Στήνουμε το μεγαλύτερο δημιουργικό πανηγύρι. Εξομολογηθείτε το μυστικό σας και γίνετε και εσείς ένα κομμάτι του πρωτότυπου έντυπου ψηφιδωτού μας.
Ακολουθούν 10 ιστορίες από τις 500 που θα εκδώσουμε στον ΚΑΚΤΟ.
Καλή σας διασκέδαση.
Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009
ιστορία 1
Μ’ απατά. Η στάση του τελευταία έχει αλλάξει πολύ. Θεωρούσα όμως ότι είναι φυσιολογικό. Έψαξα το κινητό του και βρήκα τις απαντήσεις που χρειαζόμουν. Δεκάδες ερωτικά μηνύματα που κανονίζουν ραντεβού, τα ψέμματα που θα πουν στις οικογένειές τους. Και το προηγούμενο Σάββατο δεν είχε βγει με τους φίλους του. Μ’ αυτήν ήταν. Μ’ ενοχλεί που δεν σβήνει καν τα μηνύματα από το κινητό του. Ούτε καν με φοβάται; Δεν με υπολογίζει καθόλου; Εδώ και τρεις μέρες έχω καταλάβει τα πάντα αλλά ούτε με κοιτάζει πια για να υποψιαστεί τίποτα… Παλιά έλεγε ότι ήμουν ο έρωτας της ζωής του. Το αστείο είναι ότι εγω δεν τον ερωτεύτηκα ποτέ πραγματικά αλλά δεν μπορώ και να ζήσω χωρίς αυτόν πια. Θα συνεχίσω το ρόλο μου. Θα βουβάνω τον πόνο μου. Θα ξαναγλυκάνω τη ματιά μου. Τι θα κάνω αν με χωρίσει;
Μία από όλους
Μ’ απατά. Η στάση του τελευταία έχει αλλάξει πολύ. Θεωρούσα όμως ότι είναι φυσιολογικό. Έψαξα το κινητό του και βρήκα τις απαντήσεις που χρειαζόμουν. Δεκάδες ερωτικά μηνύματα που κανονίζουν ραντεβού, τα ψέμματα που θα πουν στις οικογένειές τους. Και το προηγούμενο Σάββατο δεν είχε βγει με τους φίλους του. Μ’ αυτήν ήταν. Μ’ ενοχλεί που δεν σβήνει καν τα μηνύματα από το κινητό του. Ούτε καν με φοβάται; Δεν με υπολογίζει καθόλου; Εδώ και τρεις μέρες έχω καταλάβει τα πάντα αλλά ούτε με κοιτάζει πια για να υποψιαστεί τίποτα… Παλιά έλεγε ότι ήμουν ο έρωτας της ζωής του. Το αστείο είναι ότι εγω δεν τον ερωτεύτηκα ποτέ πραγματικά αλλά δεν μπορώ και να ζήσω χωρίς αυτόν πια. Θα συνεχίσω το ρόλο μου. Θα βουβάνω τον πόνο μου. Θα ξαναγλυκάνω τη ματιά μου. Τι θα κάνω αν με χωρίσει;
Μία από όλους
ιστορία 2
Στέκομαι στον διάδρομο του νοσοκομείου. Είναι ακόμη σκοτάδι. Δεν έχει ξημερώσει. Καλύτερα έτσι, είναι πιο ήσυχα.
Φοράω αυτή τη μαλακία που δίνουν στα νοσοκομεία να φορέσεις και που είναι σα πουκαμίσα που δένει στο λαιμό αφήνοντας τα οπίσθιά σου εκτεθειμένα.
Δεν αισθάνομαι και πολλά… δεν αισθάνομαι πόνο, δεν αισθάνομαι κρύο, δεν αισθάνομαι λύπη. Όλα μοιάζουν φυσιολογικά αλλά δεν είναι.
Στο βάθος του διαδρόμου αριστερά βρίσκεται το δωμάτιο στο οποίο πρέπει να επιστρέψω. Εκεί κείτομαι. Πρέπει να επιστρέψω γιατί πρέπει να τελειώνει.
Ως εδώ λοιπόν;
Αυτό ήταν;
Πολλές φορές στη ζωή μου ευχήθηκα να είχα πεθάνει και να τώρα που συνέβαινε… κι είναι πολύ νωρίς για να συμβαίνει.
Η ζωή που έζησα δεν ήταν η ζωή που ονειρεύτηκα. Ήταν όμως μια ζωή γεμάτη.
Αικατερίνη Τερζή
Στέκομαι στον διάδρομο του νοσοκομείου. Είναι ακόμη σκοτάδι. Δεν έχει ξημερώσει. Καλύτερα έτσι, είναι πιο ήσυχα.
Φοράω αυτή τη μαλακία που δίνουν στα νοσοκομεία να φορέσεις και που είναι σα πουκαμίσα που δένει στο λαιμό αφήνοντας τα οπίσθιά σου εκτεθειμένα.
Δεν αισθάνομαι και πολλά… δεν αισθάνομαι πόνο, δεν αισθάνομαι κρύο, δεν αισθάνομαι λύπη. Όλα μοιάζουν φυσιολογικά αλλά δεν είναι.
Στο βάθος του διαδρόμου αριστερά βρίσκεται το δωμάτιο στο οποίο πρέπει να επιστρέψω. Εκεί κείτομαι. Πρέπει να επιστρέψω γιατί πρέπει να τελειώνει.
Ως εδώ λοιπόν;
Αυτό ήταν;
Πολλές φορές στη ζωή μου ευχήθηκα να είχα πεθάνει και να τώρα που συνέβαινε… κι είναι πολύ νωρίς για να συμβαίνει.
Η ζωή που έζησα δεν ήταν η ζωή που ονειρεύτηκα. Ήταν όμως μια ζωή γεμάτη.
Αικατερίνη Τερζή
ιστορία 3
Κάθε βράδυ πριν ο Μορφέας με πάρει στην αγκαλιά του, ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, ορθάνοιχτα. Ονειρεύομαι πως είσαι εκεί. Εκεί για μένα. Μόνο που αυτή την φορά δεν με αφήνεις. Δεν φεύγεις είσαι εκεί, με κοιτάς και με αγκαλιάζεις όπως ένα μωρό. Δεν αφήνεις κανένα, τίποτα να χαλάσει ότι φτιάξαμε. Και ξαφνικά ο χρόνος γυρίζει πίσω σε εκείνη την Κυριακή... Και βρίσκομαι πάλι στην αγκαλιά σου. Φιλάω ξανά τα χείλη σου. Σε κοιτάω και σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που είσαι στη ζωή μου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές ευχήθηκα να γυρισεί ο χρόνος και να μείνει εκεί. Εκεί για πάντα. Όνειρα τα όνειρα λένε πως τα δημιουργούμε εμείς. Ότι είναι αυτά που δεν ζήσαμε και θέλουμε να ζήσουμε. Αν όντως συμβαίνει αυτό, τότε θέλω να μην ξυπνήσω ποτέ. Θέλω να μείνω στην αγκάλια σου. Στην αγκαλιά που δεν μου επέτρεψαν να είμαι. Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος. Κάθε μία που σε γνωρίζει θα ήθελε να είναι δίπλα σου. Και αν δεν θέλει δεν ξέρει τι χάνει. Εύχομαι κάποτε να είμαι μαζί σου. Χωρίς περιορισμούς... Μακάρι αυτό το όνειρο να γινόταν πραγματικότητα αλλά μάλλον ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Κάθε βράδυ... κάθε φορά το όνειρο τελειώνει.
Ριάκι 31/1/09
Κάθε βράδυ πριν ο Μορφέας με πάρει στην αγκαλιά του, ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, ορθάνοιχτα. Ονειρεύομαι πως είσαι εκεί. Εκεί για μένα. Μόνο που αυτή την φορά δεν με αφήνεις. Δεν φεύγεις είσαι εκεί, με κοιτάς και με αγκαλιάζεις όπως ένα μωρό. Δεν αφήνεις κανένα, τίποτα να χαλάσει ότι φτιάξαμε. Και ξαφνικά ο χρόνος γυρίζει πίσω σε εκείνη την Κυριακή... Και βρίσκομαι πάλι στην αγκαλιά σου. Φιλάω ξανά τα χείλη σου. Σε κοιτάω και σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που είσαι στη ζωή μου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές ευχήθηκα να γυρισεί ο χρόνος και να μείνει εκεί. Εκεί για πάντα. Όνειρα τα όνειρα λένε πως τα δημιουργούμε εμείς. Ότι είναι αυτά που δεν ζήσαμε και θέλουμε να ζήσουμε. Αν όντως συμβαίνει αυτό, τότε θέλω να μην ξυπνήσω ποτέ. Θέλω να μείνω στην αγκάλια σου. Στην αγκαλιά που δεν μου επέτρεψαν να είμαι. Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος. Κάθε μία που σε γνωρίζει θα ήθελε να είναι δίπλα σου. Και αν δεν θέλει δεν ξέρει τι χάνει. Εύχομαι κάποτε να είμαι μαζί σου. Χωρίς περιορισμούς... Μακάρι αυτό το όνειρο να γινόταν πραγματικότητα αλλά μάλλον ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Κάθε βράδυ... κάθε φορά το όνειρο τελειώνει.
Ριάκι 31/1/09
ιστορία 4
Έχουν περάσει 5-6 χρόνια. Οδηγούσα μεθυσμένος στο κέντρο της Αθήνας. Ξαφνικά βλέπω ένα μηχανάκι να βγαίνει από το στενό. Άκουσα το θόρυβο. Τρόμαξα. Πάτησα γκάζι και έφυγα χωρίς να γυρίσω καν το κεφάλι μου. Δεν ήθελα να ξέρω τι έγινε. Θυμάμαι μόνο μια στιγμή. Ανοίγω τα μάτια και βλέπω ένα μηχανάκι. Ο οδηγός φορούσε κράνος. Έτσι όπως βγήκε, έπεσα πάνω του. Πανικοβλήθηκα. Και έφυγα. Ζητώ συγγνώμη.
Έχουν περάσει 5-6 χρόνια. Οδηγούσα μεθυσμένος στο κέντρο της Αθήνας. Ξαφνικά βλέπω ένα μηχανάκι να βγαίνει από το στενό. Άκουσα το θόρυβο. Τρόμαξα. Πάτησα γκάζι και έφυγα χωρίς να γυρίσω καν το κεφάλι μου. Δεν ήθελα να ξέρω τι έγινε. Θυμάμαι μόνο μια στιγμή. Ανοίγω τα μάτια και βλέπω ένα μηχανάκι. Ο οδηγός φορούσε κράνος. Έτσι όπως βγήκε, έπεσα πάνω του. Πανικοβλήθηκα. Και έφυγα. Ζητώ συγγνώμη.
ιστορία 5
Tύψεις: Ο Νίτσε έλεγε "Μη δείχνετε δειλία απέναντι στις πράξεις σας! Οι τύψεις της συνείδησης είναι ανάρμοστες".
Εγώ: Ναι, αλλά έλεγε και ότι "Τα παράπονα δεν αξίζουν ποτέ τίποτα: Προέρχονται από την αδυναμία".
Τ.: Δε μας μιλάς καλά...
Ε: …και δεν έχω και καθόλου "τύψεις" για αυτό...
Τ.: καλό!
Ε.: λέω και καλύτερα, όταν δεν είστε παρούσες.
Τ.: Από τη μία, δε θέλετε να μας ξέρετε και από την άλλη δε μπορείτε να ζήσετε χωρίς εμάς.
Ε.: Εγώ μια χαρά τα καταφέρνω και μόνη μου.
Τ.: Εμείς είμαστε η απόδειξη ότι...ζεις.
Ε.: Αυτές τις βλακείες τις λένε οι ενοχές για να σας "χρυσώνουν το χάπι".
Τ.: Τί ξέρεις εσύ; Μόνο οι καλοί αισθάνονται ενοχές.
Ε.: Όταν μπερδεύεται ο τόνος, αισθάνονται και οι κάλοι.
Τ.: Καλό και αυτό! Αν σου πούμε τι έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ, θα σε πείσουμε;
Ε.: Όχι.
Τ.: 'Έλεγε, πως εμείς ποτέ δε σε εμποδίζουμε να κάνεις κάτι κακό.
Ε.: Μισά, σας τα μάθανε στο σχολείο.
Τ. : Δηλαδή;
Ε.: Έλεγε, πως ποτέ δε μας εμποδίζετε να κάνουμε κάτι κακό. Απλά δε μας αφήνετε και να το ευχαριστηθούμε.
Τ.: Μα εμείς ζούσαμε πολλά χρόνια μέσα του και αυτό δε μας το είπε, ποτέ.
Ε.: Ε, ήταν… εχέμυθος.
Φώφη
Tύψεις: Ο Νίτσε έλεγε "Μη δείχνετε δειλία απέναντι στις πράξεις σας! Οι τύψεις της συνείδησης είναι ανάρμοστες".
Εγώ: Ναι, αλλά έλεγε και ότι "Τα παράπονα δεν αξίζουν ποτέ τίποτα: Προέρχονται από την αδυναμία".
Τ.: Δε μας μιλάς καλά...
Ε: …και δεν έχω και καθόλου "τύψεις" για αυτό...
Τ.: καλό!
Ε.: λέω και καλύτερα, όταν δεν είστε παρούσες.
Τ.: Από τη μία, δε θέλετε να μας ξέρετε και από την άλλη δε μπορείτε να ζήσετε χωρίς εμάς.
Ε.: Εγώ μια χαρά τα καταφέρνω και μόνη μου.
Τ.: Εμείς είμαστε η απόδειξη ότι...ζεις.
Ε.: Αυτές τις βλακείες τις λένε οι ενοχές για να σας "χρυσώνουν το χάπι".
Τ.: Τί ξέρεις εσύ; Μόνο οι καλοί αισθάνονται ενοχές.
Ε.: Όταν μπερδεύεται ο τόνος, αισθάνονται και οι κάλοι.
Τ.: Καλό και αυτό! Αν σου πούμε τι έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ, θα σε πείσουμε;
Ε.: Όχι.
Τ.: 'Έλεγε, πως εμείς ποτέ δε σε εμποδίζουμε να κάνεις κάτι κακό.
Ε.: Μισά, σας τα μάθανε στο σχολείο.
Τ. : Δηλαδή;
Ε.: Έλεγε, πως ποτέ δε μας εμποδίζετε να κάνουμε κάτι κακό. Απλά δε μας αφήνετε και να το ευχαριστηθούμε.
Τ.: Μα εμείς ζούσαμε πολλά χρόνια μέσα του και αυτό δε μας το είπε, ποτέ.
Ε.: Ε, ήταν… εχέμυθος.
Φώφη
ιστορία 6
Η εκδρομή ήταν φανταστική… Επιστρέφαμε με το αυτοκίνητο οικογενειακώς… Πατέρας, μητέρα, μικρός αδερφός και εγώ… Ξεκίνησε να ψιλοβρέχει… Δεν τρέχαμε… Ο δρόμος απλωνόταν μπροστά μας γεμάτος στροφές… Το αυτοκίνητο ένα παλιό αμερικάνικου τύπου μακρύ με οδηγό τον πατέρα μου. Τραγουδούσαμε… Όλα ήταν ωραία εκείνη την στιγμή… Αλλά εκεί που πηγαίναμε κανονικά στον δρόμο μας…
Ξαφνικά το αυτοκίνητο σταμάτησε να υπακούει… Πήγαινε μόνο του… Κανείς δεν μιλούσε… Βρεθήκαμε να αντικρίζουμε το κενό μπροστά σε ένα γκρεμό… Από κάτω θάλασσα και βράχια με δυνατά κύματα… Ο αδερφός μου αγκάλιασε την μητέρα μου… «Μαμά μου, μαμά μου» φώναξε σπαρακτικά… Ο πατέρας μου κατατρομαγμένος γύριζε ένα τιμόνι που δεν υπάκουε… Και ξαφνικά… Ω!!! θα έπρεπε να ήταν θαύμα!!! Την ώρα που οι μπροστινές ρόδες ήταν έτοιμες να εγκαταλείψουν το έδαφος , το τιμόνι υπάκουσε και γύρισε αντίστροφα… Το αυτοκίνητο άλλαξε πορεία… Μπήκε στο αντίθετο ρεύμα χωρίς πάλι να υπακούει το τιμόνι… Μπήκε στο απέναντι χορταριασμένο χαντάκι… Και πάλι ξαφνικά το τιμόνι άρχισε να υπακούει πάλι… Επέστρεψε το αυτοκίνητο στην πορεία του και σταμάτησε… Ευτυχώς δεν υπήρχε άλλο αυτοκίνητο στο αντίθετο ρεύμα…
Αν δεν πέφταμε στο κενό υπήρχε περίπτωση και να τρακάραμε με κάποιο άλλο αυτοκίνητο…
Κάναμε τον σταυρό μας και συνεχίσαμε…
Cleopatra
Η εκδρομή ήταν φανταστική… Επιστρέφαμε με το αυτοκίνητο οικογενειακώς… Πατέρας, μητέρα, μικρός αδερφός και εγώ… Ξεκίνησε να ψιλοβρέχει… Δεν τρέχαμε… Ο δρόμος απλωνόταν μπροστά μας γεμάτος στροφές… Το αυτοκίνητο ένα παλιό αμερικάνικου τύπου μακρύ με οδηγό τον πατέρα μου. Τραγουδούσαμε… Όλα ήταν ωραία εκείνη την στιγμή… Αλλά εκεί που πηγαίναμε κανονικά στον δρόμο μας…
Ξαφνικά το αυτοκίνητο σταμάτησε να υπακούει… Πήγαινε μόνο του… Κανείς δεν μιλούσε… Βρεθήκαμε να αντικρίζουμε το κενό μπροστά σε ένα γκρεμό… Από κάτω θάλασσα και βράχια με δυνατά κύματα… Ο αδερφός μου αγκάλιασε την μητέρα μου… «Μαμά μου, μαμά μου» φώναξε σπαρακτικά… Ο πατέρας μου κατατρομαγμένος γύριζε ένα τιμόνι που δεν υπάκουε… Και ξαφνικά… Ω!!! θα έπρεπε να ήταν θαύμα!!! Την ώρα που οι μπροστινές ρόδες ήταν έτοιμες να εγκαταλείψουν το έδαφος , το τιμόνι υπάκουσε και γύρισε αντίστροφα… Το αυτοκίνητο άλλαξε πορεία… Μπήκε στο αντίθετο ρεύμα χωρίς πάλι να υπακούει το τιμόνι… Μπήκε στο απέναντι χορταριασμένο χαντάκι… Και πάλι ξαφνικά το τιμόνι άρχισε να υπακούει πάλι… Επέστρεψε το αυτοκίνητο στην πορεία του και σταμάτησε… Ευτυχώς δεν υπήρχε άλλο αυτοκίνητο στο αντίθετο ρεύμα…
Αν δεν πέφταμε στο κενό υπήρχε περίπτωση και να τρακάραμε με κάποιο άλλο αυτοκίνητο…
Κάναμε τον σταυρό μας και συνεχίσαμε…
Cleopatra
ιστορία 7
Έχω κάνει κακό σε άνθρωπο. Έχασε τη δουλειά του εξαιτίας μου. Ο Διευθυντής μου με ρωτούσε και εγώ απαντούσα. Δεν έκρυψα τίποτα. Τα παραείπα μάλιστα. Δεν είμαι χαρούμενος για αυτό που έκανα. Κέρδισα απ’ αυτό… αλλά αυτού του ανθρώπου του κατέστρεψα τη ζωή. Είμαι επώνυμος και δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Ούτε καν τον παπά της ενορίας μου. Ακόμη και αυτό το mail το στέλνω από γραφείο συναδέλφου από άλλη εταιρεία.
Το στέλνω όμως σαν μια βουβή κραυγή. Ντρέπομαι για αυτό που έκανα κι ας μην το δείχνω προς τα έξω.
!!!
Έχω κάνει κακό σε άνθρωπο. Έχασε τη δουλειά του εξαιτίας μου. Ο Διευθυντής μου με ρωτούσε και εγώ απαντούσα. Δεν έκρυψα τίποτα. Τα παραείπα μάλιστα. Δεν είμαι χαρούμενος για αυτό που έκανα. Κέρδισα απ’ αυτό… αλλά αυτού του ανθρώπου του κατέστρεψα τη ζωή. Είμαι επώνυμος και δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Ούτε καν τον παπά της ενορίας μου. Ακόμη και αυτό το mail το στέλνω από γραφείο συναδέλφου από άλλη εταιρεία.
Το στέλνω όμως σαν μια βουβή κραυγή. Ντρέπομαι για αυτό που έκανα κι ας μην το δείχνω προς τα έξω.
!!!
ιστορία 8
Ε λοιπόν, ή ο κόσμος γεννήθηκε ευσυνείδητος (που δεν το νομίζω), ή εγώ γεννήθηκα φτυμένη από τις τρεις μοίρες.(μυθοπλασία-καθόλου καλό επιχείρημα αλλά…).Αυτός είναι ο λόγος που βρέχει πάντα στα όνειρά μου, τόπο συνάντησης με… εκείνες ,τις χωρίς όνομα ευθύνες της συνείδησης (που δεν έχω).
Έχω μια απορία : τι χειρότερο είχε κάνει από μένα ο έρμος ο Ορέστης και οι π…..νες οι ερινύες τον κυνηγούσαν μέχρι την άκρη του κόσμου; (Μόλις συνειδητοποίησα γιατί επίσης τρέχω στον ύπνο μου. Θα αρχίσω να πιστεύω ότι τα όνειρα έχουν λογική και θα πέσω από τον τρίτο).Αλλά ας έρθουν σε μένα να πουλήσουν μαγκιά.
Ας με κυνηγήσουν, εγώ είμαι πιο γρήγορη από αυτές. Τις προκαλώ με απέραντο θράσος αλλά εκείνες το μόνο που κάνουν είναι να κοιμούνται την ημέρα και να γλεντούν με ουίσκι στα όνειρά μου τη νύχτα. Θα κάνω εμπάργκο και σ αυτά σε λίγο. Γιατί τους άνοιξαν, τόσο εύκολα, την πόρτα του υποσυνείδητου μου.(ούτε από αυτό έχω). Όλο αυτό είναι ανώδυνο, αλλά για πόσο ακόμα;
Εάν τις βρείτε κάπου λοιπόν, γιατί δεν σηκώνουν το τηλέφωνο, πείτε τους ότι δεν φοβάμαι και είμαι έτοιμη για την μάχη. Δεν πιστεύω στο θεό ούτε στην τιμωρία. Αλλά είναι πολύ δειλές για να χτυπήσουν πρώτες .Εγώ το ξέρω. Δεν θα καταφέρουν να με λυγίσουν, απλά κάνω χάζι που ασχολούνται μαζί μου, γιατί κατά βάθος γουστάρω. Γιατί τελικά, είναι οι μόνες που το κάνουν …
Diana
Ε λοιπόν, ή ο κόσμος γεννήθηκε ευσυνείδητος (που δεν το νομίζω), ή εγώ γεννήθηκα φτυμένη από τις τρεις μοίρες.(μυθοπλασία-καθόλου καλό επιχείρημα αλλά…).Αυτός είναι ο λόγος που βρέχει πάντα στα όνειρά μου, τόπο συνάντησης με… εκείνες ,τις χωρίς όνομα ευθύνες της συνείδησης (που δεν έχω).
Έχω μια απορία : τι χειρότερο είχε κάνει από μένα ο έρμος ο Ορέστης και οι π…..νες οι ερινύες τον κυνηγούσαν μέχρι την άκρη του κόσμου; (Μόλις συνειδητοποίησα γιατί επίσης τρέχω στον ύπνο μου. Θα αρχίσω να πιστεύω ότι τα όνειρα έχουν λογική και θα πέσω από τον τρίτο).Αλλά ας έρθουν σε μένα να πουλήσουν μαγκιά.
Ας με κυνηγήσουν, εγώ είμαι πιο γρήγορη από αυτές. Τις προκαλώ με απέραντο θράσος αλλά εκείνες το μόνο που κάνουν είναι να κοιμούνται την ημέρα και να γλεντούν με ουίσκι στα όνειρά μου τη νύχτα. Θα κάνω εμπάργκο και σ αυτά σε λίγο. Γιατί τους άνοιξαν, τόσο εύκολα, την πόρτα του υποσυνείδητου μου.(ούτε από αυτό έχω). Όλο αυτό είναι ανώδυνο, αλλά για πόσο ακόμα;
Εάν τις βρείτε κάπου λοιπόν, γιατί δεν σηκώνουν το τηλέφωνο, πείτε τους ότι δεν φοβάμαι και είμαι έτοιμη για την μάχη. Δεν πιστεύω στο θεό ούτε στην τιμωρία. Αλλά είναι πολύ δειλές για να χτυπήσουν πρώτες .Εγώ το ξέρω. Δεν θα καταφέρουν να με λυγίσουν, απλά κάνω χάζι που ασχολούνται μαζί μου, γιατί κατά βάθος γουστάρω. Γιατί τελικά, είναι οι μόνες που το κάνουν …
Diana
ιστορία 9
Το έμβρυο ήταν πεταμένο στο πάτωμα. Το αίμα του είχε βάψει ,κόκκινες πιτσιλιές, το βρώμικο σκοροφαγωμένο χαλί. Περίεργο …ένα τόσο μικρό και εύθραυστο πραγματάκι να βγάλει τόσο αίμα , να κάνει τόσο μεγάλο λεκέ .
Αυτό είναι η ζωή άραγε ,ένα σπλάτς από αίμα στο πάτωμα?
Πλησίασα στο λεκέ με τρόμο. Ίσως και με λίγη αηδία . Ένα μικρό ,παραμορφωμένο, στραπατσαρισμένο πλάσμα σου βγάζει πολλά συναισθήματα, “αλλά και πολύ αηδία” σκέφτηκα “ Θεε μου”, με απίστευτες ενοχές να με πνίγουν.
Ποιος σκότωσε το παιδί και γιατί? Ποιος το έκρυψε στο υπόγειο? Μάλλον ,όχι, δεν το έκρυψε ,απλά το πέταξε. Χωρίς να θέλει να κρύψει κάτι , απλά το πέταξε χωρίς να τον νοιάζει πότε και αν θα βρεθεί. Είναι μια πράξη χωρίς συνείδηση, χωρίς ενοχή. Είναι μία πράξη χωρίς φραγμούς , χωρίς πρέπει…
Ανατριχιάζω με τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου . Μία άγρια ζήλια για την απέραντη ελευθερία του δράστη με συνεπήρε , χωρίς ευθύνη, χωρίς πόνο ,χωρίς γνώση , συνέπεια. Συγκλονίστηκα …
Κάθισα στις φτέρνες , κόπηκαν τα γόνατα. Η Σκιά με είχε κυριεύσει. Άνοιξα τα μάτια και περιεργάστηκα για μία ακόμη φορά το μικρό εύθραυστο πλάσμα.
Το τρυφερό δέρμα , τα λεπτεπίλεπτα κόκαλα , το λιπόσαρκο κορμάκι. Ήταν σχεδόν ένα ολόκληρο μωρό. Ένα βασανισμένο μωρό. Όχι σωματικά αλλά ψυχικά .Κάτι μου έλεγε ότι το μωρό αυτό ήξερε, ένιωθε, έβλεπε , περίμενε, αγωνιούσε για το τέλος …
Αν είχα έρθει νωρίτερα. Αν ήξερα ότι υπάρχει. Αν … Πόσα αν χρειάζομαι ? Πόσα αν χρειαζόταν , για να του προσφέρει κάποιος προστασία ? Χάθηκα στις σκέψεις μου. Με έβλεπα σαν ήρωα που με ταπεινότητα διασώζει το μικρό, απολάμβανα τον καλό εαυτό μου . Ναρκισσιστικά, αυτάρεσκα. Πελαγοδρομούσα…
Ξαφνικά , ένιωσα κάτι να συμβαίνει, δεν μπορεί… Ξανακοίταξα το φρικιαστικό πτωματάκι .
Μία μικρή σύσπαση - απειροελάχιστη -μου έφερε πανικό!
« Θεέ μου» ούρλιαξα «είναι ΖΩΝΤΑΝΟ»
Το έμβρυο ήταν πεταμένο στο πάτωμα. Το αίμα του είχε βάψει ,κόκκινες πιτσιλιές, το βρώμικο σκοροφαγωμένο χαλί. Περίεργο …ένα τόσο μικρό και εύθραυστο πραγματάκι να βγάλει τόσο αίμα , να κάνει τόσο μεγάλο λεκέ .
Αυτό είναι η ζωή άραγε ,ένα σπλάτς από αίμα στο πάτωμα?
Πλησίασα στο λεκέ με τρόμο. Ίσως και με λίγη αηδία . Ένα μικρό ,παραμορφωμένο, στραπατσαρισμένο πλάσμα σου βγάζει πολλά συναισθήματα, “αλλά και πολύ αηδία” σκέφτηκα “ Θεε μου”, με απίστευτες ενοχές να με πνίγουν.
Ποιος σκότωσε το παιδί και γιατί? Ποιος το έκρυψε στο υπόγειο? Μάλλον ,όχι, δεν το έκρυψε ,απλά το πέταξε. Χωρίς να θέλει να κρύψει κάτι , απλά το πέταξε χωρίς να τον νοιάζει πότε και αν θα βρεθεί. Είναι μια πράξη χωρίς συνείδηση, χωρίς ενοχή. Είναι μία πράξη χωρίς φραγμούς , χωρίς πρέπει…
Ανατριχιάζω με τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου . Μία άγρια ζήλια για την απέραντη ελευθερία του δράστη με συνεπήρε , χωρίς ευθύνη, χωρίς πόνο ,χωρίς γνώση , συνέπεια. Συγκλονίστηκα …
Κάθισα στις φτέρνες , κόπηκαν τα γόνατα. Η Σκιά με είχε κυριεύσει. Άνοιξα τα μάτια και περιεργάστηκα για μία ακόμη φορά το μικρό εύθραυστο πλάσμα.
Το τρυφερό δέρμα , τα λεπτεπίλεπτα κόκαλα , το λιπόσαρκο κορμάκι. Ήταν σχεδόν ένα ολόκληρο μωρό. Ένα βασανισμένο μωρό. Όχι σωματικά αλλά ψυχικά .Κάτι μου έλεγε ότι το μωρό αυτό ήξερε, ένιωθε, έβλεπε , περίμενε, αγωνιούσε για το τέλος …
Αν είχα έρθει νωρίτερα. Αν ήξερα ότι υπάρχει. Αν … Πόσα αν χρειάζομαι ? Πόσα αν χρειαζόταν , για να του προσφέρει κάποιος προστασία ? Χάθηκα στις σκέψεις μου. Με έβλεπα σαν ήρωα που με ταπεινότητα διασώζει το μικρό, απολάμβανα τον καλό εαυτό μου . Ναρκισσιστικά, αυτάρεσκα. Πελαγοδρομούσα…
Ξαφνικά , ένιωσα κάτι να συμβαίνει, δεν μπορεί… Ξανακοίταξα το φρικιαστικό πτωματάκι .
Μία μικρή σύσπαση - απειροελάχιστη -μου έφερε πανικό!
« Θεέ μου» ούρλιαξα «είναι ΖΩΝΤΑΝΟ»
ιστορία 10
Έχω κάποιες σκέψεις σχετικά με το εγχείρημα σου που τις αναπτύσσω παρακάτω. Δεν μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου. Ο καθένας από εμάς είναι η … πορεία του στο χρόνο με τις ενέργειές του και τα λάθη του. Κυρίως τα λάθη μου είναι… εγώ. Τα λάθη μου προκαλούν τύψεις. Τις τύψεις μου τις δημιουργεί το υποσυνείδητο το οποίο είναι και αυτό… εγώ (βαθύ «εγώ» όπως βαθύ κράτος). Άρα αφήστε τις τύψεις μου ήσυχες. Δικές μου είναι και αυτές. Όταν ένας άσχετος μου ζητά να γράψω κάτι δικό μου, μου ζητά να του στείλω μια σκέψη μου, να του στείλω ενέργεια που χάνω εγώ και κερδίζει αυτός. Άρα… ρε εσύ Artbomber, βλάκας είμαι να χάσω εγώ και να κερδίσεις εσύ; Δεν φταίω εγώ για τη λογική που επικράτησε στον κόσμο..! Δεν σου στέλνω τίποτα. Αν θες, στείλε μου εσύ μια ιστορία σου.
Αντι - Artbomber
Έχω κάποιες σκέψεις σχετικά με το εγχείρημα σου που τις αναπτύσσω παρακάτω. Δεν μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου. Ο καθένας από εμάς είναι η … πορεία του στο χρόνο με τις ενέργειές του και τα λάθη του. Κυρίως τα λάθη μου είναι… εγώ. Τα λάθη μου προκαλούν τύψεις. Τις τύψεις μου τις δημιουργεί το υποσυνείδητο το οποίο είναι και αυτό… εγώ (βαθύ «εγώ» όπως βαθύ κράτος). Άρα αφήστε τις τύψεις μου ήσυχες. Δικές μου είναι και αυτές. Όταν ένας άσχετος μου ζητά να γράψω κάτι δικό μου, μου ζητά να του στείλω μια σκέψη μου, να του στείλω ενέργεια που χάνω εγώ και κερδίζει αυτός. Άρα… ρε εσύ Artbomber, βλάκας είμαι να χάσω εγώ και να κερδίσεις εσύ; Δεν φταίω εγώ για τη λογική που επικράτησε στον κόσμο..! Δεν σου στέλνω τίποτα. Αν θες, στείλε μου εσύ μια ιστορία σου.
Αντι - Artbomber
Εξομολογηθείτε τα μυστικά σας και δηλώστε συμμετοχή στο μεγαλύτερο δημιουργικό πανηγύρι που έχει στηθεί ποτέ. Εκδίδουμε στον ΚΑΚΤΟ 500 Έλληνες συγγραφείς. Σ' ένα βιβλίο... όλη η κοινωνία μας. Ζητήστε πληροφορίες συμμετοχής στο artbomber@windowslive.com
Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009
Μια φίλη στέλνει ένα κωδικοποιημένο μήνυμα μέσω του εγχειρήματός μας. Μας άρεσε πολύ.
H αναπνοή σου και μόνο με ερέθιζε. Εσύ ποτέ δεν μου έδωσες την παραμικρή σημασία. Ακούστηκε ότι έφυγες από τη δουλειά γιατί μάλωσες με την προισταμένη σου. Σου ταιριάζει να είσαι ικανός να μαλώσεις και να φύγεις. Από τότε όμως σε σκέφτομαι συνέχεια στα όνειρά μου. Σε σκέφτομαι να μου κάνεις έρωτα σε κάθε χώρο που έχω επισκεφθεί στη ζωή μου. Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων συναντηθήκαμε τυχαία στο δρόμο. Εσύ έσκυψες να με φιλήσεις και εγώ άγγιξα το σώμα σου. Με κατάλαβες Θ_ _ _ _ _ ;
Ποτέ δεν θα βρω το θάρρος να σου μιλήσω. Ίσως αποκτήσω μια ελπίδα αν διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο και με καταλάβεις.
H αναπνοή σου και μόνο με ερέθιζε. Εσύ ποτέ δεν μου έδωσες την παραμικρή σημασία. Ακούστηκε ότι έφυγες από τη δουλειά γιατί μάλωσες με την προισταμένη σου. Σου ταιριάζει να είσαι ικανός να μαλώσεις και να φύγεις. Από τότε όμως σε σκέφτομαι συνέχεια στα όνειρά μου. Σε σκέφτομαι να μου κάνεις έρωτα σε κάθε χώρο που έχω επισκεφθεί στη ζωή μου. Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων συναντηθήκαμε τυχαία στο δρόμο. Εσύ έσκυψες να με φιλήσεις και εγώ άγγιξα το σώμα σου. Με κατάλαβες Θ_ _ _ _ _ ;
Ποτέ δεν θα βρω το θάρρος να σου μιλήσω. Ίσως αποκτήσω μια ελπίδα αν διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο και με καταλάβεις.
Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009
Slumdog millionaire
Να μια ταινιάρα που σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Ένα εικαστικό αριστούργημα που υποστηρίζει ένα πανέξυπνο σενάριο. Παρακαλάς από νωρίς να μην τελειώσει ποτέ.
Ένα εικαστικό αριστούργημα που υποστηρίζει ένα πανέξυπνο σενάριο. Παρακαλάς από νωρίς να μην τελειώσει ποτέ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
