ιστορία 2

Στέκομαι στον διάδρομο του νοσοκομείου. Είναι ακόμη σκοτάδι. Δεν έχει ξημερώσει. Καλύτερα έτσι, είναι πιο ήσυχα.
Φοράω αυτή τη μαλακία που δίνουν στα νοσοκομεία να φορέσεις και που είναι σα πουκαμίσα που δένει στο λαιμό αφήνοντας τα οπίσθιά σου εκτεθειμένα.
Δεν αισθάνομαι και πολλά… δεν αισθάνομαι πόνο, δεν αισθάνομαι κρύο, δεν αισθάνομαι λύπη. Όλα μοιάζουν φυσιολογικά αλλά δεν είναι.
Στο βάθος του διαδρόμου αριστερά βρίσκεται το δωμάτιο στο οποίο πρέπει να επιστρέψω. Εκεί κείτομαι. Πρέπει να επιστρέψω γιατί πρέπει να τελειώνει.
Ως εδώ λοιπόν;
Αυτό ήταν;

Πολλές φορές στη ζωή μου ευχήθηκα να είχα πεθάνει και να τώρα που συνέβαινε… κι είναι πολύ νωρίς για να συμβαίνει.
Η ζωή που έζησα δεν ήταν η ζωή που ονειρεύτηκα. Ήταν όμως μια ζωή γεμάτη.

Αικατερίνη Τερζή