Ιστορία 9

Εξομολόγηση
Στον αθεράπευτο Π. Π,
Τα μάτια μου και η ψυχή μου, μήνες τώρα έψαχναν κάπου ν’ ακουμπήσουν… μια ζεστή αγκαλιά, ένα τρυφερό χάδι, μια γλυκιά κουβέντα… μάταια όμως… είχα καταντήσει ένα πραγματικό κουρέλι μέσα σε ένα πλήθος ανθρώπων που το χρησιμοποιούσαν για λίγο κι έπειτα το πετούσαν στην άκρη… Είχα φωνή, όμως δε μιλούσα… είχα μάτια, κι όμως δεν έβλεπα… πονούσα, αλλά δεν έκλαιγα… είχα αδειάσει…
Ξάφνου, οι σπίθες της ματιάς σου κεντρίζουν τη δική μου… και τότε, μαγικά, το άδειο μου μυαλό και η άδεια μου ψυχή, γεμίζει με τ’ όνομά σου… αρχίζω ν’ αποκτώ υπόσταση, κάποιο ενδιαφέρον και τότε παύω το σκοτάδι μέσα μου και γεμίζω χρώματα και μουσική… ένα σου μόνο χαμόγελο, αρκούσε για να χάνομαι ύστερα με τις ώρες στη σκέψη σου… τόσες σκέψεις, κι όμως πάλι έχω χάσει τα λόγια μου … τόσα συναισθήματα που πάλι δε βρίσκουν διέξοδο… Με τι τρόπο να εκφραστώ ; Πώς να σου δείξω τον αθεράπευτο έρωτά μου; Κι αν μ’ απορρίψεις;
Να’μαι τώρα σ’αυτές τις λίγες γραμμές, έρχομαι αντιμέτωπη με τους φόβους, τη δειλία μου και αυτόν τον κόμπο στο λαιμό, που στέκεται πάντα όταν πρόκειται να σου μιλήσω. Προσπαθώ να τα ξορκίσω … Δεν ήταν ευκολότερο απ’ ότι νόμιζα… θέλει εξίσου θάρρος…
Κι έτσι το φύλλο αυτό παίρνει μορφή, ντύνεται με ψυχή… τη δική μου… θέλω να τη μοιραστώ μαζί σου … Σ’αγαπώ…

Κατερίνα Πανούση.