O Artbomber προτείνει:

Aπό το blog Λεμόνι δίχως όνειρα

Νοσταλγία;

Ονειρεύτηκα (ή φαντάστηκα, το ίδιο είναι σε μένα) ότι κλήθηκα να δικαστώ για ένα αποτρόπαιο έγκλημα, την νοσταλγία. Οι αποδείξεις ενάντιά μου ήταν σημαντικές. Είδε, λέει, τυχαία το blog μου κάποιος περαστικός και έγινε αυταπάγγελτα δίωξη.

Και έτσι λοιπόν έπρεπε να απολογηθώ επειδή κοιτάζω υπέρ του δέοντος πίσω και δεν συμβαδίζω με το παρόν.

Το blog, εξήγησα στους δικαστές, με βελτιώνει. Επειδή γράφω ό,τι σκέφτομαι και επειδή πάντα διορθώνω ό,τι γράφω, στην ουσία διορθώνω καταρχήν τις σκέψεις μου και κατ'επέκταση τον τρόπο σκέψης μου, αφού σπάνια επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη.

Η διαδικασία αυτή, αν και μπορώ να την κάνω συνήθως απευθείας στο μυαλό μου, παρουσιάζει ένα αξιόλογο πλεονέκτημα όταν βγαίνει παραέξω και πληκτρολογείται ή γράφεται σε χαρτί. Μένει. Και επειδή παραμένει σε κάποια υλική μορφή, διαβάζοντάς με είναι σαν να μπορώ νιώσω χειροπιαστά πλέον το άυλο μέρος τον εαυτό μου. Και αυτό μου αρέσει.

Επίσης, συνέχισα, κάθε κείμενο που γράφω είναι μεν μια σειρά από γεγονότα που συνέβησαν στο άλλοτε μακρινό και άλλοτε κοντινό παρελθόν, αλλά πάντα μα πάντα συνδέονται με τουλάχιστον ένα γεγονός του παρόντος που πολλές φορές, επίτηδες ή καταλάθος, παραλείπω να αναφέρω. Αλλά υπάρχει. Ένα κείμενο είναι είτε ο λόγος που έγινε ό,τι έγινε στο παρόν, είτε το πρίσμα μέσα από το οποίο το μεταφράζω. Με τα κείμενα δεν συγκρίνω αλλά συμπληρώνω την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου και την ζωή μου.

Νοσταλγία είναι η θεωρία ότι το παρόν είναι υποδεέστερο από το παρελθόν. Μερικές φορές πράγματι νοσταλγώ γεγονότα από παλιά, αλλά ποτέ, ακόμα και στις χειρότερες στιγμές μου, δεν ευχήθηκα να γυρίσω πίσω. Σίγουρα θα έκανα αρκετά πράγματα διαφορετικά σε παρόμοιες καταστάσεις τώρα που ξέρω όσα ξέρω, αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι γραπωμένος με το παρόν μου.

Η ζωή μου σήμερα δεν είναι συναρπαστική από οποιαδήποτε οπτική γωνία και αν την δει κανείς. Αλλά με βολεύει και μου αρέσει.

Αν μπορώ να κατηγορηθώ για κάτι, δήλωσα με έμφαση κλείνοντας, είναι η έλλειψη νοσταλγίας. Αν νοσταλγούσα όσα έπρεπε, θα έκανα κάτι για να γυρίσω την ζωή μου στον τρόπο που την ζούσα πριν χρόνια, όταν επιδίωκα ενεργά να έχω κοινωνική ζωή. Από τότε που το αποδέχτηκα αυτό είμαι πραγματικά ευτυχισμένος, ακόμα και αν είμαι λιγότερο από όσο θα μπορούσα να είμαι με κάποια στο πλάι μου.

Αφού είπα τα παραπάνω, οι δικαστές προβληματίστηκαν πολύ για την ετυμηγορία. Τελικά αθωώθηκα αλλά όχι ομόφωνα.

Βγαίνοντας από το δικαστήριο, ρώτησα ποια θα ήταν η ποινή, αν κρινόμουν ένοχος. Ο δικαστής που ψήφισε να κριθώ ένοχος χαμογέλασε για πρώτη φορά από τότε που τον είδα στο έδρανό του και απάντησε:

- "Θα σε επιστρέφαμε πίσω στο παρελθόν..."

αναρτήθηκε από το χρήστη λεμόνι δίχως όνειρα