Μόνο για λίγο ξαποσταίνουμε και ξανά προς τη δόξα τραβάμε.
Κυρίες και κύριοι ξαναρχίσαμε

Mαζευτήκαμε 13, αν δεν κάνω λάθος. Ήταν εκεί και ο εκδότης μας Οδυσσέας Χατζόπουλος που έδειχνε να χαίρεται τους νέους δημιουργούς.

Ωραίες φάτσες ρε παιδί μου. Τα πρόσωπα φαίνονταν έξυπνα. Εμένα μου άρεσε πολύ.

Σας ευχαριστώ όλους όσους ήρθατε ή εκδηλώσατε ενδιαφέρον.

Artbomber

Θα γίνουμε ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Η πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα στην Ελλάδα ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ έδειξε ενδιαφέρον για το πρωτότυπο εκδοτικό μας εγχείρημα και ετοιμάζει σχετικό άρθρο ζητώντας φυσικά τη συνδρομή μας.
Το ραντεβού (φωτογράφηση - συνέντευξη) ορίστηκε για τη Δευτέρα 30 Μαρτίου στις 19.00 στον εκδοτικό οίκο ΚΑΚΤΟΣ
[Πανεπιστημίου 46, Αθήνα. Τηλέφωνα 210.38.40.524, 210.38.44.458 Fax:: 210.33.03.098 info@kaktos.gr].

Όλα τα μέλη του group είστε καλεσμένοι του ΚΑΚΤΟΥ και του Artbomber στη συνάντησή μας τη Δευτέρα το βράδυ. Στην είσοδο απλά δηλώσετε ότι είστε ένας από τους 500.

Σας περιμένουμε...

Η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της χώρας έδειξε ενδιαφέρον για το εκδοτικό μας εγχείρημα. Όποιος από τους δημιουργούς μας ενδιαφέρεται να λάβει μέρος στο αφιέρωμα που ετοιμάζεται (φωτογράφιση - συνέντευξη) παρακακαλώ να στείλει mail στο artbomber@windowslive.com με τα στοιχεία του (ονοματεπώνυμο - κινητό).

500 Έλληνες γράφουν ένα βιβλίο

Στήνουμε το μεγαλύτερο δημιουργικό πανηγύρι. Εξομολογηθείτε το μυστικό σας και γίνετε και εσείς ένα κομμάτι του πρωτότυπου έντυπου ψηφιδωτού μας.

Ακολουθούν 10 ιστορίες από τις 500 που θα εκδώσουμε στον ΚΑΚΤΟ.
Καλή σας διασκέδαση.

ιστορία 1

Μ’ απατά. Η στάση του τελευταία έχει αλλάξει πολύ. Θεωρούσα όμως ότι είναι φυσιολογικό. Έψαξα το κινητό του και βρήκα τις απαντήσεις που χρειαζόμουν. Δεκάδες ερωτικά μηνύματα που κανονίζουν ραντεβού, τα ψέμματα που θα πουν στις οικογένειές τους. Και το προηγούμενο Σάββατο δεν είχε βγει με τους φίλους του. Μ’ αυτήν ήταν. Μ’ ενοχλεί που δεν σβήνει καν τα μηνύματα από το κινητό του. Ούτε καν με φοβάται; Δεν με υπολογίζει καθόλου; Εδώ και τρεις μέρες έχω καταλάβει τα πάντα αλλά ούτε με κοιτάζει πια για να υποψιαστεί τίποτα… Παλιά έλεγε ότι ήμουν ο έρωτας της ζωής του. Το αστείο είναι ότι εγω δεν τον ερωτεύτηκα ποτέ πραγματικά αλλά δεν μπορώ και να ζήσω χωρίς αυτόν πια. Θα συνεχίσω το ρόλο μου. Θα βουβάνω τον πόνο μου. Θα ξαναγλυκάνω τη ματιά μου. Τι θα κάνω αν με χωρίσει;

Μία από όλους

ιστορία 2

Στέκομαι στον διάδρομο του νοσοκομείου. Είναι ακόμη σκοτάδι. Δεν έχει ξημερώσει. Καλύτερα έτσι, είναι πιο ήσυχα.
Φοράω αυτή τη μαλακία που δίνουν στα νοσοκομεία να φορέσεις και που είναι σα πουκαμίσα που δένει στο λαιμό αφήνοντας τα οπίσθιά σου εκτεθειμένα.
Δεν αισθάνομαι και πολλά… δεν αισθάνομαι πόνο, δεν αισθάνομαι κρύο, δεν αισθάνομαι λύπη. Όλα μοιάζουν φυσιολογικά αλλά δεν είναι.
Στο βάθος του διαδρόμου αριστερά βρίσκεται το δωμάτιο στο οποίο πρέπει να επιστρέψω. Εκεί κείτομαι. Πρέπει να επιστρέψω γιατί πρέπει να τελειώνει.
Ως εδώ λοιπόν;
Αυτό ήταν;

Πολλές φορές στη ζωή μου ευχήθηκα να είχα πεθάνει και να τώρα που συνέβαινε… κι είναι πολύ νωρίς για να συμβαίνει.
Η ζωή που έζησα δεν ήταν η ζωή που ονειρεύτηκα. Ήταν όμως μια ζωή γεμάτη.

Αικατερίνη Τερζή

ιστορία 3

Κάθε βράδυ πριν ο Μορφέας με πάρει στην αγκαλιά του, ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, ορθάνοιχτα. Ονειρεύομαι πως είσαι εκεί. Εκεί για μένα. Μόνο που αυτή την φορά δεν με αφήνεις. Δεν φεύγεις είσαι εκεί, με κοιτάς και με αγκαλιάζεις όπως ένα μωρό. Δεν αφήνεις κανένα, τίποτα να χαλάσει ότι φτιάξαμε. Και ξαφνικά ο χρόνος γυρίζει πίσω σε εκείνη την Κυριακή... Και βρίσκομαι πάλι στην αγκαλιά σου. Φιλάω ξανά τα χείλη σου. Σε κοιτάω και σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που είσαι στη ζωή μου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές ευχήθηκα να γυρισεί ο χρόνος και να μείνει εκεί. Εκεί για πάντα. Όνειρα τα όνειρα λένε πως τα δημιουργούμε εμείς. Ότι είναι αυτά που δεν ζήσαμε και θέλουμε να ζήσουμε. Αν όντως συμβαίνει αυτό, τότε θέλω να μην ξυπνήσω ποτέ. Θέλω να μείνω στην αγκάλια σου. Στην αγκαλιά που δεν μου επέτρεψαν να είμαι. Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος. Κάθε μία που σε γνωρίζει θα ήθελε να είναι δίπλα σου. Και αν δεν θέλει δεν ξέρει τι χάνει. Εύχομαι κάποτε να είμαι μαζί σου. Χωρίς περιορισμούς... Μακάρι αυτό το όνειρο να γινόταν πραγματικότητα αλλά μάλλον ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Κάθε βράδυ... κάθε φορά το όνειρο τελειώνει.
Ριάκι 31/1/09

ιστορία 4

Έχουν περάσει 5-6 χρόνια. Οδηγούσα μεθυσμένος στο κέντρο της Αθήνας. Ξαφνικά βλέπω ένα μηχανάκι να βγαίνει από το στενό. Άκουσα το θόρυβο. Τρόμαξα. Πάτησα γκάζι και έφυγα χωρίς να γυρίσω καν το κεφάλι μου. Δεν ήθελα να ξέρω τι έγινε. Θυμάμαι μόνο μια στιγμή. Ανοίγω τα μάτια και βλέπω ένα μηχανάκι. Ο οδηγός φορούσε κράνος. Έτσι όπως βγήκε, έπεσα πάνω του. Πανικοβλήθηκα. Και έφυγα. Ζητώ συγγνώμη.

ιστορία 5

Tύψεις: Ο Νίτσε έλεγε "Μη δείχνετε δειλία απέναντι στις πράξεις σας! Οι τύψεις της συνείδησης είναι ανάρμοστες".
Εγώ: Ναι, αλλά έλεγε και ότι "Τα παράπονα δεν αξίζουν ποτέ τίποτα: Προέρχονται από την αδυναμία".
Τ.: Δε μας μιλάς καλά...
Ε: …και δεν έχω και καθόλου "τύψεις" για αυτό...
Τ.: καλό!
Ε.: λέω και καλύτερα, όταν δεν είστε παρούσες.
Τ.: Από τη μία, δε θέλετε να μας ξέρετε και από την άλλη δε μπορείτε να ζήσετε χωρίς εμάς.
Ε.: Εγώ μια χαρά τα καταφέρνω και μόνη μου.
Τ.: Εμείς είμαστε η απόδειξη ότι...ζεις.
Ε.: Αυτές τις βλακείες τις λένε οι ενοχές για να σας "χρυσώνουν το χάπι".
Τ.: Τί ξέρεις εσύ; Μόνο οι καλοί αισθάνονται ενοχές.
Ε.: Όταν μπερδεύεται ο τόνος, αισθάνονται και οι κάλοι.
Τ.: Καλό και αυτό! Αν σου πούμε τι έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ, θα σε πείσουμε;
Ε.: Όχι.
Τ.: 'Έλεγε, πως εμείς ποτέ δε σε εμποδίζουμε να κάνεις κάτι κακό.
Ε.: Μισά, σας τα μάθανε στο σχολείο.
Τ. : Δηλαδή;
Ε.: Έλεγε, πως ποτέ δε μας εμποδίζετε να κάνουμε κάτι κακό. Απλά δε μας αφήνετε και να το ευχαριστηθούμε.
Τ.: Μα εμείς ζούσαμε πολλά χρόνια μέσα του και αυτό δε μας το είπε, ποτέ.
Ε.: Ε, ήταν… εχέμυθος.

Φώφη

ιστορία 6

Η εκδρομή ήταν φανταστική… Επιστρέφαμε με το αυτοκίνητο οικογενειακώς… Πατέρας, μητέρα, μικρός αδερφός και εγώ… Ξεκίνησε να ψιλοβρέχει… Δεν τρέχαμε… Ο δρόμος απλωνόταν μπροστά μας γεμάτος στροφές… Το αυτοκίνητο ένα παλιό αμερικάνικου τύπου μακρύ με οδηγό τον πατέρα μου. Τραγουδούσαμε… Όλα ήταν ωραία εκείνη την στιγμή… Αλλά εκεί που πηγαίναμε κανονικά στον δρόμο μας…
Ξαφνικά το αυτοκίνητο σταμάτησε να υπακούει… Πήγαινε μόνο του… Κανείς δεν μιλούσε… Βρεθήκαμε να αντικρίζουμε το κενό μπροστά σε ένα γκρεμό… Από κάτω θάλασσα και βράχια με δυνατά κύματα… Ο αδερφός μου αγκάλιασε την μητέρα μου… «Μαμά μου, μαμά μου» φώναξε σπαρακτικά… Ο πατέρας μου κατατρομαγμένος γύριζε ένα τιμόνι που δεν υπάκουε… Και ξαφνικά… Ω!!! θα έπρεπε να ήταν θαύμα!!! Την ώρα που οι μπροστινές ρόδες ήταν έτοιμες να εγκαταλείψουν το έδαφος , το τιμόνι υπάκουσε και γύρισε αντίστροφα… Το αυτοκίνητο άλλαξε πορεία… Μπήκε στο αντίθετο ρεύμα χωρίς πάλι να υπακούει το τιμόνι… Μπήκε στο απέναντι χορταριασμένο χαντάκι… Και πάλι ξαφνικά το τιμόνι άρχισε να υπακούει πάλι… Επέστρεψε το αυτοκίνητο στην πορεία του και σταμάτησε… Ευτυχώς δεν υπήρχε άλλο αυτοκίνητο στο αντίθετο ρεύμα…
Αν δεν πέφταμε στο κενό υπήρχε περίπτωση και να τρακάραμε με κάποιο άλλο αυτοκίνητο…
Κάναμε τον σταυρό μας και συνεχίσαμε…

Cleopatra

ιστορία 7

Έχω κάνει κακό σε άνθρωπο. Έχασε τη δουλειά του εξαιτίας μου. Ο Διευθυντής μου με ρωτούσε και εγώ απαντούσα. Δεν έκρυψα τίποτα. Τα παραείπα μάλιστα. Δεν είμαι χαρούμενος για αυτό που έκανα. Κέρδισα απ’ αυτό… αλλά αυτού του ανθρώπου του κατέστρεψα τη ζωή. Είμαι επώνυμος και δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Ούτε καν τον παπά της ενορίας μου. Ακόμη και αυτό το mail το στέλνω από γραφείο συναδέλφου από άλλη εταιρεία.
Το στέλνω όμως σαν μια βουβή κραυγή. Ντρέπομαι για αυτό που έκανα κι ας μην το δείχνω προς τα έξω.

!!!

ιστορία 8

Ε λοιπόν, ή ο κόσμος γεννήθηκε ευσυνείδητος (που δεν το νομίζω), ή εγώ γεννήθηκα φτυμένη από τις τρεις μοίρες.(μυθοπλασία-καθόλου καλό επιχείρημα αλλά…).Αυτός είναι ο λόγος που βρέχει πάντα στα όνειρά μου, τόπο συνάντησης με… εκείνες ,τις χωρίς όνομα ευθύνες της συνείδησης (που δεν έχω).
Έχω μια απορία : τι χειρότερο είχε κάνει από μένα ο έρμος ο Ορέστης και οι π…..νες οι ερινύες τον κυνηγούσαν μέχρι την άκρη του κόσμου; (Μόλις συνειδητοποίησα γιατί επίσης τρέχω στον ύπνο μου. Θα αρχίσω να πιστεύω ότι τα όνειρα έχουν λογική και θα πέσω από τον τρίτο).Αλλά ας έρθουν σε μένα να πουλήσουν μαγκιά.
Ας με κυνηγήσουν, εγώ είμαι πιο γρήγορη από αυτές. Τις προκαλώ με απέραντο θράσος αλλά εκείνες το μόνο που κάνουν είναι να κοιμούνται την ημέρα και να γλεντούν με ουίσκι στα όνειρά μου τη νύχτα. Θα κάνω εμπάργκο και σ αυτά σε λίγο. Γιατί τους άνοιξαν, τόσο εύκολα, την πόρτα του υποσυνείδητου μου.(ούτε από αυτό έχω). Όλο αυτό είναι ανώδυνο, αλλά για πόσο ακόμα;
Εάν τις βρείτε κάπου λοιπόν, γιατί δεν σηκώνουν το τηλέφωνο, πείτε τους ότι δεν φοβάμαι και είμαι έτοιμη για την μάχη. Δεν πιστεύω στο θεό ούτε στην τιμωρία. Αλλά είναι πολύ δειλές για να χτυπήσουν πρώτες .Εγώ το ξέρω. Δεν θα καταφέρουν να με λυγίσουν, απλά κάνω χάζι που ασχολούνται μαζί μου, γιατί κατά βάθος γουστάρω. Γιατί τελικά, είναι οι μόνες που το κάνουν …

Diana

ιστορία 9

Το έμβρυο ήταν πεταμένο στο πάτωμα. Το αίμα του είχε βάψει ,κόκκινες πιτσιλιές, το βρώμικο σκοροφαγωμένο χαλί. Περίεργο …ένα τόσο μικρό και εύθραυστο πραγματάκι να βγάλει τόσο αίμα , να κάνει τόσο μεγάλο λεκέ .
Αυτό είναι η ζωή άραγε ,ένα σπλάτς από αίμα στο πάτωμα?
Πλησίασα στο λεκέ με τρόμο. Ίσως και με λίγη αηδία . Ένα μικρό ,παραμορφωμένο, στραπατσαρισμένο πλάσμα σου βγάζει πολλά συναισθήματα, “αλλά και πολύ αηδία” σκέφτηκα “ Θεε μου”, με απίστευτες ενοχές να με πνίγουν.
Ποιος σκότωσε το παιδί και γιατί? Ποιος το έκρυψε στο υπόγειο? Μάλλον ,όχι, δεν το έκρυψε ,απλά το πέταξε. Χωρίς να θέλει να κρύψει κάτι , απλά το πέταξε χωρίς να τον νοιάζει πότε και αν θα βρεθεί. Είναι μια πράξη χωρίς συνείδηση, χωρίς ενοχή. Είναι μία πράξη χωρίς φραγμούς , χωρίς πρέπει…
Ανατριχιάζω με τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου . Μία άγρια ζήλια για την απέραντη ελευθερία του δράστη με συνεπήρε , χωρίς ευθύνη, χωρίς πόνο ,χωρίς γνώση , συνέπεια. Συγκλονίστηκα …
Κάθισα στις φτέρνες , κόπηκαν τα γόνατα. Η Σκιά με είχε κυριεύσει. Άνοιξα τα μάτια και περιεργάστηκα για μία ακόμη φορά το μικρό εύθραυστο πλάσμα.
Το τρυφερό δέρμα , τα λεπτεπίλεπτα κόκαλα , το λιπόσαρκο κορμάκι. Ήταν σχεδόν ένα ολόκληρο μωρό. Ένα βασανισμένο μωρό. Όχι σωματικά αλλά ψυχικά .Κάτι μου έλεγε ότι το μωρό αυτό ήξερε, ένιωθε, έβλεπε , περίμενε, αγωνιούσε για το τέλος …

Αν είχα έρθει νωρίτερα. Αν ήξερα ότι υπάρχει. Αν … Πόσα αν χρειάζομαι ? Πόσα αν χρειαζόταν , για να του προσφέρει κάποιος προστασία ? Χάθηκα στις σκέψεις μου. Με έβλεπα σαν ήρωα που με ταπεινότητα διασώζει το μικρό, απολάμβανα τον καλό εαυτό μου . Ναρκισσιστικά, αυτάρεσκα. Πελαγοδρομούσα…

Ξαφνικά , ένιωσα κάτι να συμβαίνει, δεν μπορεί… Ξανακοίταξα το φρικιαστικό πτωματάκι .

Μία μικρή σύσπαση - απειροελάχιστη -μου έφερε πανικό!
« Θεέ μου» ούρλιαξα «είναι ΖΩΝΤΑΝΟ»

ιστορία 10

Έχω κάποιες σκέψεις σχετικά με το εγχείρημα σου που τις αναπτύσσω παρακάτω. Δεν μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου. Ο καθένας από εμάς είναι η … πορεία του στο χρόνο με τις ενέργειές του και τα λάθη του. Κυρίως τα λάθη μου είναι… εγώ. Τα λάθη μου προκαλούν τύψεις. Τις τύψεις μου τις δημιουργεί το υποσυνείδητο το οποίο είναι και αυτό… εγώ (βαθύ «εγώ» όπως βαθύ κράτος). Άρα αφήστε τις τύψεις μου ήσυχες. Δικές μου είναι και αυτές. Όταν ένας άσχετος μου ζητά να γράψω κάτι δικό μου, μου ζητά να του στείλω μια σκέψη μου, να του στείλω ενέργεια που χάνω εγώ και κερδίζει αυτός. Άρα… ρε εσύ Artbomber, βλάκας είμαι να χάσω εγώ και να κερδίσεις εσύ; Δεν φταίω εγώ για τη λογική που επικράτησε στον κόσμο..! Δεν σου στέλνω τίποτα. Αν θες, στείλε μου εσύ μια ιστορία σου.

Αντι - Artbomber

Εξομολογηθείτε τα μυστικά σας και δηλώστε συμμετοχή στο μεγαλύτερο δημιουργικό πανηγύρι που έχει στηθεί ποτέ. Εκδίδουμε στον ΚΑΚΤΟ 500 Έλληνες συγγραφείς. Σ' ένα βιβλίο... όλη η κοινωνία μας. Ζητήστε πληροφορίες συμμετοχής στο artbomber@windowslive.com

Μια φίλη στέλνει ένα κωδικοποιημένο μήνυμα μέσω του εγχειρήματός μας. Μας άρεσε πολύ.

H αναπνοή σου και μόνο με ερέθιζε. Εσύ ποτέ δεν μου έδωσες την παραμικρή σημασία. Ακούστηκε ότι έφυγες από τη δουλειά γιατί μάλωσες με την προισταμένη σου. Σου ταιριάζει να είσαι ικανός να μαλώσεις και να φύγεις. Από τότε όμως σε σκέφτομαι συνέχεια στα όνειρά μου. Σε σκέφτομαι να μου κάνεις έρωτα σε κάθε χώρο που έχω επισκεφθεί στη ζωή μου. Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων συναντηθήκαμε τυχαία στο δρόμο. Εσύ έσκυψες να με φιλήσεις και εγώ άγγιξα το σώμα σου. Με κατάλαβες Θ_ _ _ _ _ ;
Ποτέ δεν θα βρω το θάρρος να σου μιλήσω. Ίσως αποκτήσω μια ελπίδα αν διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο και με καταλάβεις.

Slumdog millionaire

Να μια ταινιάρα που σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Ένα εικαστικό αριστούργημα που υποστηρίζει ένα πανέξυπνο σενάριο. Παρακαλάς από νωρίς να μην τελειώσει ποτέ.

Αφήσαμε για 10 μέρες τις ιστορίες που αποτελούν μια μίνι προδημοσίευση του βιβλίου μας. Έρχονται συνεχώς καταπληκτικές ιστορίες. Σας ευχαριστούμε πολύ για το ενδιαφέρον που δείχνετε. Σε λίγες μέρες θα το ξαναστήσουμε... Θα δημοσιεύσουμε άλλες 10 ιστορίες από το υλικό του βιβλίου μας.

Αυτό το κάτι σαν "προδημοσίευση" που ετοιμάσαμε για σήμερα... ακολουθεί. Είναι 10 περίπου τυχαίας επιλογής ιστορίες απο αυτές που έχουμε συγκεντρώσει μέχρι σήμερα. Κάποιες από αυτές τις έχουμε αναρτήσει και στο παρελθόν.

Ελπίζω διαβάζοντας τα κείμενα να βρείτε άλλο ένα επιχείρημα για να συμμετάσχετε στην πιο πρωτότυπη μαζική έκδοση που έχει γίνει ποτέ. Σαν ένα έντυπο μωσαϊκό. Δεν ακούγεται ωραίο;

Ιστορία 1

Ήταν κρύα και απόμακρη, οι ιστορίες της όμως ξεπερνούσαν κάθε φαντασία γιατί ήταν πραγματικές. Έζησε χλιδή και μεγαλεία, εκεί στην Αλεξάνδρεια. Όταν ήρθε στην Ελλάδα, το μόνο που ήξερε ήταν, να παίζει πιάνο, να μιλάει γαλλικά, και να φοράει κοσμήματα. Ποτέ δεν την είδα χωρίς κραγιόν και ατημέλητη. Ήταν στιγμές, που με εξόργιζε η αλαζονεία της, άλλες πάλι, γελούσα με τα αριστοκρατικά καπρίτσια της. Μου φάνταζε εξωτική, αλλούτερη, όταν όμως άρχιζε τις ιστορίες της, όλα έμπαιναν στη θέση τους. Σαν ξαφνικά να καταλάβαινα γιατί όλα αυτά, σαν ξαφνικά μέσα στις ιστορίες της, να γινόταν «κανονική». Ανήκε σ’ αυτές και πουθενά αλλού. Τα μάτια της γυάλιζαν, ζωντάνευε, κουνούσε τα χέρια της σαν να διευθύνει ορχήστρα, και γω άκουγα την μουσική, την πιο όμορφη, την πιο μαγική μουσική του κόσμου. Ήταν περήφανη, χωρίς ίχνος αδυναμίας, χωρίς κανένα τσάκισμα....ποτέ. Όσο «τέλεια» απ’ έξω, τόσο και από μέσα.
Όταν αρρώστησε, δεν ήταν πια κομψή, ήταν αδύναμη και ανήμπορη. Απεχθανόταν την αδυναμία, εχθρός της ήταν η εξάρτηση.
«Θα φύγω» μου είπε. Σε λιγότερο από ένα μήνα ήταν στην εντατική.
«Χρειάζεστε κάτι να πω, να σας φέρουν;» τη ρώτησε ο γιατρός,
«το κραγιόν μου...» απάντησε.
Φόρεσε το κραγιόν της, πέρασε απαλά με το χέρι της την χωρίστρα των μαλλιών της και έφυγε.......πέταξε στις αραβικές της νύχτες, στα πλουμίδια και στα αρώματα.
Τώρα η γιαγιά μου παίζει κουμ - καν, και ποντάρει με χρυσές αστραφτερές λίρες, μυρίζει πούδρα και φλερτάρει με τα κατακόκκινα χείλη της....

Α. Π

Ιστορία 2

Μικρός έμπλεκα συνεχώς σε καυγάδες. Το έπαιζα δυνατός και τσαμπουκάς. Με τα χρόνια φόρεσα γραβάτα και κοστούμι και τώρα κάθε πρωί στις 7.00 έχω εγερτήριο. Δουλειά – σπίτι – δουλειά. Σε λίγο θα αποκτήσω και το πρώτο μου παιδί. Αυτή η ρουτίνα με διέλυσε. Ακούω τους άλλους που λένε ότι αυτός ο γρήγορος ρυθμός της μεγαλούπολης τους γεμίσει νεύρα χρειάζεται να ξεσπάσουν κάπου. Εγώ αντιθέτως μαθαίνω συνεχώς να υπομένω τα πάντα. Τις προάλλες σ’ ένα περιστατικό στο δρόμο ένας τύπος περίπου συνομήλικός μου έκανε να μου επιτεθεί και εγώ αμέσως τον πήρα με το μαλακό και του ζήτησα συγγνώμη γιατί βιαζόμουν. Όμως αυτό ήταν το «κλικ». 20 χρόνια πριν θα σ’ έστελνα στο νοσοκομείο. 3 ή 4 Ιανουαρίου μπροστά από τα EVEREST στο Σύνταγμα. Φορούσες γάντια (παλιόφλωρε). Να ξέρεις ότι αν σε βρω… τη γάμησες.

Ιστορία 3

Δε θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να το ονομάσω αυτό εξομολόγηση παρά μόνο μια πικρή διαπίστωση, ή καλύτερα αυτοδιαπίστωση. Ο ευρύτερος όρος εξομολόγηση εμπεριέχει και το μυστικό, αυτό το ανείπωτο μικρό γεγονός που σε βαραίνει θέλοντας και μη. Όμως κάθε μέρα είναι ένα ψέμα, μια απογοήτευση που πρέπει να κρύψω γιατί πρέπει να περνάμε όλοι καλά. Αυτό είναι το μυστικό. Σε ένα κόσμο υλιστικής αυτάρκειας οπού μπορείς να υποκαταστήσεις τα πάντα, με δεδομένο ότι αυτό θα σου φέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση, και που όλα λειτουργούν με μαθηματική ηλιθιότητα (ναι, υπάρχει) δεν έχεις το δικαίωμα να μη περνας καλά. Δε μπορείς να αμφισβητήσεις το αναπόφευκτο. ‘Ετσι σε ένα κόσμο ατελείωτης μετριότητας όπου η χαζομάρα ανταμοίβεται πρέπει να το παίζεις και εσύ χαζός. Η πνιγηρή ατμόσφαιρα της αβίαστης βλακείας που ξεχυλίζει από παντού καταρρακώνει τις συνειδήσεις των ανθρώπων και δυστυχώς δρα καταλυτικά προς την αντίθετη κατεύθυνση της εξέλιξης. Ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι ένα άγριο ζώο. Και αυτό που με βαραίνει είναι ότι δε μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Ο απόλυτος μηχανισμός της φύσης πάντα δρα προς όφελος του χρυσού κανόνα του μέσου όρου. Μπορώ να αντιδράσω και να πεθάνω νωρίς ή να κάτσω απλός παρατηρητής. Προφανώς μπορείτε να μαντέψετε τι διάλεξα για να απολογούμαι αυτή τη στιγμή.

Κώστας Μούφας

Ιστορία 4

Δυστυχώς όνειρο έμεινε…

του Purple Overdose
purpleoverdose.blogspot.com

Έβγαλε τον ασημένιο της αναπτήρα από ένα μικρό, δερμάτινο τσαντάκι κι άναψε το τσιγάρο της με μια ανεπαίσθητη κίνηση. Φύσηξε μεγάλα, μπλε δαχτυλίδια καπνού προς τα πάνω, τα οποία μπερδεύτηκαν με τις νότες που έβγαιναν απ’ το πιάνο του κλαμπ. Καθόταν στο σκαμπό, ακουμπώντας ελαφρά τον αγκώνα της στην μπάρα και ανακατεύοντας το ουίσκι με τα μακριά της δάχτυλα. Το στενό της φόρεμα είχε σηκωθεί αρκετά, ώστε να διακρίνονται δυο υπέροχα πόδια, τα οποία τελείωναν σ’ ένα ιδανικό ζευγάρι μαύρες γόβες.
Την κοιτούσα εδώ και ώρα. Φαντάζομαι, δεν ήμουν ο μόνος. Αλλά και πάλι, ήμουν αρκετά μεγάλος για να την πέφτω σε διάφορες τύπισσες, οι οποίες καθόντουσαν μόνες στα μπαρ, φυσώντας μεγάλα, μπλε δαχτυλίδια καπνού, τα οποία μπερδεύονταν με τις νότες του πιάνου κτλ, κτλ…
Γύρισε και με κοίταξε. Μου χαμογέλασε. Μπορεί και να μου φάνηκε. Ξέρεις, μερικές φορές, όταν θέλεις κάτι πολύ, όταν ονειρεύεσαι κάτι, νομίζεις ότι συμβαίνει στ’ αλήθεια. Η αντίδρασή μου ήταν νευρική. Γύρισα πλάτη και κατέβασα μονορούφι το ποτό μου. Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα. Διάολε, τι έπαθα; Η στόφα του πλέϊμπόι, άλλωστε, δεν είχε φύγει ποτέ από πάνω μου. Γύρισα αποφασισμένος να της μιλήσω. Είχε φύγει. Ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο έβγαζε μικρά, μπλε δαχτυλίδια καπνού προς τα πάνω…

Ιστορία 5


Με βίασε. Όσο και να επιμένει ότι τον προκάλεσα εγώ. Με βίασε. Πολλές φορές μου είχε ζητήσει να βγούμε. Εκείνη την ημέρα δέχθηκα. Ήπιαμε, γελάσαμε και καταλήξαμε στο σπίτι του. Ήμασταν και οι δύο ζαλισμένοι. Όχι όμως μεθυσμένοι. Ήξερε πολύ καλά τι του γινόταν και τι έκανε σε μένα. Όταν άρχισε να μου ξεκουμπώνει το πουκάμισο –και καλά παιχνιδιάρικα- του έκοψα τη φόρα. Εκείνος γελώντας αρχικά και βαριανασαίνοντας αργότερα ασκούσε συνεχώς μεγαλύτερη δύναμη και βία πάνω μου. Με βίασε. Δεν μπορεί να μην κατάλαβε ότι το γέλιο μου έγινε κλάμα. Ούρλιαζα να σταματήσει και εκείνος μου έκλεισε το στόμα και συνέχιζε…
Με βίασε. Δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ. Και εκείνος το ξέρει ότι με βίασε. Επίσης ξέρει ότι ντρέπομαι τόσο για το σώμα μου… που δεν θα τον καταγγείλω ποτέ. Αν μπει όμως η ιστορία μου στο βιβλίο σας, θα του στείλω ένα αντίτυπο με τσεκαρισμένη τη σελίδα και θα του την αφιερώσω. Θα του γράψω: Το κάθαρμα.

Ιστορία 6

To αφεντικό μου γουστάρει τη γυναίκα μου. Της τηλεφωνεί κρυφά από μένα. Εκείνη είναι ψυχρή μαζί του αλλά δεν μου είπε τίποτα. Μου το είπε άλλος. Κάποια στιγμή της άνοιξα κουβέντα για το πόσο άθλιος γυναικάς είναι αυτός και εκείνη με κοίταξε σαν να ήθελε να μου πει κάτι… αλλά και πάλι κράτησε το στόμα της κλειστό. Δεν θέλει να με φέρει σε δύσκολη θέση για να μην αναγκαστώ να χάσω τη δουλειά μου. Το εκτιμώ απεριόριστα. Την ξαναερωτεύτηκα με όλα αυτά. Τώρα όμως κάπως θα πρέπει να αντιδράσω. Θα βρω μια αφορμή και θα παραιτηθώ. Είσαι ο πρώτος που το λέω. Ίσως και ο τελευταίος. Ας τελειώσει όπως ξεκίνησε. Σαν ένα μυστικό.

Ιστορία 7

skeleton key
Το ασημένιο μέταλλο μήνες πρόσμενε υπομονετικά.Η αρμάθα με τα κλειδιά έσπασε τη σιωπή της νύχτας.Τα δάχτυλα ψαχούλεψαν,εντόπισαν την οπή,το σωστό κλειδί ταίριαξε στην κλειδαρότρυπα κι ακούστηκε ενας ανεπαίσθητος ήχος σαν ξεφούσκωμα αναμονής. Έσπρωξε προσεχτικά την πόρτα σιγουρος πώς θα τρίξει και νυχοπατώντας σαν κλέφτης πέρασε στο εσωτερικό.Στάθηκε προς στιγμή για να συνηθίσει το μάτι στο σκοτάδι , δεν πρόλαβε να κάνει βήμα και πάγωσε όταν μια σιλουέτα φάνηκε στο βάθος που έσπευσε να ελέγξει με περίσσιο θάρρος τον απρόσμενο επισκέπτη.Ξαφνιασμένη κι αναμαλλιασμένη η μικρόσωμη γυναίκα έτρεξε βαριά προς το μέρος του αδιαφορώντας για την εμφανιση της και τη γύμνια που δεν ήταν δυνατό να καλυφθεί απ’το λευκό νυχτικό.Τον σφιχταγκάλιασε κι αγουροξυπνημένη τον ρώτησε για το ταξίδι και την υγεία του .Έπειτα ξεστόμισε μερικές ακόμη τυπικές κουβέντες καλοσωρίσματος.Ήταν χαρούμενος παρά το γεγονός ότι η συζήτηση αυτή είχε ξαναγίνει στην προηγούμενη επίσκεψη, ίδια λέξη προς λέξη λες κι ήταν ατάκες θεατρικής σκηνής.Κανείς απ’τους δυό δεν σκέφτηκε ν’ανάψει το φως κι η μεσήλικη γυναίκα εξερευνούσε δια της αφής όλο του το κορμί λες και προσπαθούσε να βεβαιωθεί αν ήταν αυτός ή μην ταχα ήταν κανένας σωσίας του!Πόσα θα μπορούσες να πεις γι αυτή τη γυναίκα!Θα μπορούσες να μιλάς με τις ώρες ,να διηγείσαι αστείες ή καθημερινές αδιαφορες ιστορίες ,προσπαθώντας να ξετυλίξεις το χαρακτήρα της.Δε χρειάζεται όμως.Αρκεί να γράψεις στο χαρτί δυό μονάχα λέξεις,ένα αρθρο κι ένα ουσιαστικό χωρίς καν να τις τονίσεις,χωρίς να τις πλαγιογράψεις ή οτιδήποτε άλλο. Μονάχα δυο απλές λεξεις: η μανα…

beerman
stories-of-a-beerman.blogspot.com
500

Ιστορία 8

Οι 200 λέξεις είναι πολλές. Το πρόβλημά μου εκφράζεται μόνο με 5. Με κουράζει ο άντρας μου. Καμιά φορά σκέφτομαι: Δυστυχώς είμαστε υγιείς και οι δύο και άρα θα πρέπει να υπομείνω το μαρτύριο για χρόνια. Τι να κάνεις όμως..;

Ιστορία 9

Εξομολόγηση
Στον αθεράπευτο Π. Π,
Τα μάτια μου και η ψυχή μου, μήνες τώρα έψαχναν κάπου ν’ ακουμπήσουν… μια ζεστή αγκαλιά, ένα τρυφερό χάδι, μια γλυκιά κουβέντα… μάταια όμως… είχα καταντήσει ένα πραγματικό κουρέλι μέσα σε ένα πλήθος ανθρώπων που το χρησιμοποιούσαν για λίγο κι έπειτα το πετούσαν στην άκρη… Είχα φωνή, όμως δε μιλούσα… είχα μάτια, κι όμως δεν έβλεπα… πονούσα, αλλά δεν έκλαιγα… είχα αδειάσει…
Ξάφνου, οι σπίθες της ματιάς σου κεντρίζουν τη δική μου… και τότε, μαγικά, το άδειο μου μυαλό και η άδεια μου ψυχή, γεμίζει με τ’ όνομά σου… αρχίζω ν’ αποκτώ υπόσταση, κάποιο ενδιαφέρον και τότε παύω το σκοτάδι μέσα μου και γεμίζω χρώματα και μουσική… ένα σου μόνο χαμόγελο, αρκούσε για να χάνομαι ύστερα με τις ώρες στη σκέψη σου… τόσες σκέψεις, κι όμως πάλι έχω χάσει τα λόγια μου … τόσα συναισθήματα που πάλι δε βρίσκουν διέξοδο… Με τι τρόπο να εκφραστώ ; Πώς να σου δείξω τον αθεράπευτο έρωτά μου; Κι αν μ’ απορρίψεις;
Να’μαι τώρα σ’αυτές τις λίγες γραμμές, έρχομαι αντιμέτωπη με τους φόβους, τη δειλία μου και αυτόν τον κόμπο στο λαιμό, που στέκεται πάντα όταν πρόκειται να σου μιλήσω. Προσπαθώ να τα ξορκίσω … Δεν ήταν ευκολότερο απ’ ότι νόμιζα… θέλει εξίσου θάρρος…
Κι έτσι το φύλλο αυτό παίρνει μορφή, ντύνεται με ψυχή… τη δική μου… θέλω να τη μοιραστώ μαζί σου … Σ’αγαπώ…

Κατερίνα Πανούση.

Ιστορία 10

Artbomber θα ήθελα τη γνώμη σου σ’ ένα θέμα που μ’ απασχολεί. Είμαι παντρεμένος με μια υπέροχη γυναίκα, έχω μια υπέροχη γκόμενα και τώρα τελευταία είμαι τρελά ερωτευμένος με μια υπέροχη νέα συνάδελφο. Εσύ αν ήσουν στη θέση μου, τι θα έκανες;


Αrtbomber: Καταρχάς μια υπέροχη άιτηση διαζυγίου.

Σε 6 ώρες θα αναρτήσουμε 10 ιστορίες από τις 500 που θα εκδώσουμε.
Για εσάς που βρίσκετε την ιδέα ενδιαφέρουσα, θα είναι μια καλή ευκαιρία να διαμορφώσετε άποψη και να πάρετε μια πρώτη εικόνα για το υλικό που συγκεντρώνεται.

Άλλη μία ιστορία που με συγκίνησε. Ο δημιουργός απαίτησε να μπει η υπογραφή του μόνο στο βιβλίο.

Έμαθα ότι ο πατέρας μου χαροπελεύει. Μου τηλεφώνησαν συγγενείς. «Έ.. και τι έγινε;» σκέφτηκα. «Μεγάλος άνθρωπος είναι. Και να το ξεκινήσω το ταξίδι, ίσως να μην προλάβω να φτάσω. Και που να βρω λεφτά να πάω; Και τέτοια ώρα ποιόν να ενημερώσω στο γραφείο; Και αύριο μου έχουν φορτώσει ένα σωρό δουλειές. Αύριο το απόγευμα είναι και το ματς. Το περιμένω πως και πως αυτό το ματς. Μπορώ κάλλιστα να πάω μεθαύριο Σάββατο χωρίς να τους κρεμάσω στη δουλειά. Και σιγά τώρα… ο πατέρας μου ήταν ΛΟΚατζής. Θα αντέξει άλλη μια μέρα».
Τελικά έφτασα στο χωριό το Σάββατο το βράδυ. Ο πατέρας δεν μπορούσε να μου μιλήσει αλλά με κοίταξε πριν ξεψυχήσει στα χέρια μου. Σαν να με συγχώρεσε. Αυτό το βλέμμα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Πως μπόρεσα ο άθλιος και δεν έτρεξα από την αρχή;

Βρέθηκε επιτέλους και ο Παναγόπουλος. Έχει επιβιώσει από έμφραγμα, έχει σοβαρότατα προβλήματα υγείας, τώρα καθάρισε και μ' αυτό... "Γερό" σκαρί.

Όσοι εκδηλώνετε ενδιαφέρον για το εκδοτικό μας εγχείρημα να εκδώσουμε 500 Έλληνες, το Σάββατο θα έχετε τη δυνατότητα να διαβάσετε 10 ιστορίες από τις 72 που έχουμε συγκεντρώσει μέχρι σήμερα. Βάλαμε τον πήχυ ψηλά. Θέλουμε 500 !!!

O Artbomber προτείνει:

Μετά την περσινή της πετυχημένη πορεία στο Κ44 αρχικά, και στο τροχόσπιτο του Φεστιβάλ Αθηνών έπειτα, η παράσταση «ΕΔΩ», που σκηνοθέτησε ο ηθοποιός Γιώργος Νανούρης, επιστρέφει στο χώρο που «γεννήθηκε»: το Κ44 bar, κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
Πρόκειται για 8 αληθινές ιστορίες-μαρτυρίες μεταναστών, που δημοσιεύτηκαν σε Αθηναϊκές εφημερίδες, από το δημοσιογράφο και συγγραφέα Γκαζμέντ Καπλάνι και ερμηνεύονται στη σκηνή από 4 πρωτοεμφανιζόμενους Έλληνες ηθοποιούς.

Όταν λαμβάνεις ένα κείμενο συμμετοχής από ένα e-mail που ίσως δημιουργήθηκε μόνο για να σου στείλει αυτό το κείμενο, δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για το αν αυτό που διαβάζεις είναι πραγματικό ή φανταστικό. Δεν ξέρεις αν αυτός που σου το έγραψε, εκείνη τη στιγμή εξομολογείται ή απλά γράφει καλά... Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα ότι μου αρκεί το δεδομένο. Ότι κάποιος έκατσε και έγραψε 200 λέξεις γιατί του άρεσε η πρόκληση να γράψει και να εκφραστεί. Τι και αν είναι εξομολόγηση, τι και αν ερεθίζει μια καταχωνιασμένη σκέψη... Πραγματικό ή φανταστικό είναι ... εσύ!

Η επόμενη ιστορία είναι ανυπόγραφη.

Με βίασε. Όσο και να επιμένει ότι τον προκάλεσα εγώ. Με βίασε. Πολλές φορές μου είχε ζητήσει να βγούμε. Εκείνη την ημέρα δέχθηκα. Ήπιαμε, γελάσαμε και καταλήξαμε στο σπίτι του. Ήμασταν και οι δύο ζαλισμένοι. Όχι όμως μεθυσμένοι. Ήξερε πολύ καλά τι του γινόταν και τι έκανε σε μένα. Όταν άρχισε να μου ξεκουμπώνει το πουκάμισο –και καλά παιχνιδιάρικα- του έκοψα τη φόρα. Εκείνος γελώντας αρχικά και βαριανασαίνοντας αργότερα ασκούσε συνεχώς μεγαλύτερη δύναμη και βία πάνω μου. Με βίασε. Δεν μπορεί να μην κατάλαβε ότι το γέλιο μου έγινε κλάμα. Ούρλιαζα να σταματήσει και εκείνος μου έκλεισε το στόμα και συνέχιζε…
Με βίασε. Δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ. Και εκείνος το ξέρει ότι με βίασε. Επίσης ξέρει ότι ντρέπομαι τόσο για το σώμα μου… που δεν θα τον καταγγείλω ποτέ. Αν μπει όμως η ιστορία μου στο βιβλίο σας, θα του στείλω ένα αντίτυπο με τσεκαρισμένη τη σελίδα και θα του την αφιερώσω. Θα του γράψω: Το κάθαρμα.

Το πανηγύρι μας ξεκίνησε. Ιστορίες κάθε ύφους, γεμάτες συναισθήματα και ένστικτα έρχονται στο mail μας και αυτό μας κάνει ιδιαίτερα χαρούμενους. Σήμερα δημοσιεύουμε άλλη μία ιστορία που η δημιουργός της θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία της.


Οι 200 λέξεις είναι πολλές. Το πρόβλημά μου εκφράζεται μόνο με 5. Με κουράζει ο άντρας μου. Καμιά φορά σκέφτομαι: Δυστυχώς είμαστε υγιείς και οι δύο και άρα θα πρέπει να υπομείνω το μαρτύριο για χρόνια. Τι να κάνεις όμως..;

Eγώ δεν μπορώ να καταλάβω όλους αυτούς που λένε ότι ο Καραμανλής θα πάει σε πρόωρες και άμεσες εκλογές. Και το έχουν και σίγουρο... Μα είναι δυνατόν να πάει σε εκλογές όσο είναι πίσω στις δημοσκοπήσεις; Είναι δυνατόν να πάει τώρα που χάνει; Το αν χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αλλά να πάει αυτός άμεσα για να αιφνιδιάσει -λέει- τον αντίπαλο..... αυτό δεν έχει λογική. Αν αλλάξουν οι δημοσκοπήσεις, τα ξανασυζητάμε. Προς το παρόν...ας γράψουμε ανέμελοι τις ιστορίες μας.

500 Έλληνες γράφουν ένα βιβλίο

Εξομολογήσου το μυστικό σου σε 200 λέξεις και στείλτο στο artbomber@windowslive.com

Πάρε μέρος στο μεγαλύτερο δημιουργικό πανηγύρι που έχει στήσει ο Artbomber με τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ.

Φτάσαμε τα 148 μέλη στο facebook. Είμαστε όμως μόνο στην αρχή...
Ήρθε και η πρώτη ιστορία από μέλος του group στο FACEBOOK. Είναι ανώνυμη και είναι εύκολο να καταλάβετε γιατί....

-εξομολόγηση-

Ο Ν. ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Η κοπέλα του ήταν η πιο πρόστυχη γκόμενα που έχει βγάλει η φύση. Τι υπερτερεί; Η φύση.
Η καργιόλα ήταν πολύ πρόστυχη. Και με έπαιζε συνέχεια. Μου τηλεφωνούσε, μου έστελνε sms. Πόσο θα μπορούσα να αντισταθώ;
Και όσο με βασάνιζαν οι σκέψεις, ήρθε ο Τ., ο τρίτος της παρέας και μου είπε ότι τη γάμησε. «Σαν δεν ντρέπεται η βρώμα» σκέφτηκα και της τηλεφώνησα να βγούμε.
Ο Ν. δεν έμαθε ποτέ το παραμικρό. Η φύση ρε Ν. … η φύση!

Άλλη μια ιστορία από τις 500. Στην κατηγορία ΈΧΘΡΑ.

Απο τον: Suspect και και την ιστοσελιδα, www.suspectblog.gr

ΤΗΛΕΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ
Τον τελευταίο καιρό με έχουν ζαλίσει στο τηλεμάρκετινγκ. Συνέχεια με καλούν στο σπίτι και ρωτούν αν θέλω την ταδέ πιστωτική κάρτα ή το δεινα προϊόν ή οτιδήποτε άλλο προϊον που στοχευει στηντσεπη μου παντα στη συσκευασια της φοβερης προσφορας και της τρεληςευκαιριας. Αφού ξεπέρασα το σταδιο της οργής το έριξα στην πλάκα. Εδώ και λίγο καιρό έχω εφαρμόσει το εξής: Με καλούν.
Απαντώ Γεια σας, θέλουμε να σας ενημερώσουμε ότι η ταδε πιστωτική κάρτα εχει αυτή την περιοδο αυτή την προσφορά
Διακοπτω. Με συγχωρείτε, επειδή αυτή τη στιγμή είναι απασχολημένος, μήπως μπορείτε σας παρακαλώ να μου δώσετε το τηλέφωνο του σπιτιού σας να σας καλέσω εγώ όταν θα μπορεσω;
Ακόλουθει μικρή σιωπή εκπληξης ή αυθόρμητα μου λένε «δεν μπορω να το κανω αυτό»
Και τους στελνω: Ελπιζω τωρα να καταλαβαίνετε πως αισθάνομαι.. Γεια σας.

Το group λέγεται "500 Έλληνες γράφουν ένα βιβλίο". Έχουμε ήδη 113 φίλους της ιδέας μας. Ζητάμε πολλούς περισσότερους. Ζητάμε 500. Έχουμε το χρόνο και κυρίως τη διάθεση να υλοποιήσουμε την πιο πρωτότυπο εκδοτικό εγχείρημα που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα.

Οι εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ και ο Artbomber στήνουν ένα μεγάλο δημιουργικό πανηγύρι.
Διαδώστε το μήνυμα στους φίλους σας που νομίζετε ότι θα τους ενδιαφέρει. Επικοινωνήστε μαζί μας στο artbomber@windowslive.com

O Αrtbomber έχει δικό του group στο FACEBOOK. Σε μια προσπάθεια να ακούσουν το εγχείρημά μας όσο το δυνατόν περισσότεροι δημιουργοί γίνεται... αναγκάζεσαι να μάθεις και πως λειτουργεί το FACEBOOK. Πλάκα έχει τελικά..!

Εξομολογήσου το μεγάλο σου μυστικό στον Artbomber και πάρε μέρος στο μεγαλύτερο δημιουργικό πανηγύρι που έχουμε στήσει με τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ. Θέλουμε 500 ιστορίες...
Μία απο αυτές είναι η ακόλουθη:

Από Νηκεδνή
Κάπως έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ με την παιδαγωγική:
Η αλήθεια είναι ότι λατρεύω τα καυτερά. Όσο περισσότερο πιπέρι και τσίλι στο φαγητό μου, τόσο το καλύτερο. Και από αυτή μου την προτίμηση συμπεραίνω ότι τα στρουμφάκια με λατρεύουν. Και αφού τα παιδιά λατρεύουν τα στρουμφάκια, επαγωγικά θα λατρεύουν κι εμένα. Και αφού είναι έτσι, γιατί να μην ασχοληθώ με την παιδαγωγική;
Και εξηγούμαι: Όταν χιλιάδες στρουμφάκια ξεχύνονται στους δρόμους και με ψεκάζουν με τόνους πιπεριού, δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι έχουν μάθει αυτή τη μικρή γαστρονομική μου προτίμηση και προσπαθούν να με ευχαριστήσουν. Εντάξει, όχι μόνο πιπέρι, μερικά επιπλέον χημικά για να καταλάβω τη γεύση. Εκείνο που δεν έχω καταλάβει βέβαια είναι το πώς είναι τόσο σίγουρα τα στρουμφάκια ότι και σε όλους τους υπόλοιπους διαδηλωτές αρέσουν τα καυτερά, αλλά αυτό είναι μάλλον πρόβλημα εντροπίας – δεν μπορούμε να έχουμε όλη την πληροφορία σε έναν τόσο πολύπλοκο κόσμο.
Καθώς είμαι πεσμένη στα γόνατα λοιπόν και γεύομαι αυτό το απολαυστικό οξύ που καίει τα σωθικά μου, βλέπω τρία στρουμφάκια να έρχονται προς το μέρος μου με τα μαγικά ραβδιά τους ανάποδα και ανασηκωμένα. Συμπεραίνω λοιπόν ότι έρχονται να μου χτυπήσουν στοργικά την πλάτη μετά το λουκούλειο γεύμα μου – αυτά τα στρουμφάκια είναι απίστευτα! Και πριν να αρχίσουν με αυτά τα φιλικά – λίγο δυνατά βέβαια, αλλά δε βαριέσαι! – χτυπήματα, το τελευταίο πράγμα που προλαβαίνω να σκεφτώ είναι πως τελικά θα γίνω μια πολύ καλή παιδαγωγός, αλλά το μέλλον ανήκει στους μάγειρες…

Εξομολογήσου στον Artbomber το μεγάλο σου μυστικό και πάρε μέρος στο πιο πρωτότυπο εκδοτικό εγχείρημα που έγινε ποτέ στην Ελλάδα.
Στείλε mail στο artbomber@windowslive.com για να σου σταλεί κείμενο με τις λεπτομέρειες συμμετοχής.

Η λογική του τσαμπουκά

(ο Artbomber είναι δημοσιογράφος. Συνεπώς δεν θα πρέπει να λαμβάνετε σοβαρά υπόψιν τα σχόλιά του. Είναι όμως και άνθρωπος και αν δεν γράψει αυτά που έχει ανάγκη, θα σκάσει)

Δηλαδή ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης είχε τη φαεινή ιδέα μόλις ανέλαβε, να δείξει το αυστηρό πρόσωπο της ελληνικής αστυνομίας. Ενώ η ΝΔ είναι ήδη 5 μονάδες πίσω... Δηλαδή αν ήταν καμιά δεκαριά μπροστά.... τί θα έκανε; Όμως οι κύριος το σκέφτηκε διαφορετικά. Λέει... θα πάρω μαζί μου τους αγανακτισμένους φιλήσυχους πολίτες. Θα δείξω ότι μπορώ να τους προστατέψω.

Αυτό βέβαια δεν συμβαδίζει με τη λύση μονόδρομο που έχει πια ο Καραμανλής.... να πάρει μερίδα του μεσαίου χώρου. Μόνο από εκεί καλύπτεται η διαφορά. Το ξέρει πια καλά ότι το ποσοστό του Καρατζαφέρη φαίνεται να είναι θωρακισμένο. Και να μην ανέβει.... δεν πέφτει!!!

Άρα ελπίζει στους σύγχρονους κεντρώους (αυτούς που μετακινούνται και αλλάζουν τις κυβερνήσεις). Άρα ο Μαρκογιαννάκης μάλλον κινήθηκε αυτοβούλως. Επομένως σ' αυτόν θέτουμε την ερώτηση.

Πόσο μυαλό θέλει για να σκεφτεί κανείς ότι το να δώσει εντολή να απομακρύνουν τους δημοσιογράφους με βία... μάλλον θα λειτουργήσει αρνητικά για την κυβέρνηση...;;; Πόσο μυαλό χρειάζεται;

Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει και το GROUP "500 Έλληνες γράφουν ένα βιβλίο" στο FACEBOOK.

Εξομολογήθείτε μας το μεγάλο σας μυστικό και πάρτε μέρος στο μεγαλύτερο δημιουργικό πανηγύρι που έχει στηθεί.

Θέλουμε 500 ιστορίες

Μεσολάβησαν οι διακοπές, ήταν δύσκολη και η περίοδος επαγγελματικά.... καθυστερήσαμε λιγάκι.
Ωστόσο ο στόχος μας δεν αλλάζει. Θέλουμε να συγκεντρώσουμε 500 ιστορίες Ελλήνων.

Ζητήστε στο artbomber@windowslive.com να σας σταλεί το κείμενο με τις λεπτομέρειες συμμετοχής.

Όπως προαναγγείλαμε, από σήμερα θα αρχίσουμε ενδεικτικά να δημοσιεύουμε τις ιστορίες μας
Σήμερα δημοσιεύουμε την πρώτη ιστορία μας. Είναι από τον Purple Overdose.




Δυστυχώς όνειρο έμεινε…

του Purple Overdose
purpleoverdose.blogspot.com

Έβγαλε τον ασημένιο της αναπτήρα από ένα μικρό, δερμάτινο τσαντάκι κι άναψε το τσιγάρο της με μια ανεπαίσθητη κίνηση. Φύσηξε μεγάλα, μπλε δαχτυλίδια καπνού προς τα πάνω, τα οποία μπερδεύτηκαν με τις νότες που έβγαιναν απ’ το πιάνο του κλαμπ. Καθόταν στο σκαμπό, ακουμπώντας ελαφρά τον αγκώνα της στην μπάρα και ανακατεύοντας το ουίσκι με τα μακριά της δάχτυλα. Το στενό της φόρεμα είχε σηκωθεί αρκετά, ώστε να διακρίνονται δυο υπέροχα πόδια, τα οποία τελείωναν σ’ ένα ιδανικό ζευγάρι μαύρες γόβες.
Την κοιτούσα εδώ και ώρα. Φαντάζομαι, δεν ήμουν ο μόνος. Αλλά και πάλι, ήμουν αρκετά μεγάλος για να την πέφτω σε διάφορες τύπισσες, οι οποίες καθόντουσαν μόνες στα μπαρ, φυσώντας μεγάλα, μπλε δαχτυλίδια καπνού, τα οποία μπερδεύονταν με τις νότες του πιάνου κτλ, κτλ…
Γύρισε και με κοίταξε. Μου χαμογέλασε. Μπορεί και να μου φάνηκε. Ξέρεις, μερικές φορές, όταν θέλεις κάτι πολύ, όταν ονειρεύεσαι κάτι, νομίζεις ότι συμβαίνει στ’ αλήθεια. Η αντίδρασή μου ήταν νευρική. Γύρισα πλάτη και κατέβασα μονορούφι το ποτό μου. Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα. Διάολε, τι έπαθα; Η στόφα του πλέϊμπόι, άλλωστε, δεν είχε φύγει ποτέ από πάνω μου. Γύρισα αποφασισμένος να της μιλήσω. Είχε φύγει. Ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο έβγαζε μικρά, μπλε δαχτυλίδια καπνού προς τα πάνω…

500 Έλληνες γράφουν ένα βιβλίο.
Εξομολογήσου το μεγάλο σου μυστικό