Ιστορία 3

Δε θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να το ονομάσω αυτό εξομολόγηση παρά μόνο μια πικρή διαπίστωση, ή καλύτερα αυτοδιαπίστωση. Ο ευρύτερος όρος εξομολόγηση εμπεριέχει και το μυστικό, αυτό το ανείπωτο μικρό γεγονός που σε βαραίνει θέλοντας και μη. Όμως κάθε μέρα είναι ένα ψέμα, μια απογοήτευση που πρέπει να κρύψω γιατί πρέπει να περνάμε όλοι καλά. Αυτό είναι το μυστικό. Σε ένα κόσμο υλιστικής αυτάρκειας οπού μπορείς να υποκαταστήσεις τα πάντα, με δεδομένο ότι αυτό θα σου φέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση, και που όλα λειτουργούν με μαθηματική ηλιθιότητα (ναι, υπάρχει) δεν έχεις το δικαίωμα να μη περνας καλά. Δε μπορείς να αμφισβητήσεις το αναπόφευκτο. ‘Ετσι σε ένα κόσμο ατελείωτης μετριότητας όπου η χαζομάρα ανταμοίβεται πρέπει να το παίζεις και εσύ χαζός. Η πνιγηρή ατμόσφαιρα της αβίαστης βλακείας που ξεχυλίζει από παντού καταρρακώνει τις συνειδήσεις των ανθρώπων και δυστυχώς δρα καταλυτικά προς την αντίθετη κατεύθυνση της εξέλιξης. Ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι ένα άγριο ζώο. Και αυτό που με βαραίνει είναι ότι δε μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Ο απόλυτος μηχανισμός της φύσης πάντα δρα προς όφελος του χρυσού κανόνα του μέσου όρου. Μπορώ να αντιδράσω και να πεθάνω νωρίς ή να κάτσω απλός παρατηρητής. Προφανώς μπορείτε να μαντέψετε τι διάλεξα για να απολογούμαι αυτή τη στιγμή.

Κώστας Μούφας