Όταν λαμβάνεις ένα κείμενο συμμετοχής από ένα e-mail που ίσως δημιουργήθηκε μόνο για να σου στείλει αυτό το κείμενο, δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για το αν αυτό που διαβάζεις είναι πραγματικό ή φανταστικό. Δεν ξέρεις αν αυτός που σου το έγραψε, εκείνη τη στιγμή εξομολογείται ή απλά γράφει καλά... Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα ότι μου αρκεί το δεδομένο. Ότι κάποιος έκατσε και έγραψε 200 λέξεις γιατί του άρεσε η πρόκληση να γράψει και να εκφραστεί. Τι και αν είναι εξομολόγηση, τι και αν ερεθίζει μια καταχωνιασμένη σκέψη... Πραγματικό ή φανταστικό είναι ... εσύ!

Η επόμενη ιστορία είναι ανυπόγραφη.

Με βίασε. Όσο και να επιμένει ότι τον προκάλεσα εγώ. Με βίασε. Πολλές φορές μου είχε ζητήσει να βγούμε. Εκείνη την ημέρα δέχθηκα. Ήπιαμε, γελάσαμε και καταλήξαμε στο σπίτι του. Ήμασταν και οι δύο ζαλισμένοι. Όχι όμως μεθυσμένοι. Ήξερε πολύ καλά τι του γινόταν και τι έκανε σε μένα. Όταν άρχισε να μου ξεκουμπώνει το πουκάμισο –και καλά παιχνιδιάρικα- του έκοψα τη φόρα. Εκείνος γελώντας αρχικά και βαριανασαίνοντας αργότερα ασκούσε συνεχώς μεγαλύτερη δύναμη και βία πάνω μου. Με βίασε. Δεν μπορεί να μην κατάλαβε ότι το γέλιο μου έγινε κλάμα. Ούρλιαζα να σταματήσει και εκείνος μου έκλεισε το στόμα και συνέχιζε…
Με βίασε. Δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ. Και εκείνος το ξέρει ότι με βίασε. Επίσης ξέρει ότι ντρέπομαι τόσο για το σώμα μου… που δεν θα τον καταγγείλω ποτέ. Αν μπει όμως η ιστορία μου στο βιβλίο σας, θα του στείλω ένα αντίτυπο με τσεκαρισμένη τη σελίδα και θα του την αφιερώσω. Θα του γράψω: Το κάθαρμα.