Ο Αrtbomber προτείνει

Από το blog ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

H ΣΙΩΠΗ

Είμαι στη σκηνή χωρίς λόγια.

Η σκηνή σκοινί.

Διαβαίνω. Δεν έχω. Δεν είμαι.

Εσύ θα δεις ένα βήμα. Αν το κάνω.

Μια πτώση.

Το μπλε φως περιστρέφεται στο δρομο μπροστά μου.

Δεν είναι αυτό που θα ήταν.

Χωρίς λόγια, χωρις ρούχα. Στο σκοινί επάνω για την πτώση.

Βλέπω έναν ξυλοκόπο στο δάσος που γέρνει και πελεκάει και κόβει και με το τσεκούρι χτυπάει τα μέσα. Το κούτσουρο, τον κορμό, το ξύλο μέσα εκεί. Εκεί πελεκάει και γέρνει και χτυπάει και γέρνει. Κτύπα! Χτύπα! Εκεί. Δεν έχει. Πάγος. Θέρμη. Περιστρεφόμενος φάρος σημαίνει την απώλεια. Σαν κίνηση επαναληπτική της γλώσσας που σκάβοντας ικετεύει. Και σκάβει. Και γλιτσάει. Και μπαίνει μες στο νύχι. Ψυχή μου. Δίχως λόγο πια. Και τα κλεμμένα δικά μου είναι. Χαμένα. Σιωπή μόνο. Σιγή. Από χαμηλά. Από μέσα. Εκεί. Όπου η ακμή. Κτυπάει τις ίνες. Τις-ίνες-της. Τους-τένοντές-της. Έχει τένοντες; Έχει. Μα διαλυθήκαν! Κάτι σαν. Κάτι σαν. Κάτι σαν... Κατι σαν, μια όμορφη Κυριακή που πήγαμε όλοι μαζί στη λίμνη και έλαμπε ο ήλιος επάνω και κάτω έλαμπε το χορτάρι. Πράσινο. Όπως μόνο το πράσινο ξέρει να λάμπει. Για εσάς.

Ένα μπλε φως που περιστρέφεται μπροστά μου.

Μα δεν ειναι το παρόν, είναι ότι λείπει απ'αυτό. Λείπει κι απ' τ' απλωμένο χέρι που ζητάει. Λείπει. Απ' αυτό που δεν υπάρχει να δοθεί. Λείπει. Από μέσα μου. Λείπει. Από κει που πελεκάει η ακμή η περιχαρής η κοφτερή.

Ο Artbomber προτείνει:

Από το blog Ιστορίες του Βάσκες

Γράμμα στην αγέννητη κόρη μου

Αγάπη μου,

Καταρχήν σου εύχομαι να περάσεις καλά τις τελευταίες ημέρες που δεν έχεις το προνόμιο, και το βάρος, να αναπνέεις. Με το καλό να διαβείς τον Ρουβικώνα της ύπαρξης. Για σένα, ο κύβος ερίφθει κάποιους μήνες πριν.

Κατά δεύτερον, δεν θέλω να παρεξηγήσεις αυτό το αγάπη μου. Αγαπώ και την μητέρα σου και θα αγαπώ και σένα. Η μία αγάπη δεν μειώνει την άλλη στο ελάχιστο, γιατί είναι δυο διαφορετικές αγάπες. Η μία είναι χωρίς όριο και η άλλη χωρίς όρους.

Την μητέρα σου την αγαπώ και μπορώ να κάνω τα πάντα για αυτήν. Μπορώ να τσακωθώ με συγγενείς μου, να χάσω φίλους μου, να αρχίσω το τσιγάρο, να κάνω έγκλημα. Για σένα δεν μπορώ να τα κάνω όλα αυτά.

Την μητέρα σου όμως την αγαπώ για αυτό που είναι. Για τον τρόπο που κάνει έρωτα, τον τρόπο που μπεμπεκίζει στην ομιλία, τα μαλλιά της όταν τα φωτίζει ο ήλιος, το πως γελάει με τα μάτια, τις εξυπνάδες και τις βλακείες που λέει, αυτά που απαιτεί και αυτά που δίνει. Εσένα, θα σε αγαπώ όπως και να είσαι. Όμορφη ή άσχημη, έξυπνη ή βαρετή, σέξυ ή λεσβία, ναρκομανής ή μεθύστακας, άνετη ή ντροπαλή, θα είσαι πάντα η κοράκλα μου.

Αυτά όμως δεν είναι γιατί σου γράφω αυτό το γράμμα.

Σου γράφω για να σου δώσω μερικές συμβουλές για την περιπέτεια που ξεκινάς και που λέγεται Ζωή. Δεν θα το καταλάβεις για αρκετά χρόνια, αλλά δεν έχεις άλλες προσπάθειες, άλλα κανονάκια. Έρχεσαι μέσα από την ανυπαρξία· εμφανίζεσαι μέσω ενός θαύματος και περνάς την υπόλοιπη ζωή σου προσπαθώντας να αποτρέψεις το επόμενο θαύμα, αυτό που θα σε ξαναγυρίσει σε αυτήν. Και επειδή αυτό δεν γίνεται, το μόνο που μπορείς να κρύψεις, είναι το κεφάλι σου στη άμμο.

Έτσι θα κάνεις τα πάντα για να μην κοιτάξεις την άβυσσο. Αυτή όμως θα υπάρχει, όπως υπήρχε για όλους όσοι προηγήθηκαν από εσένα και όλους όσους θα επακολουθήσουν.

Αν όμως σπάσεις αυτόν τον κύκλο, όπως το έκαναν κάποιοι άλλοι πριν από εσένα, αν σταματήσεις να προσπαθείς να αποφύγεις τον θάνατο, τότε ίσως μπορέσεις να ζήσεις πραγματικά. Τότε κάθε στιγμή, κάθε μέρα, θα είναι γιορτή γιατί θα ξέρεις πόσο μοναδική είναι και πόσο φεύγει ανεπίστρεπτα. Τότε θα καταλάβεις πως μόνο η αγάπη, η κατανόηση, η συμπόνια, η αλληλεγγύη υπάρχουν, και πως όλα αυτά πηγάζουν από τον θάνατο, τον απόλυτο κριτή μας.

Εύχομαι τότε, να έχεις μια ανοιχτή καρδιά. Ανοιχτή στις εμπειρίες, ανοιχτή στους άλλους, ανοιχτή και γεμάτη αυτοπεποίθηση - ποιά είναι η διαφορά άλλωστε;

Συνειδητοποίησε πως δεν υπάρχει μοναδικός τρόπος θεώρησης των πραγμάτων, πως ακόμη και μια στιγμή μπορεί να κουβαλάει το βάρος μια ς ολόκληρης ζωής ή ακόμη και χιλιάδων ζωών, πως το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί είναι να πληρώσεις τις συνέπειες των δικών σου πράξεων, πως δεν υπάρχει τίποτε το κακό στο λάθος αλλά μόνο στο να μην προσπαθήσεις καν.

Με μια λέξη απόκτησε κρίση. Κατάλαβε πότε να μιλάς και πότε να το βουλώνεις, πότε να γελάς και πότε να κλαις, ξεχώρισε την ομορφιά από την ασχήμια, το βαρετό από το συνηθισμένο, το ξεχωριστό από το επιτηδευμένο.

Αν τα κάνεις αυτά, θα αξίζει και η Ιθάκη και το ταξίδι.

o Αrtbomber με χαρά και τιμή

To παρακάτω μήνυμα μας συγκίνησε ιδιαίτερα. Είναι άλλη μια συμμετοχή, άλλο ένα όμορφο όνειρο, άλλη μια θετική ανταπόκριση στη φανταστική -με την κυριολεκτική έννοια του όρου- πρό(σ)κλησή μας. Είναι το όνειρο του 11χρονου Phil.

Μας γέμισε όρεξη. Μας γέμισε φαντασία.

Είναι μεγάλη μας χαρά και ακόμη μεγαλύτερη τιμή...

(Σας παραθέτουμε το μήνυμα που συνοδεύει το όνειρο του Phil)



Αγαπητέ ArtBomber,


σε γνώρισα από τη μητέρα μου που σου έστειλε ενα όνειρο και θελησα να το κανω και γω. Το θεμα που εχεις δωσει ειναι καταπληκτικο γιατι ειναι της φαντασιας. Το ποιημα μου ειναι λιγο μικρο γιατι ειμαι οπως αναφερω 11 χρονων και δεν εχω αρκετη εμπειρια. Μου αρεσε πολυ που ασχοληθηκα και μου φανηκε αρκετα χρησιμο.

Ελπιζω κι αλλα παιδια και μεγαλοι να θελησουν να γραψουν πολλα όνειρά τους και να σας τα στειλουν γιατί ειναι κατι πολυ ομορφο.

Πολλους χαιρετισμούς
Ο μικρος blogger

Phil

O Artbomber προτείνει:

Aπό το blog Λεμόνι δίχως όνειρα

Νοσταλγία;

Ονειρεύτηκα (ή φαντάστηκα, το ίδιο είναι σε μένα) ότι κλήθηκα να δικαστώ για ένα αποτρόπαιο έγκλημα, την νοσταλγία. Οι αποδείξεις ενάντιά μου ήταν σημαντικές. Είδε, λέει, τυχαία το blog μου κάποιος περαστικός και έγινε αυταπάγγελτα δίωξη.

Και έτσι λοιπόν έπρεπε να απολογηθώ επειδή κοιτάζω υπέρ του δέοντος πίσω και δεν συμβαδίζω με το παρόν.

Το blog, εξήγησα στους δικαστές, με βελτιώνει. Επειδή γράφω ό,τι σκέφτομαι και επειδή πάντα διορθώνω ό,τι γράφω, στην ουσία διορθώνω καταρχήν τις σκέψεις μου και κατ'επέκταση τον τρόπο σκέψης μου, αφού σπάνια επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη.

Η διαδικασία αυτή, αν και μπορώ να την κάνω συνήθως απευθείας στο μυαλό μου, παρουσιάζει ένα αξιόλογο πλεονέκτημα όταν βγαίνει παραέξω και πληκτρολογείται ή γράφεται σε χαρτί. Μένει. Και επειδή παραμένει σε κάποια υλική μορφή, διαβάζοντάς με είναι σαν να μπορώ νιώσω χειροπιαστά πλέον το άυλο μέρος τον εαυτό μου. Και αυτό μου αρέσει.

Επίσης, συνέχισα, κάθε κείμενο που γράφω είναι μεν μια σειρά από γεγονότα που συνέβησαν στο άλλοτε μακρινό και άλλοτε κοντινό παρελθόν, αλλά πάντα μα πάντα συνδέονται με τουλάχιστον ένα γεγονός του παρόντος που πολλές φορές, επίτηδες ή καταλάθος, παραλείπω να αναφέρω. Αλλά υπάρχει. Ένα κείμενο είναι είτε ο λόγος που έγινε ό,τι έγινε στο παρόν, είτε το πρίσμα μέσα από το οποίο το μεταφράζω. Με τα κείμενα δεν συγκρίνω αλλά συμπληρώνω την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου και την ζωή μου.

Νοσταλγία είναι η θεωρία ότι το παρόν είναι υποδεέστερο από το παρελθόν. Μερικές φορές πράγματι νοσταλγώ γεγονότα από παλιά, αλλά ποτέ, ακόμα και στις χειρότερες στιγμές μου, δεν ευχήθηκα να γυρίσω πίσω. Σίγουρα θα έκανα αρκετά πράγματα διαφορετικά σε παρόμοιες καταστάσεις τώρα που ξέρω όσα ξέρω, αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι γραπωμένος με το παρόν μου.

Η ζωή μου σήμερα δεν είναι συναρπαστική από οποιαδήποτε οπτική γωνία και αν την δει κανείς. Αλλά με βολεύει και μου αρέσει.

Αν μπορώ να κατηγορηθώ για κάτι, δήλωσα με έμφαση κλείνοντας, είναι η έλλειψη νοσταλγίας. Αν νοσταλγούσα όσα έπρεπε, θα έκανα κάτι για να γυρίσω την ζωή μου στον τρόπο που την ζούσα πριν χρόνια, όταν επιδίωκα ενεργά να έχω κοινωνική ζωή. Από τότε που το αποδέχτηκα αυτό είμαι πραγματικά ευτυχισμένος, ακόμα και αν είμαι λιγότερο από όσο θα μπορούσα να είμαι με κάποια στο πλάι μου.

Αφού είπα τα παραπάνω, οι δικαστές προβληματίστηκαν πολύ για την ετυμηγορία. Τελικά αθωώθηκα αλλά όχι ομόφωνα.

Βγαίνοντας από το δικαστήριο, ρώτησα ποια θα ήταν η ποινή, αν κρινόμουν ένοχος. Ο δικαστής που ψήφισε να κριθώ ένοχος χαμογέλασε για πρώτη φορά από τότε που τον είδα στο έδρανό του και απάντησε:

- "Θα σε επιστρέφαμε πίσω στο παρελθόν..."

αναρτήθηκε από το χρήστη λεμόνι δίχως όνειρα

To ομορφότερο όνειρο που είδα

Με ιδιαίτερη χαρά ο Artbomber σας γνωστοποιεί ότι ήδη έχουμε φθάσει τις 10 συμμετοχές. Μια εβδομάδα πριν εκπνεύσει η χρονική προθεσμία, έχουμε 10 όμορφα, πανέμορφα όνειρα. Και τα 10 είναι υπέροχα.

Ενώστε και εσείς οι υπόλοιποι τη φαντασία σας μαζί μας και μοιραστείτε τα όνειρά σας μαζί μας. Ο Artbomber σας προ(σ)καλεί να συμμετάσχετε στην πλέον ονειρεμένη συλλογική συγγραφική προσπάθεια Ελλήνων bloggers με τίτλο "Το ομορφότερο όνειρο που είδα".

Ακολουθεί το πλήρες ενημερωτικό κείμενο συμμετοχής.


Πρόταση συνεργασίας για τη συγγραφή ενός βιβλίου.
Ενός πρωτότυπου ψηφιακού βιβλίου.

O Αrtbomber σε προσκαλεί να συμμετάσχεις στην πρώτη ψηφιακή συλλογική εκδοτική προσπάθεια.

Επειδή θέλει να αποτελέσει την ουσιαστική εναλλακτική πρόταση τέχνης και τον πολύτιμο συνεργάτη κάθε νέου καλλιτέχνη που πλέον δεν θα χρειάζεται «καλές δημόσιες σχέσεις» για να αναδείξει το ταλέντο του, ο Artbomber αναζητά συγγραφείς για μια πρωτότυπη εκδοτική προσπάθεια.

Στους συγγραφείς-συνεργάτες δίδεται μόνο ο τίτλος της ιστορίας
«Το ομορφότερο όνειρο που είδα».

Η κάθε ιστορία προτείνεται να έχει έκταση έως 3 σελίδες (word). Μπορείτε να δώσετε τη διάσταση, το ύφος και τη δομή που επιθυμείτε. Μοναδικό σας όπλο …η φαντασία σας.

Η πρωτότυπη εκδοτική προσπάθεια του Artbomber έχει κάποιες ιδιαιτερότητες.

Ο blogger μπορεί να εκδώσει με το blogname του ή με το όνομά του.
Στον Artbomber όλα λειτουργούν υπέρ του δημιουργού.
Τα κείμενά σας θα πρέπει να έχουν αποσταλεί στο artbomber@windowslive.com μέχρι τις 30 Μαρτίου.
Το βιβλίο θα πωλείται στο ψηφιακό βιβλιοπωλείο του artbomber εντελώς δωρεάν..!! (Θα μπορεί να το κατεβάσει -download- οποιοσδήποτε επιθυμεί από τον artbomber.com)

Θέτουμε μόνο την αφετηρία: «Το ομορφότερο όνειρο που είδα»
Από εδώ και πέρα η συνέχεια ανήκει στη φαντασία σας. Καλή συνέχεια…

Για οποιαδήποτε ερώτηση, στείλτε σχετικό e-mail στο artbomber@windowslive.com

Έτσι θέλει ο Artbomber να είναι η πρώτη του ψηφιακή του εκδοτική προσπάθεια, γεμάτη όνειρα…!!

Μπορείτε να ενημερώνεστε για τις δημιουργικές πρωτοβουλίες του Artbomber σε:
www.artbomber.blogspot.com



Artbomber.com
Το site των δημιουργών.

O Artbomber προτείνει:

Από το blog μπαμπάκης





Το πρόσωπό του






Τα φώτα ανάβουν , το κοινό αναδεύεται εκνευρισμένο από το μετέωρο φινάλε κι εσύ γυρίζεις να την κοιτάζεις. Είναι η δεύτερη φορά στη ζωή σου που έχεις δει αυτή την έκφραση και η πρώτη ήταν πάλι σε σινεμά και πάλι σε ταινία των Κοέν – τότε είχε μόλις τελειώσει η προβολή του Μπάρτον Φινκ. Δεν της άρεσε καθόλου, είναι το μόνο βέβαιο. «Ευτυχώς που είμαι και λίγο χρήσιμος στο σπίτι, αλλιώς ποιος με έσωζε», σκέφτεσαι με χιούμορ. Γυρνάτε στο σπιτικό σας, εκείνη κουρασμένη από την ημέρα και αναστατωμένη από την βία της ταινίας και την ένταση των χωρίς διαλόγους πλάνων της, θα πάει για ύπνο. Εσύ θα πεις ότι θα δεις Αθλητική Κυριακή και θα αναρωτηθείς (για άλλη μια φορά) τι είναι χειρότερο, να πάρει άλλο ένα πρωτάθλημα ο γαύρος ή να το πάρει ο Τζίγγερ και να νομίσει ότι κάνει καλή δουλειά. Σου έχει μείνει από το απόγευμα ένα ιδιαίτερο κέφι, καθώς μέσα από αυτό το παιχνίδι που λέγεται blogging έφτασες να χαρείς, να ενθουσιαστείς στ’ αλήθεια, με τα νέα ενός ανθρώπου που δεν έχεις συναντήσει ποτέ ακόμη και χαζεύεις το ματς «θα στεναχωρήθηκε κι ο Old-boy ή είναι τόσο ψηλά που δεν τον πιάνει τίποτα» σκέφτεσαι και η νύχτα προχωρά και σκέφτεσαι τον Γ. να σου λέει ότι κουράστηκε να διαβάζει μόνο για επικαιρότητα στα blog και νιώθεις παραδόξως κι εσύ έτσι. Και μετά ενώ παίζει ακόμα η τηλεόραση έχεις σηκωθεί και κοιτάζεις τη νύχτα έξω και σκέφτεσαι χωρίς σκέψεις, ρουφώντας με τις αισθήσεις σου την στιγμή, με την γεύση σχεδόν, αυτό που είδες και το σκέφτεσαι ξανά και ξανά και λες μέσα σου σαν παιδί δέκα χρονών που πρέπει να καθησυχαστεί «Δεν είναι αληθινό, μόνο σινεμά είναι», κι αυτό το λες γιατί αν τελικά ο κόσμος μας είναι ένας μανιχαϊστικός κόσμος, με απόλυτη διάκριση καλού και κακού, τότε το καθένα από αυτά τα δυο ενδέχεται κάπου εκεί έξω να υπάρχει καθαρό, σαν χημικό στοιχείο που απομονώθηκε, ελεύθερο από προσμίξεις, και τελικά αυτό που μετρά είναι ότι εσύ χθες, έστω και σε ταινία, και με τρόπο σχεδόν ανεξάρτητο από την ταινία, τις απορίες, τα βραβεία, την σκληρότητα, τα νοήματα, τις ερμηνείες και τις κριτικές, αν λοιπόν ο κόσμος μας είναι ένας δίπολο μανιχαϊστικό, εσύ χθες είδες, είδες το πρόσωπό του, κι αυτό από μόνο του έκανε το βράδυ σου πολύ ξεχωριστό.

Είδες το πρόσωπο του Κακού.

Η Μαρία Παπαγιαννίδου στον Artbomber

Η Μαρία Παπαγιαννίδου βρέθηκε το 1995 να έχει "πλήρες AIDS" και αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να υπομείνει στο εξής τα φάρμακα κατά του ιού "HIV". Η διαρκής επιδείνωση της υγείας της αποδιδόταν στην πορεία του "ιού". Χρειάστηκε πάνω από έναν χρόνο έρευνας και δύο βιβλία για να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί και τελικά να σταματήσει τα χάπια, τους γιατρούς και τις εξετάσεις του "AIDS" στις 23 Απριλίου 2007.

Σήμερα χαίρει ξανά άκρας υγείας μετά από 12 χρόνια απίστευτης περιπέτειας.

Ο Αrtbomber έχει τη χαρά να φιλοξενεί αποκλειστική συνέντευξη της Μαρίας Παπαγιαννίδου, του ανθρώπου που αποτελεί την ζωντανή απόδειξη μιας απίστευτης αποκάλυψης...

Kυρία Παπαγιαννίδου, αν ακούσει κανείς αυτά που καταγγέλλετε, βγάζει το συμπέρασμα ότι το AIDS και όλη η ιστορία που έχει στηθεί γύρω από αυτό αποτελούν ένα παγκόσμιο σκάνδαλο. Υιοθετείτε αυτόν τον τίτλο; Μιλάμε για ένα παγκόσμιο σκάνδαλο;

Οι λέξεις μοιάζουν ανίσχυρες για να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει στην περίπτωση του AIDS. Το έχουν αποκαλέσει παγκόσμιο σκάνδαλο, συλλογικό έγκλημα, μια από τις μεγαλύτερες απάτες του 20ου αιώνα, και είναι όλα αλήθεια όπως και αν το εξετάσει κανείς. Ουσιαστικά πρόκειται για την εμφάνιση της θεωρίας HIV=AIDS, που λέει ότι υπάρχει ένας θανατηφόρος ιός που προκαλεί το Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσοποιητικής Ανεπάρκειας στον άνθρωπο και απειλεί να τους μολύνει τον καθένα μας από το 1984 και μετά.

Η θεωρία αυτή γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής επί κυβερνήσεως Ρόναλντ Ρέηγκαν και ανακοινώθηκε στον κόσμο ως βεβαιότητα, ενώ εξαρχής έπασχε από αληθοφάνεια. Στηρίχτηκε γρήγορα στη δημιουργία ενός θερμοκηπίου επιστημόνων που εφάρμοζαν νέα κριτήρια και νόμους στην έρευνά τους, αλλά και στην άνθιση της αγοράς των φαρμάκων του AIDS που αποδείχτηκε χρυσοφόρα. Λίγο λίγο, όμως, εμφανίστηκαν πάνω από 2.400 επιστήμονες, ερευνητές, γιατροί και δημοσιογράφοι οι οποίοι δείχνουν με επιστημονικά επιχειρήματα το ανυπόστατο της θεωρίας ΗΙV=AIDS και δέχονται αυστηρές διώξεις από το κατεστημένο του AIDS σε όλο τον κόσμο. Πρώτον δε γίνεται να παραδεχτεί η κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι έκανε λάθος, και δεύτερον, η υπόθεση γρήγορα κατέληξε να γίνει για πάρα πολλούς business as usual, χωρίς απαραιτήτως συναίσθηση των συνεπειών αυτής της διαχείρισης από τους πρωταγωνιστές της.

Είναι σοκαριστικό να διαπιστώνει κανείς σήμερα ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις ούτε για την ύπαρξη του ιού, ούτε για την παθογένειά του, ούτε για τη μεταδοτικότητά του, ούτε για την ανίχνευσή του με οποιοδήποτε τεστ. Παρόλα αυτά καλούμαστε να υπηρετήσουμε το μύθευμα εν αγνοία μας όλοι, πρώτοι και καλύτεροι οι «φορείς του AIDS» που κρύβονται θαρρείς και είναι κλέφτες και υποφέρουν τα πάνδεινα κρυφά. Με δυο λόγια, υπογράφουμε μόνοι μας την καταδίκη μας, υγιείς και ασθενείς. Και ζητάμε από αυτούς που μας εξαπάτησαν να μας προστατεύσουν. Πώς το αποκαλείτε εσείς αυτό;

Σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ τίποτα για σας και την προσπάθειά σας, τι θα λέγατε προκειμένου να ενδιαφερθεί να ενημερωθεί σε βάθος και αναλυτικότερα στη συνέχεια;

Θα του έλεγα ότι βρέθηκα σε μια κοσμογονία όταν ανακάλυψα την «άλλη πλευρά» του AIDS, τη λιγότερο γνωστή, την πιο τρομακτική ακόμα. Μας λένε ψέματα οι ειδικοί, για τον ένα ή τον άλλο λόγο! Κάτι τέτοιο σήμανε για μένα την απελευθέρωσή μου. Αρα αξίζει τον κόπο να εξετάσουμε από την αρχή το όλο ζήτημα, αν όχι συλλογικά, τουλάχιστον ο καθένας μόνος του. Δεν απαγορεύεται να σωθείς αν θέλεις, και τώρα μπορείς.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρετε στο www.hivwave.gr το 1995 βρεθήκατε να έχετε «πλήρες AIDS». Τότε ξεκινήσατε τα φάρμακα κατά του ιού HIV. Τι σας έκανε να αποφασίσετε να τα σταματήσετε 12 χρόνια μετά;

Είχα χίλιους λόγους να είμαι επιφυλακτική από την πρώτη στιγμή που τα ξεκίνησα, αλλά νόμιζα ότι τα χρειαζόμουν. Όταν βρέθηκα σοβαρά άρρωστη το 1995, μου ανακοινώθηκε από τους γιατρούς ότι χωρίς φάρμακα θα είχα δέκα μέρες ζωής. Ξεκίνησα το ΑΖΤ, και ήμουν η μόνη από τα γύρω δωμάτια που είχε επιζήσει την επόμενη χρονιά. Ο,τι αναπάντεχα στραβό παρουσιαζόταν στη συνέχεια, υποτίθεται ότι οφειλόταν στην προέλαση του ιού.

Μέσα σε δώδεκα χρόνια έπαθα αναιμία, νευροπάθεια, κυττομεγαλοϊό στα μάτια, οξεία γαστρεντερίτιδα δύο φορές, μηνιγγίτιδα δύο φορές, φυματίωση, εγκεφαλοπάθεια και ένα σωρό άλλες περιφερειακές λοιμώξεις. Υποτίθεται πάλι ότι ήταν οι ασθένειες του AIDS. Με το που άλλαζα θεραπεία, εξαφανίζονταν τα συμπτώματα της προηγούμενης και σύντομα θα εμφανίζονταν καινούργια. Τα δύο τελευταία χρόνια, έφτιαξα την ιστοσελίδα μου και ανακάλυψα επιτέλους την ύπαρξη «αντιφρονούντων» στην υπόθεση του AIDS. Εγραφα όσα μου φαίνονταν αδιανόητα για να τα συνειδητοποιήσω αλλά και πάλι μου φαινόταν αδύνατον πια να γλιτώσω. Ενιωθα πως είμαι καταδικασμένη πια να μείνω εξαρτημένη από τα φάρμακα, αφού αν τα σταματούσα θα έμενα χωρίς γιατρούς και ενδεχομένως είχα προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στον οργανισμό μου τόσα χρόνια.

Είμαι ευγνώμων από κάθε άποψη στον Ελληνοαμερικανό καθηγητή Ιατρικής Andrew Maniotis, διευθυντή της έρευνας του καρκίνου στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις στο Σικάγο, που μου έδωσε σαφείς οδηγίες μέσω μέιλ πώς να σταματήσω τα χάπια χωρίς δεύτερη σκέψη και να πιστέψω στην αστείρευτη δύναμη του ανθρώπινου οργανισμού να επανέλθει στα κανονικά του μόλις μένει ανενόχλητος από τέτοιου είδους τοξικές επιθέσεις. Προσδιόρισε ένα διάστημα κάπου έξι μηνών για απαλλαγή του σώματος από τις τοξίνες, αλλά – ένα πράγμα περίεργο - αμέσως μόλις έκοψα τα χάπια αισθάνθηκα ένα βάρος να φεύγει από το κεφάλι μου, όλο το σώμα μου να ζωντανεύει, το μυαλό μου να σκέφτεται ξανά καθαρά.

Βέβαια υπήρξε και η περίοδος ανασφάλειας. Ένα γερό κρύωμα με έβαλε σε τρελές σκέψεις, αλλά είχα έτσι την ευκαιρία να δοκιμάσω την οδηγία Μανιώτη: μην αμφιβάλεις για την απόφασή σου, πρέπει να είσαι σίγουρη ότι έκανες το σωστό, περίμενε και θα σου περάσει. Ετσι και έγινε. Βρήκα στη συνέχεια έναν ομοιοπαθητικό γιατρό για ο,τιδήποτε άλλο χρειαστώ στο μέλλον και έβγαλα τον HIV και τις θεωρίες από το μυαλό μου. Εχω πολύ καλύτερα πράγματα να ονειρεύομαι τώρα.


Ο ιός HIV υπάρχει στην πραγματικότητα; Μπορεί κανείς να τον δει στο μικροσκόπιο; Έχει ποτέ παρουσιαστεί η πρωτότυπη επιστημονική εργασία που αποδεικνύει την ύπαρξη και την παθογόνο δράση του HIV;

Απ΄ ό,τι φαίνεται, ούτε τον ιό μπορεί να δει κανείς στο μικροσκόπιο, ούτε η πρωτότυπη επιστημονική εργασία που αποδεικνύει την ύπαρξη και την παθογόνο δράση του HIV έχει ποτέ παρουσιαστεί. Γι’ αυτό και μετά από 12 χρόνια συνεχών οχλήσεων από μέρους των πολιτών στις αρχές της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Αυστρίας, κάτι τέτοιο δεν κατέστη εφικτό.

Απόδειξη είναι επίσης η πρόσφατη σιωπή εκ μέρους της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης και Αντιμετώπισης του AIDS, της πλέον ενδεδειγμένης για να δώσει μια τέτοια απάντηση στη χώρα μας, στην οποία έστειλα την ακόλουθη επιστολή την 1η Νοεμβρίου 2007. Ακολούθως έστειλα την επιστολή σε όλες τις εφημερίδες του Αθηναϊκού Τύπου και την ανάρτησα στην ιστοσελίδα μου, περιμένοντας απάντηση:

Προς τους κκ. κκ. Π. Γαργαλιάνο-Κακολύρη, Πρόεδρο
και Μ.Κ. Λαζανά, Γραμματέα
1/11/2007

« Σε απάντηση της επιστολής σας εκ μέρους της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης και Αντιμετώπισης του ‘AIDS’, στις 14/02/07, όπου θεωρείτε ότι οι απόψεις μου είναι άκρως επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία ενώ ισχυρίζεστε ότι ο ιός ‘HIV’ απομονώθηκε και φωτογραφήθηκε και «υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο HIV (ιός της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας) προκαλεί το AIDS (σύνδρομο της επίκτητης ανοσοανεπάρκειας)», σας καλώ να μας παρουσιάσετε τις αποδείξεις.

Να μας πείτε πού και πότε δημοσιεύτηκε η επιστημονική εργασία σύμφωνα με την οποία αποδείχθηκε η ύπαρξη του ‘HIV’, και να μας παρουσιάσετε αυτή την εργασία προς έλεγχο.

Επιπλέον, θα πρέπει να μας παρουσιάσετε την εργασία που αποδεικνύει την παθογόνο δράση του.

Εν αναμονή της απάντησής σας,

Μαρία Παπαγιαννίδου

maria@hivwave.gr

Σε αυτές τις αποδείξεις που δεν υπάρχουν στηρίζεται τα τελευταία χρόνια η δική τους ύπαρξη και η δική μας δυστυχία. Και φυσικά, καμία απάντηση δεν έλαβα από την Ελληνική Εταιρεία Ερευνας και Αντιμετώπισης του AIDS.

Είναι έγκυρο το τεστ αντισωμάτων για το HIV;

Άλλο τραγικό παράδοξο της υπόθεσης. Το τεστ αντισωμάτων για τον HIV δεν είναι έγκυρο, τη στιγμή μάλιστα που αυτό το ίδιο αποτελεί την αιτία του AIDS. Χωρίς τεστ αντισωμάτων για τον HIV, δεν υπάρχει και θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα για κανέναν, άρα δεν υπάρχει AIDS. Αρρώστια του AIDS ούτως ή άλλως δεν υπήρξε ποτέ. Γνωστές αρρώστιες αποκαλούνται AIDS όταν προκύπτουν σε άτομο οροθετικό, και τότε αποκαλούνται σύνδρομο ανοσοποιητικής ανεπάρκειας. Μήπως όμως προκαλούνται από τα φάρμακα που έχει αρχίσει να παίρνει ο «οροθετικός». Και πώς επιλέγεται αυτός ο άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους, αν δεν έχει μολυνθεί τελικά από τον HIV; Οπως δηλώνουν οι κατασκευάστριες εταιρείες στα κουτιά των διαγνωστικών τεστ ELISA και Western Blot, τα τεστ αυτά δεν μπορούν πραγματικά να ανιχνεύσουν τον ιό “HIV”.

Για παράδειγμα, η Abbott Laboratory στο πακέτο του τεστ ELISA για τον εντοπισμό του HIV αναγράφει ότι το τεστ ELISA δε μπορεί από μόνο του να χρησιμοποιηθεί για να διαγνώσει AIDS.
Στο ένθετο σημείωμα της Abbott’s διαβάζουμε ότι "Προς το παρόν, δεν υπάρχει αναγνωρισμένο κριτήριο για την απόδειξη παρουσίας ή απουσίας των αντισωμάτων HIV στο ανθρώπινο αίμα".Το σημείωμα της Epitope για το τεστ Western Blot αναγράφει: μην το χρησιμοποιείτε σα μοναδική βάση για να διαγνώσετε μόλυνση με ΄HIV΄. Το σημείωμα της Roche για το τεστ μέτρησης ιικού φορτίου του ‘HIV’ λέει ότι δεν προορίζεται για να χρησιμοποιηθεί ως ανιχνευτικό του ‘HIV’, ούτε ως διαγνωστικό τεστ για να επιβεβαιώσει μόλυνση με ‘HIV’.

Τι ανιχνεύουν τελικά και τι νόημα έχουν αυτά τα τεστ δεν ξέρει κανείς, και έχει προκηρυχθεί από τον Οργανισμό Alive & Well Alternatives για το AIDS βραβείο 50.000 δολαρίων ΗΠΑ για όποιον εντοπίσει την αρχική δημοσίευση που παρουσιάζει τις αποδείξεις ότι τα τεστ αντισωμάτων για τον HIV κάνουν αυτό που λένε ότι κάνουν. Το βραβείο κείτεται φυσικά ανέπαφο, και τοκίζεται ώστε να χρηματοδοτείται η Οργάνωση Alive & Well Alternatives στο Λος Αντζελες για τους «οροθετικούς» που επιλέγουν να ζήσουν χωρίς φάρμακα.


Οι ελληνικοί φορείς έχουν δείξει ενδιαφέρον για τα όσα καταγγέλλετε; Γενικότερα υπάρχει συνεργασία ή τουλάχιστον πνεύμα συνεργασίας με το Υπουργείο Υγείας;

Όχι εμφανώς, τουλάχιστον. Αλλά ούτε και εναντιώθηκαν σε αυτό που κάνω – μόνο μέσω της Ελληνικής Εταιρείας Ερευνας και Αντιμετώπισης του AIDS, η οποία επίσης σταμάτησε να ασχολείται. Απομένει να δούμε τη συνέχεια.

Απ’ όσο γνωρίζουμε, είστε ένας άνθρωπος που κάποια στιγμή βρέθηκε αντιμέτωπος με τον βέβαιο θάνατο και την άλλη (πολύ σχηματικά όλα αυτά) καταφέρατε να κερδίσετε το θάνατο. Από τότε αγωνίζεστε να ενημερώσετε τον κόσμο. Μοιάζει με ιεραποστολικό έργο. Το αισθάνεστε έτσι;

Ισως ναι, αλλά απλώς τυχαίνει να γνωρίζω ότι κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν χωρίς λόγο και θέλω να τους το πω. Είναι αυτονόητο για μένα, δε γίνεται να αφήνουμε ένα έγκλημα να συνεχίζεται όταν έχουμε λάβει γνώση, γινόμαστε συνένοχοι. Πώς έφτασα σε αυτό το σημείο επίγνωσης, είναι ένα άλλο ζήτημα. Αρχικά η πρόθεσή μου ήταν να καταλάβω περί τίνος πρόκειται, για να σωθώ η ίδια. Δεν ήθελα να μάθω τόσο πολλά, με σόκαραν οι νέες πληροφορίες πιο πολύ από την αρχική αναγγελία ότι είχα βρεθεί «φορέας του AIDS». Από την άλλη πλευρά, πώς να μην είμαστε όλοι βαθιά νυχτωμένοι, όταν βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες και νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα γύρω από το ζήτημα, οπότε για μας έχει απομείνει μόνο να κάνουμε ερωτήσεις του τύπου «Κολλάει ο ιός με πεολειχία ή όχι;» για να πάρουμε τις πιο αμφίδρομες απαντήσεις. Σου παίρνει πολύ, πάρα πολύ, χρόνο για να καταλάβεις από πού να φυλαχτείς σε αυτή την υπόθεση, εκτός και αν ανακαλύψεις την «άλλη πλευρά» του AIDS οπότε βγαίνεις από το τούνελ πολύ πιο γρήγορα. Αρχίζεις να κάνεις τις ερωτήσεις που θέλεις, είτε αρέσουν ή όχι, και βρίσκεις πολλούς άλλους πρόθυμους να σε βοηθήσουν.

Ακόμη και μυθιστορηματικά να δει κανείς την ιστορία της ζωής σας, είναι ένα όμορφο παραμύθι. Στο παραμύθι εσείς είστε η καλή νεράιδα που βάλθηκε να τα βάλει με απίστευτου μεγέθους οικονομικούς αντιπάλους. Εξορισμού κερδίζετε τη συμπάθεια του κόσμου. Έτσι το βλέπουμε εμείς. Είναι έτσι; Ο κόσμος ανταποκρίνεται στο κάλεσμά σας; Σας πιστεύει; Ενημερώνεται; Δέχεται την αιρετική άποψη που εκφράζετε;

Ο κόσμος τη δέχεται, ναι. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν θετική αντίδραση, όπως λέτε. Λίγοι διαφωνούν ανοιχτά μαζί μου πια. Και είναι εκπληκτική η αίσθηση εγγύτητας που λαμβάνω κάθε μέρα από άγνωστους φίλους, η δύναμη που μου δίνουν με τις ευχές τους, η ζεστασιά που αισθάνομαι από μέρους τους. Αρκετοί ανησυχούν για μένα γιατί τα έχω βάλει με απίστευτου μεγέθους οικονομικούς αντιπάλους, με προειδοποιούν ότι ματαιοπονώ. Δεν το βλέπω έτσι. Δεν είμαι αντίπαλος κανενός. Απλά προτείνω να θέσουμε τις επιταγές τους σε κριτικό έλεγχο, να πάρουμε τις δικές μας αποφάσεις, να βασιστούμε στους εαυτούς μας όσο είμαστε πάντα σε δημοκρατική κοινωνία και μπορούμε να το κάνουμε.

Λίγα λόγια για τη συγγραφική σας δουλειά; Μοιραστείτε μαζί μας αποσπάσματα από τα βιβλία σας


Ευχαρίστως να δώσω μια ιδέα των προηγούμενων εν όψει του τρίτου βιβλίου μου, αφού οι αρχικές αποκαλύψεις μου μοιάζουν πια ρομαντικές.



Στο πρώτο βιβλίο ‘Πώς νίκησα το AIDS. Μια υπέροχη περιπέτεια με τον ιό HIV` (Ιούνιος 2006) είχα μόνο αντιληφθεί ότι οι άνθρωποι που εμπιστευόμασταν τυφλά, γιατροί, επίσημοι Οργανισμοί, Πανεπιστήμια, σχολεία και κυρίαρχος Τύπος, δίδασκαν ψέματα εν αγνοία τους. Ουσιαστικά αναπαρήγαγαν την επίσημη προπαγάνδα πάνω στο θέμα, και από αυτή την άποψη ήταν νόμιμοι, αλλά δεν ήταν ηθικά εντάξει. Ηδη ήταν σοκαριστικό σαν διαπίστωση, αλλά δε μπορούσα να διανοηθώ πόσο πολλές ανακολουθίες θα έβρισκα ακόμα, ήθελα μόνο να ξεκινήσει μια συζήτηση διαφορετική πάνω στο θέμα. Ενώ στην αρχή της επιδημίας είχαν ανακοινώσει ότι ο ιός HIV μεταδίδεται μόνο με το αίμα και το σπέρμα και αφορά μόνο τις ομάδες υψηλού κινδύνου και τους ερωτικούς συντρόφους τους, κάποια στιγμή εντελώς ξαφνικά άρχισαν να λένε ότι μεταδίδεται και με τα κολπικά υγρά και αυτό σημαίνει ότι όλοι κινδυνεύουν από όλους εξίσου. Ο ορισμός του AIDS άλλαξε ορισμό ανάλογα με το πού εμφανίζεται, ο αριθμός των ατόμων που βρίσκονταν οροθετικοί αυξήθηκε σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη, ενώ η πραγματικότητα που ζούσα εγώ έδειχνε ότι η κατάσταση δεν είχε αλλάξει καθόλου, οι ίδιοι άνθρωποι «μολύνονταν» με τον ίδιο τρόπο, μόνο οι θεωρίες μεταβάλλονταν διαρκώς στον έξω κόσμο χωρίς καμία λογική εξήγηση. Είχα βρει στο μεταξύ και επιστημονικές μελέτες που ενίσχυαν αυτή την αίσθησή μου:



Ελλειψη τεκμηρίων για τη μετάδοση του HIV

Εχει επικρατήσει η λανθασμένη αντίληψη τόσο στην επιστημονική όσο και στη λαϊκή κοινότητα ότι υφίσταται κολπική μετάδοση του ιού HIV […]. Η θεμελίωση αυτής της άποψης στηρίζεται πάνω σε απαράδεκτα ανίσχυρες και εσφαλμένες εκτιμήσεις.
Η ανάγκη για αλλαγή σεξουαλικής συμπεριφοράς, όπως έχει αξιωθεί από τις Υπηρεσίες Υγείας και άλλες κρατικές αρχές, δεν επιβεβαιώνεται από τα δεδομένα της επιστήμης.

Πηγή: Stuard Brody, καθηγητής Ιατρικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Τούμπιγκεν της Γερμανίας: Ελλειψη τεκμηρίων για τη μετάδοση του ιού HIV μέσω κολπικής συνουσίας, Αρχεία Σεξουαλικής Συμπεριφοράς 1995, 24 (4) 383-393.

---
Κάτι τέτοιο θα σήμαινε σπουδαία αλλαγή στα πιστεύω μας για την εγκυρότητα της επίσημης άποψης για το AIDS. Κατά τα άλλα, δεν αμφισβητούσαν αυτοί οι ειδικοί την ύπαρξη του HIV, ούτε κι εγώ το έκανα σ’ εκείνο το πρώτο βιβλίο. Κατέληξα όμως στον σωστό Επίλογο:


----
«Και το συμπέρασμα; Μοιάζει απλό, αλλά δεν είναι: Για να νικήσεις το AIDS, πρέπει να μην επηρεάζεσαι από τα επίσημα ψέματα».

---
Η κυριότερη αρετή αυτού του πρώτου στη χώρα μας βιβλίου για το AIDS ήταν ότι έσπαγε το τείχος της σιωπής, και έθετε τις βάσεις για το επόμενο, αφού ο Καναδός βιολόγος και τεχνικός υπολογιστών Gilles Saint –Pierre που εμφανίζεται για πρώτη φορά εκεί, υποσχόταν τη λύση του μυστηρίου. Είχαμε συμφωνήσει, ό,τι συμπέρασμα έβγαινε από την κοινή έρευνά μας, θα το δημοσίευα στην Ελλάδα με ένα δεύτερο μέρος της ιστορίας μου. Δεν θα με σταματούσαν οι αντιδράσεις του κόσμου, για τις οποίες άλλωστε με είχε προειδοποιήσει ο ίδιος.

---
Στο δεύτερο βιβλίο «Το παιχνίδι του έρωτα στα χρόνια του AIDS” πάλι, παρότι είχαμε παντρευτεί στο μεταξύ με τον Gilles και τα στοιχεία του έμοιαζαν αδιάσειστα, δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να σωθώ. Παρέθετα τις αποκαλύψεις που έπεφταν πια βροχή στην αφήγησή μου, αλλά τις αναιρούσα την ίδια στιγμή γράφοντας στο κεφάλαιο «It’ s OK to take pills in heaven»:

«Αυτό θα είναι πάντα ένα αγκάθι στην αγάπη μας. Πέρα από το τεστ αντισωμάτων, ο Gilles είχε δείξει τον σκεπτικισμό του για τα φάρμακα του AIDS από την πρώτη στιγμή της ηλεκτρονικής συνεύρεσής μας. Τώρα που όλα έδειχναν ότι σύντομα θα τον υποδεχόμουν στο σπίτι, το θέμα με απασχολούσε όλο και πιο πολύ. Είχα αναφέρει απλώς ότι μετά από ατελείωτες περιπέτειες με τα προηγούμενα φάρμακα, τώρα έχω έναν συνδυασμό που δεν μου προκαλεί παρενέργειες. ¨Μέχρι στιγμής¨ είχε συμπληρώσει ο αγαπημένος μου. ¨Ε, αυτό ισχύει για όλο τον κόσμο¨, ήταν η δικαιολογία μου για να αισθανθώ καλύτερα. Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωσή μας δεν έχουν δοκιμαστεί αρκετό χρόνο τα χάπια. Μακάρι να ήξερε κανείς την κατάληξη μετά από τριάντα χρόνια αν σταματήσει ή αν συνεχίσει τα φάρμακα που έχει ήδη ξεκινήσει. ¨Θα με δεις κάποια στιγμή να παίρνω τα χάπια μου. Δεν υπάρχει περίπτωση πια να τα σταματήσω¨. Μιλούσαμε τόσο γλυκά ως τότε… Το θέμα των χαπιών ήταν, όμως, αδιαπραγμάτευτο για μένα…» Μου είχε δώσει χρόνο ο καλός μου με εκείνη την απάντησή του: «It’s OK to take pills in heaven»

----
Χρειάστηκε να γράψω όλο εκείνο το δεύτερο βιβλίο και να περάσει λίγος καιρός ακόμα μετά την έκδοσή του τον Μάρτιο του 2007, για να πάρω τη μεγάλη απόφαση. Απρίλιο του 2007, έκοψα τα χάπια και έκτοτε αισθάνομαι περίφημα.

Επρεπε να γράψω ένα τρίτο βιβλίο τώρα, για να μπορέσω να αρχίσω τη ζωή μου ξανά και να πω σε όλους πόσο άσχημο ψέμα ήταν αυτό που ζούμε ακόμα όλοι. Εχει περάσει άλλος ένας χρόνος στο μεταξύ, και φυσικά παρέδωσα μόλις στον εκδότη το χειρόγραφό μου με τίτλο «Αντίο AIDS!» για να κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο του 2008. Εδώ πια έχω βρει, νομίζω, όλες τις απαντήσεις που μου έλειπαν. Ειλικρινά, δεν θέλω να μάθω άλλα. Ενα απόσπασμα είναι το παρακάτω:


----
«Λίγο λίγο καταρρίπτονταν όλες οι βεβαιότητές μου, υπήρχε όμως ένα τελευταίο ερώτημα που έπρεπε να μου απαντήσει ο Ζιλ, αν ήθελε να πειστώ: Πώς είχα βρεθεί το 1995 στο τελευταίο στάδιο του AIDS; Αυτό δεν ήταν απόδειξη ότι κάτι με είχε μολύνει πολύ νωρίτερα; Μπήκα στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών με υψηλό πυρετό που δεν έπεφτε καθόλου κι εγώ στο μεταξύ χανόμουν. Μου έκαναν όλες τις εξετάσεις που υπήρχαν και έβγαιναν η μια μετά την άλλη αρνητικές. Όταν τους είπα εγώ να κάνουμε και την εξέταση για τον HIV, έμειναν εμβρόντητοι αλλά την έκαναν αμέσως μετά. Και όταν βγήκε θετικό το τεστ, θεώρησαν ότι δε μπορούν να κάνουν τίποτα πια για μένα. Δε με κάλυπτε η γνωστή ιατρική, χρειαζόμουν κάτι παραπάνω από ένα νέο είδος επιστήμονα που ήξερε κάτι παραπάνω, έναν γιατρό του AIDS. Αν δεν ήταν ούτε AIDS, τότε τι ήταν; Γιατί είχα παρατεταμένο πυρετό που δεν κατέβαινε;

Ο καλός μου εξαρχής έλεγε ότι είναι το στρες, το είχα φανταστεί κι εγώ, αλλά δε μπορούσα να καταλάβω πώς μπορεί το άγχος να προκαλεί πνευμονία. Ηθελα κάποια πιο εμπεριστατωμένη εξήγηση. Βρήκαμε στο τέλος την απάντηση σε ένα από τα πολλά μέιλ που δεχόμασταν πια από όλο τον κόσμο, αφού η συζήτηση αυτή έχει φουντώσει διεθνώς. Ηταν από τον Michael Geiger, έναν από τους ψυχολόγους του Οργανισμού HEAL ((Health Education AIDS Liaison), που απαντούσε σε αυτήν ακριβώς την ερώτηση:

"Ψάξτε στο Googgle τις λέξεις «άγχος» και «θύμος αδένας». Θα βρείτε ότι ο θύμος είναι το σημείο όπου γεννιούνται τα Τ4, εκεί όπου βρίσκεται το κέντρο του ανοσοποιητικού σας συστήματος, και το άγχος μπορεί να τον μπλοκάρει. Θα βρείτε ότι το αυξημένο άγχος προκαλεί συρρίκνωση του θύμου κατά 50% σε λιγότερο από 24 ώρες. Το άγχος μπλοκάρει τον θύμο. Το άγχος προκαλεί AIDS. Στην κάθε περίπτωση AIDS, θα βρείτε φανερές ή αφανείς αιτίες άγχους. Κάποιες μπορεί να είναι υποσυνείδητες".

«Νάτο. Το άγχος δε μπορεί να ανιχνευτεί σε καμία από τις εξετάσεις που σου έκαναν στο Ιατρικό Κέντρο» είπε ο Ζιλ. «Γι’ αυτό έβγαιναν αρνητικά όλα τα άλλα αποτελέσματα και βγήκε θετικό το τεστ αντισωμάτων για τον HIV».

------
Με ρωτάτε γιατί τα γράφω όλα αυτά. Πέρα από τις καινούργιες πληροφορίες που δίνω, και αυτή είναι η δουλειά μου άλλωστε, νομίζω ότι έχει σημασία να καταλαβαίνουμε τι κρύβεται πίσω από τα λόγια και τα κείμενα του καθενός. Ελέγξτε τι μπορεί να κρύβεται και πίσω από τα δικά μου. Δείξτε μου ότι έχω άδικο, παρακαλώ>

Τα νέα του Artbomber

• Αύριο θα αναρτηθεί η αποκλειστική συνέντευξη της Μαρίας Παπαγιαννίδου στον Artbomber.
• Συνεχίζουμε να συλλέγουμε τα όνειρά σας. Ο Αrtbomber σας προσκαλεί να συμμετάσχετε στην πρώτη ψηφιακή του συλλογική του έκδοση. Περιμένουμε και εσείς να μας αφηγηθείτε ..."το ομορφότερο όνειρο" που είδατε.

Για οποιαδήποτε πληροφορία στείλτε mail στο artbomber@windowslive.com

Ο Αrtbomber προτείνει

Από το blog με τίτλο blogometro

Απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο Πόσο κοστίζει ένα όνειρο

Ενα όνειρο κοστίζει όσο ο χρόνος του ύπνου εκείνου που το βλέπει, τίποτα δηλαδή, εκτός κι αν είναι νυχτοφύλακας, οπότε μάλλον του κοστίζει ακριβά -αν τον τσακώσουν να κοιμάται!
Ενα όνειρο αξίζει το χρυσάφι όλου του κόσμου για κείνον που -και το χρυσάφι αν το είχε θα τό 'δινε- θέλει πολύ να ονειρευτεί αλλά έχει στερέψει η καρδιά του απο αγάπη και φαντασία.
Περιφρονούν το όνειρο, όχι τόσο όσοι το έχουν στο τσεπάκι τους, αλλά πιο πολύ όσοι δε γίνεται, δε μπορούν, να το αποχτήσουν. Για άλλα πράγματα, υλικά, συμβαίνει εντελώς το αντίθετο: Επιθυμεί κάποιος τα αγαθά του διπλανού του και θέλει να τα αρπάξει. Για τα όνειρα όμως, εκείνος που δε μπορεί να τα έχει κτήμα του τα εχθρεύεται -δε μπορεί βλέπεις με τη βία να τα αποκτήσει- και δε μπορεί να χωνέψει πώς γίνεται κι έχει όνειρα ο διπλανός του.Γιατί, τι είναι το όνειρο; Πιάνεται; Φυλακίζεται; Μπορεί να δεθεί για να μη φύγει;
Το όνειρο είναι η αστραπή του νου, το κουκούτσι της ύπαρξης, το κέλυφος της καρδιάς, η ασπίδα του ερωτευμένου, το δόρυ της περηφάνειας, η φλόγα της ζωής.
Ολα όνειρο είναι και όλα άπιαστα.

Αναρτήθηκε από barbarian

O Artbomber πήγε στον κινηματογράφο

Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους

Για τον Artbomber γράφει ο Ανδρέας Μπελεγρής

Θες λίγο οι Κοέν που έχουνε κάνει όνομα στην πιάτσα τόσα χρόνια, θες λίγο τα τέσσερα Όσκαρ σε βασικές κατηγορίες, θες ο πράγματι επιβλητικός τίτλος, στην ταινία Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους είσαι έτοιμος να δεις κάτι καλό. Παίρνεις τα ποπ – κορν σου, λες μια μεγάλη κόκα – κόλα παρακαλώ, περνάς τον ημιφωτισμένο διάδρομο και κάθεσαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα του πολυσινεμά.
Καλώς ήρθες για μια ακόμη φορά στο αμερικανικό μεγαλείο σου! Η ταινία ξεκινά. Ακούς τη φωνή ενός ετοιμόρροπου σερίφη να αναπολεί τις περασμένες του αγάπες - του καιρού φαντάσματα, έτσι για ξεκάρφωμα, και μετά αρχίζει το πιστολίδι. Μιλάμε όμως για πολύ φονικό.
Παρακολουθείς με απίστευτη προσήλωση και όντως άπαιχτο σασπένς ένα ανθρωποκυνηγητό μέχρι τελικής πτώσεως. Κάθε σκηνή είναι μαθηματικά τοποθετημένη στη δομή για λίγο παραπάνω αδρεναλίνη. Οι χιτσκοκικοί κανόνες σε τέλεια ενορχήστρωση. Αίμα – πολύ αίμα, δάκρυα – λιγότερα και ιδρώτας – σε ήρωες και θεατές.
Ένας επαγγελματίας δολοφόνος (Χαβιέρ Μπαρδέμ) κυνηγάει έναν τυχάρπαστο αμερικάνο επαρχιώτη, που τόλμησε να βάλει χέρι σε μια βαλίτσα ναρκωδόλλαρα και είχε και το θράσος να επιμείνει να την κρατήσει. Ένας σερίφης που αναπολεί τις παλιές καλές εποχές που οι άνθρωποι μπορεί να σκότωναν, αλλά είχαν τιμή (ο μόνος ρόλος που έχει κάπως ψαχνό). Μια κοινωνία έτοιμη να αναπαράξει νέους δολοφόνους, προσέξτε τον ψαροτικό σύντομο διάλογο των δύο μικρών παιδιών προς το τέλος της ταινίας.
Δυστυχώς για τους Κοέν η τέχνη δεν είναι σαν τη φύση, που εκεί θαυμάζεις ένα μεγάλο κόκκινο τριαντάφυλλο και σου είναι αδιάφορο ότι αιώνες τώρα ανθίζουν και πεθαίνουν κάποια άπειρα ίδια μ’ αυτό. Η τέχνη είναι υποταγμένη στην ιστορική της συνέχεια. Αυτή την ταινία αν την υπέγραφε σήμερα ο Ταραντίνο θα ήταν οπισθοδρόμηση γι’ αυτόν. Για τους παλιότερους Κοέν – τι κρίμα – αυτό λέγεται αναγέννηση.
Παρεμπιπτόντως ο Χαβιέρ Μπαρδέμ γαμάει! Το παλικάρι είναι όλα τα λεφτά! Δείτε τον και στο Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, που βγήκε επίσης φέτος. Κόντρα ρόλος και του βγάζω το καπέλο.
Βγαίνοντας από το σινεμά αναρωτήθηκα γιατί τόσος ντόρος. Όσκαρ καλύτερης ταινίας; Από πού;
- Είναι σκάλες ανώτερο από την τελευταία μετριότητα του Σκορτσέζε – λέγε με Λεονάντο.
- Α! Έτσι μάλιστα! Άντε και Νόμπελ!

Η Μαρία Παπαγιαννίδου στον Artbomber

Ο Artbomber έχει τη χαρά να σας ανακοινώσει ότι έχει ήδη συμφωνήσει με τη δημοσιογράφο – συγγραφέα Μαρία Παπαγιαννίδου να φιλοξενήσει αποκλειστική της συνέντευξη.

Η Μαρία Παπαγιαννίδου βρέθηκε το 1995 να έχει "πλήρες AIDS" και αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να υπομείνει στο εξής τα φάρμακα κατά του ιού "HIV". Η διαρκής επιδείνωση της υγείας της αποδιδόταν στην πορεία του "ιού". Χρειάστηκε πάνω από έναν χρόνο έρευνας και δύο βιβλία για να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί και τελικά να σταματήσει τα χάπια, τους γιατρούς και τις εξετάσεις του "AIDS" στις 23 Απριλίου 2007. Σήμερα χαίρει ξανά άκρας υγείας μετά από 12 χρόνια απίστευτης περιπέτειας.
(Τα στοιχεία από το site www.hivwave.gr )

Η Μαρία Παπαγιαννίδου είναι η ζωντανή απόδειξη μιας απίστευτης αποκάλυψης. Σε λίγες μέρες εδώ… στον Artbomber.

Ο Artbomber προτείνει:

Από το blog Με το φεγγάρι αγκαλιά Στο σταθμό

Το σφύριγμα ενός τραίνου που σέρνεται στις σιδηρογραμμές. Μυρωδιά από τριμμένα σίδερα, ταξίδι και φυγή. Κάθομαι σ ένα κόκκινο παγκάκι και παρακολουθώ τον χρόνο στο διπλό κρεμαστό ρολόι. Θα προλάβω λέω και χώνω τα χέρια μου το ένα μέσα στο άλλο. Η ζέστη μπαίνει στο σώμα μου από τις χαραμάδες της φούστας μου, εκεί ανάμεσα σε ύφασμα και πόδια. Σκυθρωπιάζω. Κάτι άλλο ήθελα, κάτι άλλο θέλω.

Ευτυχία είναι να δέχεσαι την ζωή σου όπως είναι. Να εκτιμάς αυτά που σου ανήκουν. Γεννήθηκα ανικανοποίητη από μιά μάνα που δεχόταν τα πάντα στωικά. Παρ όλο που προσπάθησα δεν.. Κι απορούσε.

Μόνο αυτό θυμάμαι, το βλέμμα που έλεγε 'γιατί δε βλέπεις πως αυτό είναι'; Φρόντισε να χαρείς ότι δεν μπορείς να αλλάξεις!

Πως γίνεται να βγαίνεις από ένα σώμα και να υπάρχουν τόσες διαφορές; Αυτό που σε γεννάει να σε εκμηδενίζει; Πως γίνεται να μην είσαι η συνέχεια του νου και της σκέψης μου; Διορθώνω τα μαλλιά μου κάτω από το καπέλλο μου. Πράσινο με μωβ λουλουδάκια. Τα χείλια μου έχουν αφυδατωθεί από τα θέλω και τα δεν μπορώ. Ακούω το σφύριγμα, μυρίζω δέρμα με σίδερο και ιδρώτα μαζί.

Τα κουπέ των τραίνων είναι τελείως δραματικά. Κουβαλούν ψυχές χρόνων και χρόνων. Σηκώνω τη φούστα γιά ν ανέβω. Με φωνάζεις από μακριά. Μιά φωνή απελπισμένη και γεμάτη γνώση μαζί. Όποτε σ ακούω να λες το όνομα μου, νοιώθω πως σε κάτι πρέπει να ανταποκριθώ που δεν ξέρω ούτε τι είναι, ούτε το πως. Γνωρίζεις περισσότερα από όσα δείχνεις. Γυρνάω και σε κοιτώ. Δεν σε αναγνωρίζω μα έρχομαι και ξανα έρχομαι μαζί σου. Είκοσι χρόνια θέλω να είμαι αλλού σου είπα χθες κι αμέσως το πήρα πίσω.

Δύσκολο να σ αρνηθώ. Αρνιέται ο πατέρας το παιδί ή το παιδί τον πατέρα; Σου έδωσα το χέρι μου. Πριν καλά καλά να φύγω, γύρισα. Κι είδα πάλι εκείνο το όνειρο, πως όλα ήταν φτιαγμένα από χώμα.

Είμαι τόσο αισιόδοξη κάποιες φορές. Ανόητα αισιόδοξη.

To ομορφότερο όνειρο ...μας αξίζει

Ονειρεύομαι πάντα κάτι καλύτερο. Στο μυθιστόρημά ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΙΛΙΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ (που μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν από τον artbomber), ο ήρωας καταλήγει ότι έχουμε τα όνειρα που μας αξίζουν. Αξίζουμε πάντα κάτι καλύτερο. Σκεφτόμαστε πάντα κάτι ομορφότερο.

Ο Artbomber σας προ (σ) καλεί να συμμετάσχετε στο πρωτότυπο συγγραφικό παιχνίδι που οργανώνει.

Ο τίτλος είναι "Το ομορφότερο όνειρο που είδα". Η συνέχεια ανήκει σε σας

Το βιβλίο θα εκδοθεί δωρεάν από τον Artbomber με μηδενική τιμή πώλησης

O Artbomber πήγε θέατρο

Alpenstock στο θέατρο Χώρα
Κάπου στις Άλπεις, η Γκρέτα και ο Φριτς προσπαθούν να διατηρήσουν το «κουκλόσπιτό» τους όσο γίνεται πιο καθαρό από τον "έξω κόσμο", τον "ξένο", ή το μετανάστη Γιόσιπ και την οικογένειά του. Η Esther Andre Gonzalez σκηνοθετεί για έκτη φορά παράσταση στην Ελλάδα, παρουσιάζοντας το πρώτο έργο του Rmi De Vos που μεταφράζεται στη γλώσσα μας, αποδεικνύοντας ότι το θέμα του ρατσισμού δημιουργεί ή διαπερνά τα σύνορα, ανάλογα όχι με τη χώρα όπου ζούμε, αλλά με την αγάπη μας για τον "άλλον".

Alpenstock, κάθε Παρασκευή και Σάββατο ως και τις 19 Απριλίου, στο Θέατρο Χώρα.

Η Γκρέτα είναι μια απλή γυναίκα που έχει μανία με την καθαριότητα και διατηρεί το σπίτι της σε άψογη κατάσταση. Η συνεχής εσωτερική υγιεινή μοιάζει να είναι ένα μέσον για να προστατευτεί, απέναντι σ'ένα βρώμικο κόσμο. Αυτό το συναίσθημα ασφάλειας, της το τροφοδοτεί ο σύντροφός της ο Φριτς: εθνικιστής με υπερβάλλοντα ζήλο, την καθοδηγεί και την καθησυχάζει. Μέσα όμως σ' αυτήν την καθαρότητα διεισδύει ο επικίνδυνος εξωτερικός κόσμος, με τον ερχομό του Γιόσιπ, που ανατρέπει αυτόν τον τέλειο συζυγικό κόσμο, αφήνοντας πίσω του μια γεύση αίματος. Ένα μαύρο θεατρικό έργο, που μας πηγαινοφέρνει ανάμεσα στην αγάπη και τη βία, ανάμεσα στο φανταστικό ιδεώδες και τον ωμό ρεαλισμό, πάνω σ' ένα πολιτικό φόντο.

Μετάφραση: Μπουμπουλίνα Νικάκη

Σκηνοθεσία: Esther Andre Gonzalez

Σκηνικά-Κοστούμια: Χρήστος Κωνσταντέλλος

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Μουσική Επιμέλεια: Ορέστης Καμπερίδης

Μακιγιάζ: Irina Tassi

Βοηθός Σκηνοθέτη: Βασίλης Μπράμης

Φωτογραφίες: Πέτρος Αλατζάς

Παίζουν: Αγγελική Δημητρακοπούλου, Νέστωρ Κοψιδάς, Δημήτρης Λιόλιος

Σχόλιο συντάκτη Αrtbomber:

Το απήλαυσα. 3 ηθοποιοί καταφέρνουν και μετατρέπουν ένα πάμπτωχο σκηνικό και τη μικρή αίθουσα του Χώρα σε ένα ικανοποιητικά λειτουργικό χώρο που μπορούν να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Οι τρεις τους δεν δυσκολεύονται να κερδίσουν από νωρίς τον θεατή και από κει και πέρα να του προσφέρουν με επιτυχία αυτό που ζητά. Έξυπνο μαύρο χιούμορ. Είδα μια υπέροχη παράσταση !!!

Είχαμε την πρώτη τηλεοπτική παρουσίαση του βιβλίου μας.

Προβλήθηκε χθες το απόγευμα από την ΕΤ1 η εκπομπή "Ψηφιακή Ελλάδα" που έκανε ιδαίτερο αφιέρωμα στο βιβλίο μας. Ήταν υπέροχη η παρουσίαση. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τους συντελεστές της εκπομπής καθώς και τους συγγραφείς μας που μας εκπροσώπησαν εκεί. Σε λίγο καιρό θα είμαστε σε θέση να το φιλοξενούμε και εδώ.

Βρίσκεται σε εξέλιξη η πρώτη μας ψηφιακή εκδοτική προσπάθεια. Άλλη μια πρόκληση για τους Έλληνες bloggers συγγραφείς. Ο Artbomber σας καλεί να συμμετάσχετε στην πρώτη ψηφιακή συλλογική έκδοσή του.

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε μαζί μας στο artbomber@windowslive.com ζητώντας περισσότερες πληροφορίες.

O Artbomber προτείνει:

Από το blog με τίτλο ΗΛΙΘΙΑ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ Ή ΡΟΜΑΝΤΙΚΑ ΗΛΙΘΙΑ

Μια ιστορία...

Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας. Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκέινοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται"...

Την επόμενη νύχτα το ζευγάρι των αγγέλων ήρθε να ξεκουραστεί σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, το ζευγάρι των αγγέλων κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι.

Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.

Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνoς.Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει... "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται", απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.

"Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται."

Μερικές φορές αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα πράγματα δεν έχουν το αποτέλεσμα που πρέπει. Αν έχεις πίστη, θα πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις ότι το κάθε αποτέλεσμα είναι πάντα προς όφελός σου. Μπορεί να μην το ξέρεις παρά μονάχα πολύ αργότερα.

Μερικοί άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας και γρήγορα φεύγουν.

Μερικοί άνθρωποι γίνονται φίλοι και μένουν λίγο αφήνοντας όμορφα χνάρια στην καρδιά μας και εμείς δεν είμαστε ποτέ το ίδιο γιατί έχουμε κάνει έναν καλό φίλο...

Το εχθές είναι παρελθόν.

Το αύριο μυστήριο.

Το σήμερα είναι δώρο.

Γιαυτό και λέγεται present**present=το τώρα, το παρόν αλλά σημαίνει και το δώρο

Ελεύθερη μετάφραση By Natalia

Tα 2 πρώτα ήρθαν...

Έχουμε ήδη τα δύο πρώτα κείμενα της νέας μας εκδοτικής ψηφιακής προσπάθειας του Artbomber.
Δεχθείτε την πρόκληση και αποφασίστε να συμμετάσχετε στην πρώτη συλλογική ψηφιακή έκδοση με τίτλο "Το ομορφότερο όνειρο που είδα".
Στείλτε μας το δικό σας ομορφότερο όνειρο. Το βιβλίο θα εκδοθεί με μηδενική τιμή από το ψηφιακό εκδοτικό οίκο του Artbomber.
Αν σας φαίνεται ενδιαφέρον επικοινωνήστε μαζί μας στο artbomber@windowslive.com για να σας στείλουμε σχετικό ενημερωτικό κείμενο.

Θέλουμε να διαβάσουμε τα πάντα...

O Artbomber διαβάζει blogs και ψάχνει για κείμενα που του αρέσουν προκειμένου να τα αναδημοσιεύσει εδώ ... στο blog των δημιουργών.
Αν εσείς διαβάσατε κάτι που σας άρεσε, στείλτε το μας στο mail artbomber@windowslive.com για να μας το προτείνετε και από εκεί και πέρα εμείς να επικοινωνήσουμε με τον blogger για να πάρουμε τη σχετική άδεια. Φυσικά οι παρόντες δεν εξαιρούνται.