκωθεί αρκετά, ώστε να διακρίνονται δυο υπέροχα πόδια, τα οποία τελείωναν σ’ ένα ιδανικό ζευγάρι μαύρες γόβες.
Την κοιτούσα εδώ και ώρα. Φαντάζομαι, δεν ήμουν ο μόνος. Αλλά και πάλι, ήμουν αρκετά μεγάλος για να την πέφτω σε διάφορες τύπισσες, οι οποίες καθόντουσαν μόνες στα μπαρ, φυσώντας μεγάλα, μπλε δαχτυλίδια καπνού, τα οποία μπερδεύονταν με τις νότες του πιάνου κτλ, κτλ…
Γύρισε και με κοίταξε. Μου χαμογέλασε. Μπορεί και να μου φάνηκε. Ξέρεις, μερικές φορές, όταν θέλεις κάτι πολύ, όταν ονειρεύεσαι κάτι, νομίζεις ότι συμβαίνει στ’ αλήθεια. Η αντίδρασή μου ήταν νευρική. Γύρισα πλάτη και κατέβασα μονορούφι το ποτό μου. Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα. Διάολε, τι έπαθα; Η στόφα του πλέϊμπόι, άλλωστε, δεν είχε φύγει ποτέ από πάνω μου. Γύρισα αποφασισμένος να της μιλήσω. Είχε φύγει. Ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο έβγαζε μικρά, μπλε δαχτυλίδια καπνού προς τα πάνω…

500 Έλληνες γράφουν ένα βιβλίο.
Εξομολογήσου το μεγάλο σου μυστικό