Ιστορία 4

Δυστυχώς όνειρο έμεινε…

του Purple Overdose
purpleoverdose.blogspot.com

Έβγαλε τον ασημένιο της αναπτήρα από ένα μικρό, δερμάτινο τσαντάκι κι άναψε το τσιγάρο της με μια ανεπαίσθητη κίνηση. Φύσηξε μεγάλα, μπλε δαχτυλίδια καπνού προς τα πάνω, τα οποία μπερδεύτηκαν με τις νότες που έβγαιναν απ’ το πιάνο του κλαμπ. Καθόταν στο σκαμπό, ακουμπώντας ελαφρά τον αγκώνα της στην μπάρα και ανακατεύοντας το ουίσκι με τα μακριά της δάχτυλα. Το στενό της φόρεμα είχε σηκωθεί αρκετά, ώστε να διακρίνονται δυο υπέροχα πόδια, τα οποία τελείωναν σ’ ένα ιδανικό ζευγάρι μαύρες γόβες.
Την κοιτούσα εδώ και ώρα. Φαντάζομαι, δεν ήμουν ο μόνος. Αλλά και πάλι, ήμουν αρκετά μεγάλος για να την πέφτω σε διάφορες τύπισσες, οι οποίες καθόντουσαν μόνες στα μπαρ, φυσώντας μεγάλα, μπλε δαχτυλίδια καπνού, τα οποία μπερδεύονταν με τις νότες του πιάνου κτλ, κτλ…
Γύρισε και με κοίταξε. Μου χαμογέλασε. Μπορεί και να μου φάνηκε. Ξέρεις, μερικές φορές, όταν θέλεις κάτι πολύ, όταν ονειρεύεσαι κάτι, νομίζεις ότι συμβαίνει στ’ αλήθεια. Η αντίδρασή μου ήταν νευρική. Γύρισα πλάτη και κατέβασα μονορούφι το ποτό μου. Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα. Διάολε, τι έπαθα; Η στόφα του πλέϊμπόι, άλλωστε, δεν είχε φύγει ποτέ από πάνω μου. Γύρισα αποφασισμένος να της μιλήσω. Είχε φύγει. Ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο έβγαζε μικρά, μπλε δαχτυλίδια καπνού προς τα πάνω…