Εξομολογήσου το μεγάλο σου μυστικό στον Artbomber και πάρε μέρος στο μεγαλύτερο δημιουργικό πανηγύρι που έχουμε στήσει με τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ. Θέλουμε 500 ιστορίες...
Μία απο αυτές είναι η ακόλουθη:

Από Νηκεδνή
Κάπως έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ με την παιδαγωγική:
Η αλήθεια είναι ότι λατρεύω τα καυτερά. Όσο περισσότερο πιπέρι και τσίλι στο φαγητό μου, τόσο το καλύτερο. Και από αυτή μου την προτίμηση συμπεραίνω ότι τα στρουμφάκια με λατρεύουν. Και αφού τα παιδιά λατρεύουν τα στρουμφάκια, επαγωγικά θα λατρεύουν κι εμένα. Και αφού είναι έτσι, γιατί να μην ασχοληθώ με την παιδαγωγική;
Και εξηγούμαι: Όταν χιλιάδες στρουμφάκια ξεχύνονται στους δρόμους και με ψεκάζουν με τόνους πιπεριού, δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι έχουν μάθει αυτή τη μικρή γαστρονομική μου προτίμηση και προσπαθούν να με ευχαριστήσουν. Εντάξει, όχι μόνο πιπέρι, μερικά επιπλέον χημικά για να καταλάβω τη γεύση. Εκείνο που δεν έχω καταλάβει βέβαια είναι το πώς είναι τόσο σίγουρα τα στρουμφάκια ότι και σε όλους τους υπόλοιπους διαδηλωτές αρέσουν τα καυτερά, αλλά αυτό είναι μάλλον πρόβλημα εντροπίας – δεν μπορούμε να έχουμε όλη την πληροφορία σε έναν τόσο πολύπλοκο κόσμο.
Καθώς είμαι πεσμένη στα γόνατα λοιπόν και γεύομαι αυτό το απολαυστικό οξύ που καίει τα σωθικά μου, βλέπω τρία στρουμφάκια να έρχονται προς το μέρος μου με τα μαγικά ραβδιά τους ανάποδα και ανασηκωμένα. Συμπεραίνω λοιπόν ότι έρχονται να μου χτυπήσουν στοργικά την πλάτη μετά το λουκούλειο γεύμα μου – αυτά τα στρουμφάκια είναι απίστευτα! Και πριν να αρχίσουν με αυτά τα φιλικά – λίγο δυνατά βέβαια, αλλά δε βαριέσαι! – χτυπήματα, το τελευταίο πράγμα που προλαβαίνω να σκεφτώ είναι πως τελικά θα γίνω μια πολύ καλή παιδαγωγός, αλλά το μέλλον ανήκει στους μάγειρες…