Άλλη μία ιστορία που με συγκίνησε. Ο δημιουργός απαίτησε να μπει η υπογραφή του μόνο στο βιβλίο.

Έμαθα ότι ο πατέρας μου χαροπελεύει. Μου τηλεφώνησαν συγγενείς. «Έ.. και τι έγινε;» σκέφτηκα. «Μεγάλος άνθρωπος είναι. Και να το ξεκινήσω το ταξίδι, ίσως να μην προλάβω να φτάσω. Και που να βρω λεφτά να πάω; Και τέτοια ώρα ποιόν να ενημερώσω στο γραφείο; Και αύριο μου έχουν φορτώσει ένα σωρό δουλειές. Αύριο το απόγευμα είναι και το ματς. Το περιμένω πως και πως αυτό το ματς. Μπορώ κάλλιστα να πάω μεθαύριο Σάββατο χωρίς να τους κρεμάσω στη δουλειά. Και σιγά τώρα… ο πατέρας μου ήταν ΛΟΚατζής. Θα αντέξει άλλη μια μέρα».
Τελικά έφτασα στο χωριό το Σάββατο το βράδυ. Ο πατέρας δεν μπορούσε να μου μιλήσει αλλά με κοίταξε πριν ξεψυχήσει στα χέρια μου. Σαν να με συγχώρεσε. Αυτό το βλέμμα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Πως μπόρεσα ο άθλιος και δεν έτρεξα από την αρχή;